I përfshirë nga një lloj deliri turistik, “zbulimi” pas mbi një dekade qeverisjeje se Shqipëria mund të mbrothësohet me të ardhurat nga bukuritë e saj, kryeministri Rama po kalon tashmë caqet e një etike në hokotarinë e tij ligjërimore, duke përfshirë dhe sublimen, Zotin, në batutat e tij frenetike, me një humor krejt pa kripë. Me një prirje të theksuar shqiptarocentike, duke e vënë vendin e tij që ai qeveris në qendër të botës, si për mirë e si për keq, një sëmundje kjo tipike shqiptare, ai po i qaset Krijuesit jo si rob falenderues por si të qe shoku i tij, apo njëri nga ata miq në lidershipin botëror, me të cilët ai zgjeron relatat deri në gallata të rëndomta njerëzore.
Në vetëbindjen mburravece se zotëron hiperinteligjencë, duhet ta dijë se kjo gallatë e tij me Zotin shpalos në fakt injorancën e tij më të thellë si dhe atë më baziken, mosnjohjen e Zotit, nga e cila më pas burojnë të gjitha llojet e maskarallëqeve njerëzore, me vetëdije ose jo, duke nisur që nga arroganca e mendjemadhësia, pikënisja e çdo të keqeje.
Dhe nuk besohet se ato që thotë i ka trashëgim nga formimi fetar i gjyshes, së cilës ai i referohet për shumëçka. Vërtet besimi i së ndjerës ka qenë një devijacion i rëndë doktrinor, duke e ngatërruar keq Zotin me njeriun, Krijuesin me krijesën, por gjithsesi, nuk besohet se ajo ka qenë ndonjë shakaxheshë me më sublimen e ekzistencës. Që do të thotë se po të qe gjallë as ajo nuk do ia miratonte të nipit hokotar nga goja gallatat e ulëta me Zotin, që na paska qenë kështu e ashtu kur ka krijuar Shqipërinë. Duhet të ketë një cak dhe gallata, edhe humori, edhe sarkazma, sado të pafajshme të duken, edhe sado dashamirëse, sidomos kur është fjala për Krijuesin, më sublimen në besim, gjersa nuk je as ateist. Dhe jo thjesht për aspekte etike, por për atë moment të pashmangshëm që ndoshta gjyshja nuk ia ka sqaruar saktë, atë çfarë vjen pas frymës së fundit, vdekjes, ku do dëshironte të kthehej qoftë dhe një çast të vetëm, jo për të bërë gallatë, as për të qënë dhe pak kryeministër, por për atë që nga padija që ka, por që nuk është i ndërgjegjshëm që e ka, as s’i shkon mendja se do ndodhë. Sikur ta dinte do kafshonte rëndë gjuhën dhe jo metaforikisht.
Është tejet e rëndë kur Zoti të ka dhënë shumë aftësi mbi të tjerët, siç Rama i ka, por s’të ka dhënë aftësinë bazë, thelbësoren mbi gjithçka, njohjen e Tij. Dhe kjo është drama e Ramës, të cilën ai e shpalos me shakara pa kripë! /tesheshi.com/
