Nga Bekim Laci
Protagonistja e rëfimit tonë është Makfire Shaqiri nga Shkupi, një grua me shtat të imët, por që me lehtësi të jashtëzakonshme zotëron gjigantin e kuq dykatësh, gjegjësisht autobusin për transport urban, që e bënë atë të vetmen shqiptare në këtë profesion. Në Maqedoni janë gjithsej pesë femra që drejtojnë autobusë.
Na tha se ka dëgjuar pasagjerë të thonë se kanë ardhur kohra të çuditshme, por kjo nuk i bënë përshtypje, sepse dëshiron të demantojë paragjykimin “Ik larg nga një grua shofere!”
Me t`u bërë vozitëse e autobusit në vitin 2006, Makfirja realizon njëherësh dhe një ëndrrën fëminore, pasiqë në moshë të re ka patur pasion automjetet.
“Ndoshta nga fakti se kam patur vetëm një shoqe, ndërsa pjesën tjetër e kaloja me babain, të cilit gjithmonë i ndihmoja për ta rregulluar veturën kur prishej”, thotë Makfirja, e cila ka befasuar prindërit me dëshirën e shfaqur për t`u bërë shofere autobusi nga fakti se në shkollë ka qenë nxënëse e shkëlqyer, por pasioni ishte diçka të cilën nuk ka mundur ta injorojë. Sidoqoftë, thotë se është mirënjohëse për përkrahjen që ka patur nga familja.
Rruga e vështirë
Por nuk ka qenë e lehtë rruga drejt timonit. Dëshira e madhe dhe përkrahja e familjes nuk i kanë mjaftuar asaj të realizojë ëndrrën, pasi fakti i të qenurit shqiptare, ka paraqitur pengesë për zyrtarët e atëhershëm në Ndërmarjen për Transport Publik.
Makfirja kishte konkuruar shumë herë, por është refuzuar sistematikisht, me arsyetimin se ajo pozitë nuk është për femra, pavarsisht se në atë kohë ka qenë një femër e punësuar si shofere autobusi.
Më pas, kur e arrin qëllimin dhe punësohet, Makfirja fillon të ballafaqohet me vështirësi të natyrave tjera:
“Mua më dhanë autobus të vjetër, ndërsa linjat ishin të rënda, që nënkuptonte linja me destinacion fshatin. Njëherë më plasi goma e autobusit në një fshat larg qytetit. Ishte verë dhe bënte vapë, ndërsa aty qëndrova rreth 4 orë, deri sa erdhi servisi. Pas meje u punësuan edhe tri femra tjera dhe asnjëra nuk ka përjetuar eksperiencën time të hidhur. Atëherë u ankova dhe më dhanë nga autobusët e rinj, linjë qyteti” rëfehet Makfirja, e cila thotë se në autobusin e ri, ndjehej si pilote.
Fati ka dashur që Makfirja të kujdeset vetë dhe për rritjen e për djalit të saj Andin, duke u detyruar ta marrë dhe me vete gjatë punës. Ka ndodhur që Andi i vogël të flejë dhe në autobus, sipas kujtimeve të saj.
Ngjarje interesante
Tani kur djali i saj është rritur dhe vështirësitë kanë kaluar, Makfirja e ka shumë më lehtë. Por ajo kujton sa herë ngjarje të pazakonta të sa kaluarës:
Ishte mëngjes herët kur shkova në një fshat të banuar me shqiptarë, për të marrë pasagjerë që shkonin në qytet. Në autobus mbretëronte qetësi, prandaj dëgjova bisedat: “kush ja lejoi kësaj femre të vij t`na merr, po shiqo sa e vogël është, Zoti na ruajt se kjo do t’na hedh diku në humnerë”.
“Ata nuk e dinin se jam shqiptare dhe po i kuptoj”, na tregon duke qeshur.
“Ditë më parë, thotë ajo, një i ri kishte harruar një “Smart Phone” të cilin e mora dhe prisja të paraqitet. Kur më thirri më vonë, më tha se është në një sallon ondulimi dhe nëse kaloj andej, t’ja dërgoj”, rrëfen duke lëkundur kokën në shejë habie, por thotë se janë pikërisht këto momente të cilat e bëjnë profesionin të jetë interesant.
Kultura dhe komunikimi
Makfirja nuk kërkon trajtim të veçantë nga fakti i të qenurit femër, por ankohet nga shoferët e automjeteve se nuk respektojnë rregullat e komunikacionit, sidomos ato që parashohin përparësi për autobusët urbanë kur dalin nga stacioni dhe futen në trafik, ndërsa ankohet se shumë të rinj nuk kanë respekt për të moshuarit ose nënat me fëmijë, të cilëve nuk u’a lëshojnë ulëset në autobus.
Por sqaron se më tepër e nervozojnë ata të cilët vonohen, e ndërsa vrapojnë e autobusi ndalet dhe i merr, nisin të ankohen me fjalë të ashpra, a thua se nuk janë vetë fajtorë për vonesën .
“Nervozohem, por s’kam çka bëjë, sepse në raste të tilla duhet gjakftohtësi, të mos eskalojë situata”, thotë Makfirja e cila rezervon një falenmderim të veçantë për pasagjerët e rregullt: “Ata janë të mrrekullueshëm, sepse gjithmonë më përshëndesin. Ka të tillë që më pyesin për djalin ose më urojnë Bajramin, ndërsa ka të tillë që mundohen të më qetësojnë kur shohin se jam nervoze”, përfundon tregimin e saj Makfire Shaqiri, e vetmja shqiptare të cilës i është besuar timoni i një autobusi urban. /tesheshi.com/
