Profili i kandidatës të së majtës për kreun e bashkisë së Shkodrës
Nga Ylli Pata
Kur e mënjanoi dy vjet më parë nga drejtimi i degës së socialistëve të Shkodrës, shumë nga mbështetësit apo kolegët e saj e kanë anatemuar Edi Ramën. Kur nuk e kandidoi për deputete në 2013, e kanë urryer duke menduar se kryetari i partisë është i “kapur” nga kreu i listës së Shkodrës dhe nuk lëviz dot.
Por vetëm dy vjet më pas u kuptua lëvizja e Kryeministrit aktual, i cili të përzgjedhurën e tij politike në Shkodër e ruajti nga “furtuna” e madhe”, e vendosi në “inkubator” për ta “lëshuar” sot.
Në fakt, Keti Bazhdarin, 35 vjeçaren që përballi e vetme të “tmerrshmin” dhe kur të gjithë deputetët(sot ministra) i rrinin “sus”, e ka “zbuluar” dhe mbështetur, por edhe ruajtur nga përplasja, vetë lideri socialist, Edi Rama. i cili ka ndërmarrë një eksperiment jo të zakontë, duke kandiduar një femër jo të zakontë për kryetare të bashkisë së madhe të Shkodrës, e cila shtrihet nga derdhja e lumit Buna në Velipojë e deri në Alpet shqiptare në Dukagjin.
Po pse është “e pazakontë” dhe goditëse kandidimi i Keti Bazhdarit për kryebashkiake të njësisë më të madhe administrative të veriut të Shqipërisë?
Gruaja që në fund të këtij muaji mbush 35 vjeç, edhe pse vjen nga një trashëgimi qytetare e rëndësishme në Shkodër, tre kulmet e saj në jetë i ka arritur vetë.
Financierja në një njësi prodhimi me mall porositësi për eksport, apo siç quhet ndryshe fason, mori guximin të ndërmarrë vetë një rrisk të madh, duke u bërë biznesmenia(grua) kryesore e Shkodrës që administron një ndërmarrje prodhuese me qindra punëtorë, më pas në mënyrë të butë u kthye në figurën kryesore të opozitës socialiste, duke tentuar(në atë kohë të zhurmshme e të dhunshme) të jetë alteregoja ndryshe e “shkodranes së hekurt”, Jozefina Topalli.
Kulmi i tretë i Keti Bazhdarit, ishte akti që shumëkush e cilësoi se e nxori nga politika ende pa hyrë por që rezultoi se e kishte gabim. E vetme, me pak bashkëpunëtorë të rinj dhe si vetja, kundërshtoi Tom Doshin në kulmin e fuqisë së tij. Pikërisht akti i tretë i Keti Bazhdarit bëri që të fitojë simpatinë e bashkëqytetarëve të saj dhe siç duket dhe të “mësuesit” të saj politik, Edi Rama, i cili e nxori në kohën e duhur, vendin e duhur dhe në mënyrën e duhur.
Trashëgimia
35 vjeçarja që nuk e heq kurrë buzëqeshjen nga fytyra e saj, është trashëgimtare e një familje të njohur të Shkodrës, e persekutuar nga regjimi komunist. Por as i ati e as Keti kurrë nuk janë mburrur me këtë status kur shumëkush e bënte. Ndrek Bazhdari, ka qenë një nga të rinjtë e parë në Shqipëri që iu kundërvu regjimit komunist me trakte, pikërisht në kohën e revolucionit hungarez.
U degdis në golgotat e diktaturës, megjithatë kur doli nga burgu nuk kërkoi hakmarrje por demokraci. Së bashku me Dom Simon Jubanin, priftin që hapi meshën e parë në Shqipëri, nxiti krijimin e një grupimi politik intelektual të dissidences, por u ndërpre nga elita e re e PD që kontrollonte gjithçka. Edhe pse një katolik, Ndrek Bazhdari ishte ndër mbështetësit e flaktë bashkë me kolegë të tij, të muslimanit Bahri Boriçi në vitin 1996, kur u zgjodh kryebashkiak i Shkodrës nga një koalicion qytetar i propozuar nga e djathta historike.
Përplasja me Doshin
Kjo pjesë e profilit politik të Keti Bazhdarit është padyshim më e panjohura nga publiku shqiptar dhe më e pambuluara nga media. Nuk ishte as 30 vjeçare kur në vitin 2010, biznesmenja e re, mblodhi rreth vetes disa intelektualë të njohur duke themeluar “degën e PS të qytetit”, në kohën kur PS-në e Shkodrës e komandonte me “izëm e me pash” Tomë Doshi. Dega e PS-së së qytetit u bë në fakt, rivalja reale e Komitetit të vjetër të PS-së së rrethit, jo vetëm në formë por dhe në përmbajtje.
E ndodhur në “meze” të vendit, në Piacë, përballë Xhamisë së Madhe dhe pranë Kishës Françeskane, dega e qytetit konkuronte me zyrën e vjetër, e cila gjendej në një rrugicë të humbur. Në të parën gjallonin intelektualë, studentë dhe të rinj plot energji, tek komiteti i vjetër vinin njerëzit e zakonshëm. Pra realisht u krijuan dy PS. Asnjëra nuk shkelte tek tjetra. Në mbledhjet e qytetit nuk vinin kurrë mbështetësit e zhurmshëm të Tomës dhe anasjelltas, në takimet e degës së rrethit nuk shiheshin pasuesit e Ketit. Në një periudhë të gjatë u konsumua “një luftë e ftohtë” mes palëve.
Por pas zgjedhjeve vendore të 2011 ku kandidati i propozuar nga Doshi në qytet mori rezultatet më të ulëta historike për të majtën, deputeti i fortë i dërgoi në tryezë Edi Ramës aksiomën retorike: “O unë o ajo”. Dhe si përfundim, dega i PS-së së qytetit u shkri dhe Doshi komandoi disa drejtues, të cilët rrëzoheshin njëri pas tjetrit ende pa qëndruar. Deri në katapultimin e Megi Ajtyresës, me gjasë për ta përgatitur dhe kandiduar në garën për kreun e bashkisë. Tom Doshi në zgjedhjet e 23 qershorit u bë njeriu që komdandonte gjithçka dhe në fund mori edhe meritën e përmbysjes së madhe ku PD doli në minorancë, por në qytet e majta fitoi si pasojë e LSI-së, e cila kandidoi një emër të njohur, Agron Çelën.
Me këtë të fundit dhe establishmentin e tij Doshi ka qenë në përplasje permanente dhe ndërsa i shtoheshin armiqtë i binte fuqia. Keti Bazhdari githsesi punonte e punonte në planin e saj duke zgjeruar terren në Shkodër, duke e bërë rivalin e saj ta ndiqte në çdo hap. Ndërsa Keti themeloi një fondacion filantropik, edhe Doshi bëri të njëjtën gjë. Në Shkodër mediat lokale transmetonin pamje të aktiviteteve paralele të Bazhdarit dhe Doshit. Por ky i fundit e pa që rivalja e vjetër po fitonte terren çdo ditë, ndërsa ai po e humbte.
Në fillim të këtij viti u bë e qartë se Edi Rama kishte tek Keti Bazhdari, planin e tij politik për Shkodrën. Duke parë t’i rrëzohej gjithçka kishte ndërtuar nën këmbët e tij, Tom Doshi, shpërtheu duke kërcënuar me “luftën finale”. Njeriu i fortë nga Nënshkodra, ndërsa mundi një grua tjetër në Shkodër, Jozefina Topallin, kësaj here ishte mundur nga një tjetër grua. Por krejt e ndryshme nga e para; e butë, e qeshur dhe kurrë agresive. Një imazh ndryshe, me të cilën do të jetë e vështirë të konnkurrojë çdo kandidat. Edhe pse bëhet fjalë për një betejë mjaft të vështirë. Një terren politik konglomerat, nga Adriatiku tek Alpet dhe një elektorat i larmë. Por në radhë të parë në Shkodrën e njëmijë fijeve të nëndheshme që e kanë mbajtur peng për 25 vite qytetin me trashëgimi të pasur kulturore dhe intelektuale.
Keti Bazhdari, pikërisht nga historia e nisi udhëtimin e saj këtë fundjavë, ku nga një simbol si Ura e Mesit e Kalaja e Drishtit nxori parullën që siç duhet do të jetë sllogani elektoral: “Ta kthejmë Shkodrën në identitetin e saj”. Mos vallë e kemi dëgjuar diku tjetër para më shumë se një dekade këtë moto zgjedhore?!
(tesheshi.com)
