Emmanuel Macron dëshiron të bëhet mbreti dhe shpëtimtari i Evropës. Por ndjekja që i i bën sovranitëtit të BE-së dhe raportet që mban me SHBA-të, e në anën tjetër me Kinën, Rusinë dhe Indinë, ka bërë që pushteti i tij të shihet me një sy të dyshimtë.
Në një kohë kur kancelarja Merkel është zbehur nga puna e saj e gjatë të zyrë, Britania e Madhe që kërkon të dalë nga familja qoftë edhe symbyllurazi, dhe Italia e cila është ngulfatur nga populistët e së djathtës ekstreme, Franca po e sheh veten si “të vetmen me këmbë në tokë” përballë gjithë këtyre trazirave të mjegullta.
Franca, ndonëse është një liderë tejet dinamike, nuk mund t’ia dalë pa nihmën e partnerit të kahmotshëm – Gjermaninë. Asnjë nga liderët e mëdhenj nuk deshëm të ishin vet në radhët e dekoratave për arritjet, përjashti këtu Gjeneralin Charles de Gaulle.
Macron ka gjetur muhabetin e duhur me mendjetrazuarin Donald Trump, grushtpushtetetarin Vladimir Putin, dhe kreun e komunistëve kinez, Xi Jinping.
Aftësia e Macron për të mbërritur rezultate unifikuese do të testohet këtë muaj kur ai do të mirëpres presidentin rus në bisedime private në suazat e samitit të G7-tës.
Fragmentarizimi politik dhe regjional i Evropës, i përcjellë edhe nga Parlamenti jo aq i mirëpritur, është sa problem, aq edhe mundësi për Macronin.
Si një ndër liderët më të rinj të fuqive evropiane, ai po mundohet të vendosë rend mbi dhjetëra probleme që po e rrethojnë kontinentin. Ai gjithashtu duhet të ngrihet mbi ekonominë anemike të Francës, mungesën e vazhdueshme buxhetore dhe të marrë përgjegjësinë e një pavarësie ekonomike nga SHBA.
Paul Taylor është redaktor politik i Politico.eu /tesheshi.com/
