Në kohën kur mashtrimi dhe hipokrizia heqin hopthi vallen e së vërtetës, poshtërsia dhe maskarallëku asfiksojnë çiltërsinë, imoraliteti turbullon shqisat dhe përceptimet, ecja vetëm në shtegun gjithnjë e më të ngushtë të të drejtës bëhet pothuaj një pamundësi. Egoistë e mashtrues, karrieristë e gënjeshtarë, të fëlliqur e imoralë, të korruptuar e korruptonjës, kërcënues e të pashpirt, janë bërë të shumtë e të fuqishëm, më të pasur dhe gjithnjë e më prepotentë.
Vringëllues të shpatave prej gjuhe, vrasin e presin realitetin dhe pastaj kthehen të pikëlluar në funeralin e së vërtetës, të mallëngjyer me pika loti të parafabrikuara. Njerëz të vobektë, shpesh miopë e të paditur, servilë dhe karrieristë potencialë, anarkistë për definicion, politikbërës të detashmentit kuadrat me personalitet të lënë tek pragu i shtëpisë, pijnë symbylltazi kupën e helmët të brohoritjes fatale për fitoren e mundshme të një gare me pistë tatëpjetëse.
Popull i majtë e popull i djathtë, pa semaforë e rrugë të vijëzuara, që aksidentohen në mënyrë ciklike në të njëjtin vend, nga të njëjtat shkaqe dhe pothuaj nga të njëjtit njerëz. Shëmbëllen një fatkeqësi e vulosur dhe e pashqitshme për një popull si i yni që hershëm pat dëshiruar të ishte një bashkësi njerëzish me rregulla, por që në rrugën pa tabela të historisë së tij, u përplas më shumë se më këdo tjetër, me veten e vet.
Të vetëm në rrugën tonë të të shkruarit të historisë së prapthi, kërkojmë aleatë e rrugëzgjidhje në mesin e një errësire të padritë. Një tango fatkeqe e rrugëtimit tonë me dy hapa para e dy prapa, një çiftëzim fatal ndjenjash e qëllimesh politike, një varrmihje kombëtare e kthyer tashmë në profesion, bëjnë të heshtin brohoritje, të ngrijnë buzëqeshje, të thajnë e rrudhin zemra.
Nuk mund të vazhdohet më kështu. Nuk mund të shohim varrosjen dhe rivarrosjen e ëndrrave, as nuk mund të përballojmë zverdhimin e ardhmërisë së fëmijëve tanë. Të dalim nga rrethi vicioz i pasojës së shkakut dhe të jemi vetë ne shkaku, i cili disiplinon ata që si përfaqësues nxijnë foltore e turpërojnë karrige, që interesi dhe paraja u tymosin mendje dhe u mjegullojnë shikime.
Tashmë, ne nuk jemi ai populli i mëparshëm të cilit pazari i luhej shumë poshtë, tani jemi më të vetëdijshëm për çfarë presim dhe çfarë duam. Ne, jemi ata që e ardhmja jonë është më e shtrenjtë se divorcet apo martesat politike e partiake, se hipjet apo zbritjet nga piedestalet. Tani, ne kemi filluar të dimë e të kuptojmë se nëse dikush është në karrige, apo nëse dikush tjetër dëshiron ta jetë po aty, kjo është se këtë e duam ose jo ne.
Kohës së “zbavitjes” me popull e në emër të popullit po i vjen fundi. Requiemi i ëndërrave tona nuk mund të jetë veçse requiem i qëllimeve e manovrave të atyre që mendojnë se janë politikisht të papërjashtueshëm, të pazëvendësueshëm e të pavdekshëm. /tesheshi.com/
