Pushteti në Kosovë ka marrëdhënie të çuditshme me negociatat dhe paqen. “Nuk kemi opsion tjetër”, “Negociatat janë rruga e vetme”, “Ka përfunduar koha e dhunës”. Janë këto disa nga narrativat që përdoren në diskursin publik si përgjigje ndaj atyre që nuk pajtohen me negociatat që Kosova po i zhvillon me Serbinë, si dhe me rezultatet që po sjellin ato. Megjithatë, në mbrëmjen e 28 nëntorit pushteti tregoi që ka marrëdhënie të çuditshme me këto koncepte. Kur i propozohet pushtetit që të negociojë me Serbinë, nuk ka opsion tjetër përpos mjeteve të paqes, pra, negociatave. Kur i propozohet pushtetit të negociojë me opozitën, nuk ka opsion tjetër përpos mjeteve të dhunës, pra, jo negociatave. Pyetja është, e pse kështu?
Kësaj kontradikte pushteti mund t’i qaset me një argument të dobët, por të zakonshëm. Pushteti mund të thotë që me opozitën nuk negociohet sepse ata nuk lëshojnë pe, e se ata po shfaqin dhunë. Mendoj se ky është perceptim i vërtetë. Por pyetja ime është se pse pushteti po negocion me Serbinë atëherë kur kjo e fundit as nuk po lëshon pe pa marrë diçka me vete nga Kosova, dhe se e njëjta jo që ka shfaqur dhunë, por edhe ka terrorizuar për një dekadë popullatën të cilën sot ky pushtet e përfaqëson? Opozita nuk po e respekton Republikën dhe institucionet e saj, andaj nuk negociohet me ta, do të mund të vazhdojë të thotë pushteti. Kjo e shpërfaq edhe një qasje interesante të pushtetit mbi konceptin e Republikës dhe institucioneve të saj, sepse, nëse argumenti i mësipërm është i vlefshëm, atëherë pushteti negocion me Serbinë ngaqë kjo e fundit po i respektoka Republikën e Kosovës dhe institucionet e saj. Me Serbinë negociohet, me opozitën nuk negociohet! Negociatat me Serbinë qenkan imazh i mirë për Kosovën, negociatat me opozitën qenkan imazh i keq për Kosovën! Kjo paevitueshëm të çon tek një pyetje tjetër. Duke qenë se pushteti në Kosovë gajlen kryesore e ka konceptin perfid dhe meskin të “imazhit”, atëherë si dhe pse negociatat dhe paqja me Serbinë, në njërën anë, dhe jonegociatat dhe dhuna mbi opozitën, në anën tjetër, qenkan të mira për imazhin e Kosovës?
Fletë-arreste lëshohen dhe zbatohen për deputetët e Kosovës në opozitë, fletë-arreste nuk lëshohen, e aq më pak zbatohen edhe nëse lëshohen, për Ljubisa Dikoviqin, kreun e Ushtrisë së Serbisë në pozitë. Dikoviqi, sipas disa aktivistëve të Serbisë për të drejtat e njeriut, spikatet si pjesëmarrës direkt i dhunës dhe i disa masakrave në Kosovë. Për Dikoviqin, kryeministri Mustafa reagon me instrumentin e paqes të quajtur “Facebook”. Për opozitën në Kosovë, kryeministri Mustafa reagon me instrumentin e dhunës të quajtur “njësi speciale e armatosur deri në dhëmb”, dhe nuk thotë asgjë. “Kapadaillëkun” e Albin Kurtit më 28 nëntor e kritikuan me të drejtë disa opinionistë që janë dashamirës të zbatimit të ligjit. Por meqë them se kishin të drejtë për një gjykim të tillë, atëherë nuk mund të mos vazhdoj e të them se nuk kishin të drejtë atëherë që nuk e kritikuan “kapadaillëkun” e Dikoviqit. Apo nuk ka nevojë të kritikohet “kapadaillëku” i Dikoviqit mes Kosovës, meqë nuk kishte fletë-arresti për të sikurse për ata të opozitës? Pjesëtarët e opozitës së Kosovës duhet të fshihen struqeve sepse kanë fletë-arreste, Dikoviqi mund të sillet kokëlart mes Kosovës sepse nuk ka fletë-arresti! Nuk e di nga ç’kënd specifik e shikojnë realitetin, por, gjithsesi, duket një kënd i çuditshëm.
Në fakt, kjo ndodh për shkak të një ndryshimi dialektik kompleks politik prej kohësh. Komuniteti ndërkombëtar tashmë i ka çuar duart nga konceptimi i tij se stabiliteti në rajon arrihet me një Kosovë stabile. Kjo për shkak se kanë hasur në kundërthënien e vetë politikës së tyre kundrejt Kosovës. Duke e futur Kosovën, edhe ashtu labile, në negociata me Serbinë, dhe duke insistuar ta bëjnë këtë nëpërmjet Hashim Thaçit, e së fundmi nëpërmjet Isa Mustafës (për shkak se këta nuk kushtëzojnë), e kanë destabilizuar edhe më shumë atë. Pra, qëllimi i një Kosove stabile nëpërmjet negociatave me Serbinë ka ndeshur në mur. E tash, si të mbahet stabiliteti në rajon me një Kosovë jostabile?
Këtë kanë vendosur ta bëjnë nëpërmjet asaj çka Perëndimi di të bëjë më së miri. Në një Kosovë jostabile tash u intereson një regjim stabil. E kjo nuk është e çuditshme, sepse pikërisht këtë dinë të bëjnë më së miri, nga përvojat e bollshme që i kanë me regjimet stabile të shteteve jostabile në Afrikë dhe në Lindjen e Mesme. Nëpërmjet prurjes së Dikoviqit në Kosovë, KFOR-i e jep indirekt qëndrimin dhe mesazhin e vet se si e sheh Kosovën. Nëpërmjet prurjes së raportit të fundit të progresit, BE-ja ia jep mesazhin e vet indirekt pushtetit në Kosovë se si të sillet me opozitën. Atëherë: “Nuk kemi opsion tjetër për Serbinë” – kemi opsion tjetër për opozitën! “Negociatat janë rruga e vetme me Serbinë” – dhuna është rruga e vetme me opozitën! “Ka përfunduar koha e dhunës me Serbinë” – ka filluar koha e dhunës me opozitën!
Në të njëjtën kohë, duhet në vazhdimësi të kemi dyshime edhe për qëllimet dhe aftësitë e opozitës, por janë rrëqethëse kontradiktat e pushtetit, që fut në funksion operacione të dhunshme antiterroriste kundrejt deputetëve të Kuvendit, në njërën anë, e buzëqesh me laps në dorë kundrejt Serbisë, në anën tjetër. Nëse nuk i shohim e nuk i shpërfaqim këto kontradikta, njeriu tregon se lehtë do t’i shërbente edhe kësaj opozite po të vijë ajo në pushtet nesër, ashtu sikurse po i shërben kësaj pozite që është në pushtet sot. E kjo veçse ta zhvesh subjektivitetin politik, e të bën objekt politik po aq sa është një shtyllë betoni objekt politik. /tesheshi.com/
