Janë konsumuar 5 ditë-netë protesta anti-qeveritare nën kredon “Drejtësi për Klodianin”, ku risi e tyre ka qenë prezenca e të rinjve dhe adoleshentëve, apo siç u pa në rastin e sulmit ndaj degës së PS-së në Shkodër, edhe e të miturve.
Nëse e sheh në një këndvështrim konspiracionist atë që ndodhi në javën që lamë pas, ngjan si të jetë një skemë konspiracioniste vetë vrasja e të riut 25-vjecar, që sigurisht s’është e tillë.
Edhe njëherë, opozita tentoi të shtrydhte një zhvillim negativ me aktor shtetin (policinë në këtë rast), krejt në të drejtën e saj për të zgjedhur kauza me moral ose jo, bindëse ose jo, të drejta ose jo; e gjithashtu për të zgjedhur formën se si e ndërton atë.
Edhe pse filozofikisht nuk dihet se ç’sjell e nesërmja e protestave, e si shumëçka tjetër, duke iu referuar një manuali protestash në Shqipëri, të hershme ose të vonshme, por më saktë të vonshme, duket qartësisht se ç’fund do ketë dhe kjo e fundit, ndryshe një “lëvizje stresiste”, duke qenë se ka për frymëzues e udhëheqës një prototip ruralo-urban, siç Arkimed Lushaj, një të vetëshpallur “Azem Hajdar 2020”, që ndryshe nga ish-lideri i ndjerë i Dhjetorit ’90, jo vetëm që s’ka asnjë aureolë universitare, aq më pak kulturore, aq më pak frymëzuese për mendje normale, por dhe i është fshehur policisë.
Pra, pas një kurbe kulmuese, ajo do nisë të bjerë, deri në shuarje, e kjo për më të thjeshtën arsye: mungesën e mbështetjes popullore. Eshtë leksioni që edhe pse opozita e merr rregullisht, në çdo përvojë të saj të dështuar, në fund nuk prevalon arsyeja, reflektimi, ndryshimi i kursit, por epshi i ngurtë politik, i dënuar të vuajë nga një mungesë totale inteligjence dhe urtësie, dy handikapet e autorit të gjithë kësaj fotografie të trishtë politike: Sali Berisha!
Sepse, do mjaftonin dy modele të vonshme, për të kuptuar se nëse protestat nuk do jenë të tilla, pa dhunë por me masivitet dhe stoicizëm, ahere mund ta tundin vendit qeverinë. Ato janë “armët kimike” dhe “studentorja” e fundvitit në 2019.
Që të dyja me probleme në thelb, ku në të parën pati një psikozë kolektive me bindjen se kimikatet siriane do derdheshin rrugëve të Shqipërisë gjatë transportit, e në të dytën ajo që kërkesat studentore gjysma ishte pa sens logjik, apo se ligjërimi studentor ishte i një niveli mjeran inteligjence. Megjithatë, aspekti tjetër, ai i unitetit dhe stoicizmit, plus masivizimi, u dha atyre një pamje mjaft ideale, përballë së cilave pati një nënshtrim qeveritar.
Pra, janë dy modele, janë dy leksione që, duhet të shërbejnë si një lloj reference jo vetëm për opozitën e sotme por për çdo lloj opozite në të ardhmen, në çdo kohë, nëse vendos t’i ketë protestat si armë politike bazë. Mund të jetë dhe 97-ta, sigurisht vetëm në aspekt të masivizimit, edhe pse në thelb ishin çmendurira kolektive.
Dhe ç’është më e rënda më pas, opozita ushqen precedentë që, kur një ditë ta sheh veten në pushtet, do i bëhen boomerang. Sepse, siç ia kujton sot 21 Janarin e dhunshëm opozitës së djeshme dhe mazhorancës së sotme, kështu do ia kujtojnë dhe asaj atë që u ka bërë institucioneve vitet e fundit me dhunën e ushtruar.
Pra dhe në këtë pikë, si në çdo aspekt tjetër, ajo është një recidiviste e mbapshtive politike e jo një risimitare standartesh të reja. Të pretendosh pushtetin duke thënë se do jesh ndryshe, duke mos zhvilluar në vetëvete asgjë ndryshe, ky është një paradoks i pakapardishëm.
Të thuash që do t’i sjellë shpresë vendit pa asgjë shpresëdhënëse në performancën e përgjithshme politike, kjo është një fyerje për njerëzit.
Të thuash që me ty në pushtet do jetë një Shqipëri tjetër, ndërkohë që forca që drejton është po ajo në dramën e vet disavjeçare, pa asnjë reflektim, asnjë ndryshim, asnjë freskim, asnjë erë të re, do të thotë të kesh një problem të madh të pazgjidhur me veten, me rrezik për t’u të besuar pushtet. /tesheshi.com/
