Inxhinieri përgjegjës për ndërtimin e rrugëve merret me ndërtimin e infrastrukturës rrugore, ndërsa shkrimtari merret me ndërtimin e infrastrukturës mendore. Bujku është përgjegjës nëse arën e kaplon bari i keq, ashtu siç është përgjegjës shkrimtari për ruajtjen e pjellshmërisë mendore. Ashtu siç njeriu ka nevojë për ushqim barkor, ngjashëm ai ka nevojë për ushqim mendor. Furnizuesi assesi nuk duhet të mungojë, përndryshe do të fillojnë të vdesin organet e trupit. Është e kuptueshme se bujku nuk mund të jetë furnizues i barkut dhe i mendjes, ashtu siç shkrimtari nuk mund të jetë mbushës i mendjes dhe i barkut. Mirë që gjërat janë të ndara, por edhe më mirë që ashtu të ndara natyrshëm bashkërendojnë për bukuri.
S’do mend se shkrimtarët merren me gatimin e vetëdijes së njerëzve, kurse për vetëdijen e ultë të shoqërisë ata kanë përgjegjësi të lartë. Po ashtu nëse bëhet fjalë për vetëdije të lartë, ata kanë merita të veçanta. Ata kanë përgjegjësi, por kjo përgjegjësi nuk i bën fajtorë të vetëm ata për ndonjë kaos ose anarki të caktuar. Prandaj, nuk është mirë të kërkohet prej shkrimtarëve që të merren me gjithçka, ngaqë ata shumë shpejt mund të vdesin si rrjedhojë e mbingarkesës. Lopata në njërën dorë dhe lapsi në dorën tjetër do të ishte një titull i mirë i një përralle që para gjumit do t’i kënaqte fëmijët, por jo edhe një kombinim i frytshëm, ngaqë janë dy gjëra të ndryshme, të cilat kërkojnë njerëz me aftësi krejtësisht të ndryshme, mirëpo nëse bëhet si duhet si njëra ashtu edhe tjetra, atëherë rezultati i mirë do të reflektojë në mjedisin e të gjithëve.
Nuk mund që përskaj lapsit, shkrimtari ta merr në dorë lopatën, mistrinë, sëpatën, kazmën e kamxhikun për ta ndryshuar gjendjen e amullt, gjegjësisht profesionalisht nuk mund të merret si me laps (shkrime) ashtu edhe me lopatë (ndërtimtari). Nëse prej shkrimtarit kërkohet me çdo kusht kjo amalgamë e veprimtarive, atëherë këtë gjë duhet dëshmuar me të kundërtën e saj. Punëtori me lopatë e me kazme, muratori e druvari, vallë a mund të bëhen shkrimtarë, gjegjësisht a mund ta rregullojnë infrastrukturën mendore të njerëzve? Kjo nuk është e mundur dhe mirë që nuk është e mundur, sepse do të humbte vlera e çdo gjësë. Kësodore, këtë gjë duhet pasur parasysh edhe në çështjen e shkrimtarit. Të mos harrojmë se në këtë botë jemi një alfabet. Unë jam një shkronjë, ti je një shkronjë dhe gjitha ata janë nga një shkronjë. Bashkëpunimi ynë krijon fjalë, fjali, libra, enciklopedi dhe krejt në fund leverdi për çdo njëri. Shkrirja e veprimtarive në një kazan do ta bënte një gjellë që as kafshët nuk do ta hanin. /tesheshi.com/
