Mihal Beruka, një i krishterë ortodoks nga fshati Mursi në Sarandë, ka bërë së fundi dy gjeste, pikërisht nga ato që më së shumti përçojnë mesazhin e domosdoshëm për këtë kohë se “e mira nuk ka vdekur”.
Ai, edhe pse i krishterë, iu përgjigj një thirrjeje të besimtarëve të xhamisë së Sarandës për të mbledhur ndihma për familjet në nevojë; duke shkuar më pas në xhami e duke dhënë nga pasuria e tij. Dhe gjesti tjetër është ai i një poezie kushtuar refugjatëve sirianë.
Në pak vargje, ai ka zgjedhur të futet nën lëkurën e tyre dhe të flasë me gjuhën e tyre.
Një ditë më parë, bota pa sjelljen e ulët të ca hollandezëve, tifozë të Eindhovenit, që vinin në lojë e gajaseshin me disa femra refugjate në një shesh të Madridit duke u hedhur monedha.
Por, leksioni që vjen nga jugu i Shqipërisë me anë të pak vargjeve ka fuqinë sa sfidojë atë realitet të turpshëm, aq më tepër të ndodhur në zemër të Europës.
Ja dhe vargjet e Mihalit, shoqëruar me një foto të zgjedhur prej tij, nga më të dhimbshmet e këtyre ditëve:
S’kam krevat si fëmijët e tjerë
Sobë të ngrohem, jo nuk kam
Mes baltrave jetojmë të mjerë
Bukë s’kemi, hamë ato që na dhanë
Nuk jemi dembela, na kuptoni
Jemi njerëz, si të gjithë në botë
Ju lutemi mos na paragjykoni
Dhimbjen tonë shikojeni në lot
Nga ju presim të na ndihmoni
Aq sa mundeni, ju falenderojmë
Pak ngrohtësi presim të na dhuroni
Ah, kjo jetë e mjerë që jetojmë
Vazhdon…….
Përgatiti: Alba Skëndaj – /tesheshi.com/
