Akuzat e njëpasnjëshme të Tom Doshit që kur shpërtheu nga pakënaqësia prej Edi Ramës dhe ministrave të tij, në fakt nuk janë asgjë e re në skenën politike shqiptare që prej 25 vjetësh. Realisht, kjo është një traditë që vjen që nga koha e komunizmit, por atëherë nuk bëhej politikë, por bëhej fjalë për diktaturë dhe luftë klasash. Me rrëzimin e sistemit komunist, demokracia, pra përfaqësimi që dialogon në Parlament duhej të ishte thelbi i sistemit. Por në fakt u shfaq një film i vjetër me skenografi të ndryshme. Dy ditë pas zgjedhjeve të 31 marsit 1991 u akuzua publikisht nga Sali Berisha, ish-Presidenti Ramiz Alia se ka vrarë 4 demonstrues të opozitës në Shkodër. Por asnjë akuzë apo padi penale ndaj njeriut që akuzohet. E njëjta gjë për Gramoz Ruçin. Berisha më pas akuzoi nomenklaturën komuniste për genocid dhe akuza zyrtare që u formulua kur PD ishte në pushtet u bë për shpërdorim mindilash letre dhe kafe pa faturë. Nga 1992-1997 u akuzuan krerët e opozitës( madje shefi i tyre u fut në burg) për të gjitha llojet e krimit, por asnjë akuzë zyrtare nuk u zyrtarizua kurrë. Me humbjen e pushtetit në vitin 1997, Sali Berisha akuzoi deputetë të PS tashmë në pozitë se kishin kryer akte kanibaleske mbi oficerët e inteligjencës, dhe megjithëse kemi të bëjmë me krime makabre kurrë nuk u formulua ndonjë akuzë apo padi zyrtare. Më 13 shtator 1998, pak orë pas vrasjes së Azem Hajdarit, Sali Berisha, duke ndjellur turmat akuzoi personalisht Fatos Nanon si urdhëruesin direkt të vrasjes së deputetit të PD-së. Por asnjëherë nuk bëri akuzë zyrtare. Madje me Nanon u bë mik dhe partner. Me ndërmjetësinë e ambasadorit të SHBA, të ndjerit Robert Froick, nje diplomat që kishte marrëdhënie të mira me Berishën, dëshmoi para një prokurore ndërkombëtare për ato fakte që kishte në dijeni për vrasjen e Hajdarit. Kjo dëshmi ishte kyçi i arrestimit dhe dënimit të Jaho Mulosmanit por edhe të tjerëve në procesin që kaloi të gjitha fazat. Fatos Nano, kryeministër deri në shtator të vitit 1998, rrëzohet nga qeveria pas shtytjes nga SHBA e BE por edhe nga brenda Partisë Socialiste. Në përpjekjen për tu rikthyer ai hap një fushatë kundër kryeministrit të nominuar nga ai vetë, Pandeli Majko, që në përpjekje për ta dobësuar, e akuzon për afera me fabrika tullash dhe klientelizmin me vjehrrin. Edhe pse ishte kryetar i PS nuk ndërmerr asnjë nismë për të formuluar një akuzë zyrtare. Por dy vjet më pas, në KPD-në e famshme akuzon Bashkim Finon, si bashkëpunëtor me një trafikant droge, Angjelin si abuzues me financat, Dritan Priftin(atëherë nisi telenovela pa kthim) për vjedhje energjie bashkë me Mustafa Muçin, ndërkohë Ilir Metën për krime monstruoze. Sërish asnjë akuzë zyrtare madje pas pak muajsh bëhet partner me Ilir Metën një një qeveri të re ku ai ishte kryeministër. PS humb zgjedhjet, Nano ikën, Edi Rama fiton si kryetar i PS. Ish-kryeministri i irrituar thotë se e nxora nga “bataku i ikonave të vjedhurave”. Pra jo vetëm nuk e denoncoi por e mori dhe në qeveri. Në pushtet rikthehet Berisha, ku çdo muaj akuzon ndonjërin, Presidentin, Prokurorin, ambasadorë, deputetë për krime të frikshme, për vjedhje të llahtarshme, por megjithësi ka numrat nuk harton asnjë akuzë zyrtare. Pas kalimit në opozitë, Berisha nuk e ka ndalur serinë e deklamimeve bombastike të tipit: “po po, ja i kam këtu, do të të sjell fotot, ke qenë pikërisht me baronin e krimit. Në prokurori? O zotëri unë do t’ju trondis ju do rrxohi nga fejsbuku. Padyshim!” Pas mbylljes së bojkotit të PD-së, ka rënë edhe intensiteti i këtyre fjalimeve të ish-presidentit dhe ish-kryeministrit. Realisht Basha nuk e ka këtë model.
Por të hënën Tom Doshi, pasi deklaroi 4 ditë më parë se do t’i “dridhte themelet” qeverisë, hodhi bombën e atentatit, ku as më pak e as më shumë kishte urdhërues shumë lart, si numri dy i shtetit. Siç doli më pas, Doshi si urdhërues kishte fajësuar edhe Berishën duke implikuar njerëz të afërt familjarë dhe bashkëpunëtorë të ish-kryeministrit. Por kur është kërkuar të hartojë akuzë zyrtare, deputeti Doshi ka kundërshtuar. Ka kundërshtuar, se realisht nuk kishte prova dhe fundament, por vetëm një strategji sulmi që synon shantazhimin e objektivit dhe frikësimin e publikut, tronditjen e tij me akuza bombastike, Që mund të bëjnë efekt në hapësirën infinid të rrjeteve sociale dhe statuseve marramëndese në mijëra portale të tipit: “Ja si do të vritej, kur, me se dhe çfarë do të thoshtë dëshirën e fundit”.
Por me refuzimin instistues të qeverisë për tu bërë pjesë e një skenari akuzash parapolitike, madje mbajtja shënim në verbal dhe dokumente, është një goditje vendimtare ndaj kësaj kulture 25 vjeçare të parapolitikës që nuk konsumon institucionet për të propozuar, miratuar, hartuar, por edhe akuzuar, por këto i bën jashtë tyre duke shantazhuar për t’i përdorur. Njëlloj si marionetat e teatrit. Por me mbylljen e këtij fenomeni, realisht vuloset një epokë dhe ndoshta, ndoshta po i vjen dhe fundi tranzicionit shqiptar. E nëse ndodh kjo, efekti domino i fenomenit “Doshi” do ta rikthejë politikën në forume dhe institucione, duke përjashtuar të gjithë ata politikanë që nuk janë të tillë si produkt votimi, por përdorin votuesit për tu faktorizuar në politikë. Por realisht politika e dha hapin e parë në këtë trend të mirëpritur, edhe siç e tha dhe ambasada e SHBA, topin e ka Kryeprokurori i Republikës….
