Nga Ermir Hoxha
Kur diçka shfaqet si humane por që çedon në të drejtën, aty nuk ka kurrfarë humaniteti.
Është fjala për heqjen e dënimit më vdekje, diktuar nga parimet europiane – dhe jo perëndimore, gjersa Amerika, referenca jonë e madhe nuk e ka.
Dhe ja pra ku jemi sërish përballë kësaj “pengese integruese” për të vënë drejtësinë në vend. Brenda një jave, dy thika kriminale u ngulën në zemrat e dy individëve duke u marrë jetën, një në Borsh e një në Tiranë; i pari 31 vjeç, i dyti 22.
Ishin krime tipike që nuk kishin të bëjnë me rrethana specifike; ishin të parapërgatitura. Vrasësit janë nga ata që e kanë pasion që të mbajnë thikë me vete. Dhe kur ke një armë në brez, psikologjikisht mezi pret rastin që ta provosh efikasitetin e saj, e po ashtu “burrërinë” tënde. Dhe raste ka sa të duash, mjaft që t’i të yshtesh për heroizma me gjakderdhjeje deri në marrje jete. Pra, ata do vrisnin një ditë, gjithsesi. Dhe në këto raste pendesa tek ata nuk ka të bëjë me shkaktimin e një viktime, por me hallin që i kanë hapur vetes për të qëndruar në burg me vite.
E ç’humanitet është vijimi i jetës prej tyre, qoftë dhe përjetësisht në burg?
Ata jo vetëm duhen ekzekutuar, por mundësisht me të njëjtën formë siç e kanë kryer vrasjen. Nuk ka aspak vend për t’u ndjerë keq. Është drejtësi mbi të gjitha. Dhe nuk duhet harruar se ku ka drejtësi, ka dhe humanitet. Ky parim është i padiskutueshëm. Të tjerat janë veçse sofizma, ndryshe “llafe pa bukë”.
Heqja e dënimit më vdekje nuk ka pse të jetë taksative. Mundet të jetë premisë eliminimi i marrjes me patjetër të jetës për çdo krim me vrasje, por jo dhe në rastet kur ato janë qenë pastërtisht kriminale. Dy vrasjet e fundit në Shqipëri me thikë në zemër, të tilla ishin.
Po, ka raste kur në gjaknxehtësi e sipër merr një send rrethanor e me të ia merr jetën tjetrit. Zaten, kështu mund të ndodhë dhe me një grusht turinjve. Por jo kur ke një thikë në brez dhe mezi pret rastin ta fusësh në përdorim, të tregosh se je heks. Për këto raste, duhet të hiqesh qafe, me shpagim të njëjtë. Është një jetë e marrë, ama me drejtësi dhe që përçon drejtësi në shoqëri.
Promovuesit e mosdënimit me vdekje, jo vetëm që nuk e masin “humanitetin” e tyre me kutin e drejtësisë, por ata shkojnë dhe kundër natyrës njerëzore. Kësaj të fundit ata ia dedikojnë pasjen e një ushtrie, të të qënit të predispozuar për luftë, mjaft që ajo të jetë të drejtë; por në luftë dikush do vritet – armiku, gjithsesi. Pra, në emër të së drejtës, ai na qenka i dënuar me vdekje.
Ja pra pse dënimi më vdekje është një hajvanllëk me brirë!
Keqardhje për ata prindër e të afërm të viktimave, që veç humbjes së të dashurve të tyre që tashmë janë në varr, duhet të vuajnë tashmë dhe me mungesën e drejtësisë. Se sa dënohet vrasësit, nuk ka pikë rëndësie për ta. Ajo nuk është drejtësi.
Testoni veten: kjo që shihni në foto është mungesë humaniteti apo drejtësi? Mjaft t’i referohesh krimit që bënë, për të kuptuar që është drejtësi dhe jo mungesë humaniteti. /tesheshi.com/
