Ajo që të mban gjallë kur shikon se si vdekja po të vjen nga etja është mirazhi i një burimi me ujë të pastër e të kristaltë, i cili e përfshin perceptimin e agonisë duke gjeneruar shpresë dhe mbijetesë. Ky status i shpresës në agoni përbën një gjendje jo të rrallë në të cilën është ndodhur qenia njerëzore. Nëse shpresa e daljes nga agonia e një njeriu të vetëm apo e individëve të ndryshëm është më e madhe, shpresa në agoni e një shoqërie të tërë është një mundësi në agoni e sipër. Kjo për sa kohë që përparësi e një grupimi të kësaj shoqërie të ngelet personalizimi i qëllimit social.
Çdo shoqëri e ngritur mbi bazat e ndërkomunikimit shtresor të saj ka një qëllim social, i cili kulmon me plotpërputhshmërinë e qëllimeve të përbërësve të ndryshëm të kësaj shoqërie në një objektiv që synon shpërndarjen e mirëqenies materiale dhe shpirtërore të saj në proporcion të drejtë. Komprometimi i këtij qëllimi social përmes personalizimit të tij, duke e mbivendosur atë set interesash të ngushta individuale mbi qëllimin e përbashkët social, e çon shoqërinë drejt një kolapsi dhe agonie të pashpresë.
Shoqëria jonë është e tejmbushur me një oqean interesash personale, dhe kjo është normale për çdo shoqëri e cila në fakt është një bashkësi interesash personale. Por problemi i shoqërisë tonë, të cilin e prekim dhe e ndjejmë çdo ditë, është se konvergimi i këtyre interesave bëhet në një format të deformuar. Nën retorikën e të mirës së përgjithshme, interesi personal i atij që ka mundësinë të ketë kontrollin apo dominimin mbi seksione të ndryshme sociale ushtron trysni në formë të vazhdueshme, duke personalizuar qëllimin social të një bashkësie njerëzish. Kjo trysni, e cila shpërndahet në nivele të ndryshme të jetës sociale, fillon të formësojë një fenomen që quhet “kontrolli social”. Me arritjen e këtij objektivi, një shoqëri është vendosur nën “kontrollin social” të një grupimi të caktuar individësh, të cilët, pasi kanë grumbulluar rreth vetes një kapacitet tejnormal finaciar, ndërtojnë një psikozë sociale të modeluar sipas konceptit të tyre, dhe këtë e servirin duke u mbivendosur mbi qëllimin e përbashkët.
Për të arritur nga personalizimi i qëllimit social deri tek “kontrolli social”, ngrihet një sistem i parapërcaktuar masash dhe mënyrash veprimi, duke përfshirë në këtë sipërmarrje të gjithë zinxhirët socialë të cilët ndodhen nën kontrollin e kësaj kategorie njerëzish. Ajo fillon me sulmin ndaj burimeve nga ku shfaqet e vërteta në perceptimin e individëve, duke sajuar përmes mekanizmash mediatike shumë “të vërteta” relative që pështjellojnë perceptimin e masës mbi kriterin e të vërtetës absolute. Pastaj e sulmojnë burimin fillestar nga ku shfaqet e vërteta me anë të historive konfuze dhe fakteve të rreme.
Më tej procedohet me kontrollin dhe futjen në ullukun e tyre të lajmit apo lajmeve, duke e personalizuar perceptimin publik mbi sinkronin real dhe servirjen në formë “të zbërthyer” të tij shpesh e më shpesh, derisa ngjarje apo lajme të rreme e të fabrikuara të bëhen të vërteta nga telashi i të qenurit të përsëritura pafundësisht.
Fantazimi deri në fiksim për drejtësinë dhe sistemin e së drejtës, që do të duhet të qëndrojë në nivel abstrakt në mendjet e njerëzve, dhe deformimi i sistemit të drejtësisë në praktikë, duke evokuar gjithmonë një gjoja luftë për përmirësimin e tij për të arritur objektivin i cili vazhdon të ngelet abstrakt gjithmonë e më tepër. Krijimi i perceptimit se praktika e deformuar e drejtësisë dhe ideali i drejtësisë janë dy gjërat të cila nuk përputhen dhe nuk duhet të përputhen.
Ushtrimi i dominimit mbi sistemin e edukimit në të gjitha hallkat e tij, që nga ai parashkollor e deri tek ai pasuniversitar. Servirja e një kallëpi kurikulash, referencash, materialesh didaktike, goditja si një çekan që vjen nga trysnia e një historie të paçmitizuar, plot me dogma, përralla dhe fabrikime. Servirja e sistemit të korporatave si parajsa financiare e shoqërisë, dhe shtypja deri në pore e mendimit dhe botëkuptimit alternativ e të ndryshëm. Angazhimi i shtresave sociale të shoqërisë në sa më pak kohë për gjëra që pasurojnë ndjenjat, duke i kthyer individët e shoqërisë në makineri pune. Investimi i pamasë në industrinë e qejfit dhe shkapërderdhjes, të dhunës dhe automatizimit të mendimit, jashtë parametrave normale njerëzore, duke kotësuar idealin shoqëror. Kthimin e anëtarit të shoqërisë në një qenie që përthith dhe nuk reflekton, që deformohet dhe nuk përmirëson. Kështu aftësia reaguese e masës shoqërore zbehet ndaj çdo deformimi apo edhe tiranie, dhe pasiviteti social shoqëron përditshmërinë e secilit.
Kriteri i së moralshmes pothuajse tretet e nuk ka cak, dhe e vërteta nga absolute kthehet në të vërtetë të ndryshueshme në botëkuptimin e masave, kështu që individë të tillë janë tashmë konsumatorë të verbër, të cilët në mënyrë të përsosur kontribuojnë në personalizimin e qëllimit social sipas shijes së një grupimi të caktuar, që mbi këtë kontroll social e mban të mpirë shoqërinë, duke realizuar qëllimet dhe objektivat e veta. /tesheshi.com/
