Revista franceze famëkeqe Charlie Hebdo e ka kaluar edhe një herë kufirin me karikaturën e tyre të fundit, që e përshkruan tërmetin e tmerrshëm në Turqi me mbishkrimin “Tërmet në Turqi. Nuk ka nevojë që të dërgojmë tanket”. Kjo pandjeshmëri e hapur dhe shpërfillje e plotë për vuajtjet e të tjerëve, përveçse është moralisht e dënueshme, ajo është gjithashtu tregues i vazhdimësisë së historisë së tyre të gjatë të gjuhës së urrejtjes kundër muslimanëve dhe vendeve muslimane.
Si gazetarë, ne kemi përgjegjësinë të raportojmë për ngjarje dhe çështje të rëndësishme në mënyrë objektive dhe të drejtë. Megjithatë, në këtë rast, nuk mund të heshtim për sjelljen e egër dhe të pandjeshme të Charlie Hebdo-s.
Kjo karikaturë e fundit nuk është vetëm e pandjeshme dhe mosrespektuese për popullin e Turqisë, i cili po përballet me pasojat e një fatkeqësie shkatërruese natyrore, por gjithashtu argumenton axhendën e tyre të urryer kundër muslimanëve dhe vendeve muslimane. Për vite me rradhë, Charlie Hebdo ka përdorur platformën e tyre për të përhapur Islamofobinë dhe gjuhën e urrejtjes, dhe kjo karikaturë është vetëm shembulli i fundit i sjelljes së tyre fyese dhe të pandjeshme.
Ju kujtojmë se disa vite më parë, Charlie Hebdo fitoi famë me publikimin e karikaturave që e tallnin Profetin Muhamed, gjë që shkaktoi zemërim dhe dënim të madh. Këto karikatura u konsideruan thellësisht fyese dhe mosrespektuese dhe u kritikuan gjerësisht për nxitjen e islamofobisë dhe gjuhës së urrejtjes.
Është e qartë se Charlie Hebdo ka një histori të gjatë të përdorimit të platformës së tyre për të përhapur gjuhën e urrejtjes dhe për të tallur besimet dhe praktikat e të tjerëve. Karikaturat e tyre të pandjeshme, qoftë për Profetin Muhamed apo tërmetin në Turqi tani, tregojnë një shpërfillje të hapur për vuajtjet e të tjerëve dhe një mungesë të plotë ndjeshmërie apo respekti.
Sigurisht, liria e fjalës është një e drejtë themelore që lejon individët të shprehin mendimet dhe idetë e tyre pa censurë apo frikë nga ndëshkimi. Por, kjo e drejtë nuk është absolute dhe nuk duhet të përdoret si mburojë për gjuhën e urrejtjes apo për të nxitur urrejtjen ndaj të tjerëve. Në këtë rast, karikatura e Charlie Hebdo-s nuk është një formë satire apo komenti politik, por një shaka cinike dhe e pandjeshme në kurriz të një populli që sot po vuan pasojat e një tërmeti të paprecedentë në historinë e vendit.
Si gazetarë, kemi përgjegjësinë të jemi gjithmonë të ndërgjegjshëm dhe të ndjeshëm për ndikimin e raportimit mediatik tek të tjerët. Duke vepruar me papërgjegjshmëri, Charlie Hebdo minon po ashtu edhe besueshmërinë e gazetarisë dhe dërgon mesazhin se gazetarët nuk shqetësohen për vuajtjet e të tjerëve dhe se janë të interesuar vetëm të sensacionalizojnë tragjedinë për përfitimin e tyre.
Prandaj, sjellja e Charlie Hebdo-s është e papranueshme dhe bie ndesh me parimet e gazetarisë dhe lirinë e fjalës. Axhenda e tyre islamofobe e vazhdueshme është e dënueshme dhe duhet denoncuar. Si gazetarë, dhe si njerëz, duhet të qëndrojmë me popullin e Turqisë dhe duhet të ngremë zërin për t’i dhënë fund sjelljes së urryer dhe të pandjeshme të Charlie Hebdo-s.
