Nga Iljasa SALIHU: E vogël për dallime kaq të mëdha

Maqedonia është shtet shumë i vogël për gjithë këto dallime kaq të mëdha. Zyrtarisht jetohet bashkë, por realisht ndarja vërehet si të jetë bërë me një thikë të mprehtë. Madje, përpos numrit të shumtë të përmendoreve për dallim prej të shqiptarëve, dallimi vërehet edhe në stilin e ndërtimit. Mes të tjerash, përmendoret e tyre janë të stërmbushura me armatim, kurse përmendoret shqiptare janë duarthatë, duke dashur kështu të tregohet se kush është i forti në këtë vend; ai që ka armë, dhe shihet se kush ka armë. Ndarja mes maqedonasve dhe shqiptarëve vërehet dhe përjetohet çdo ditë, por një gjë e tillë nuk pëlqehet të thuhet. Nuk duan të dëgjojnë më shumë maqedonasit, ngaqë kanë kuptuar se shqiptarët janë palca kurrizore e këtij shteti, dhe mungesa e tyre në këtë shtet do të thotë mungesë e maqedonasve në Maqedoni. Shumicën e mërgatës e përbëjnë shqiptarët, kurse buxheti i shtetit infuzionet më të forta i pranon prej të ardhurave financiare të mërgimtarëve shqiptarë. Shqiptarët shfrytëzohen, dhe tepër pak përfitojnë prej këtij shfrytëzimi, ndërsa maqedonasit i shfrytëzojnë të mirat publike që jetësohen përmes buxhetit të përbashkët. Ata nuk duan të ndahen zyrtarisht prej shqiptarëve, por realisht janë të ndarë, dhe për këtë ndarje shihet se janë shumë të lumtur. Mjafton ta kundrosh pjesën ku jetojnë shqiptarët dhe atë ku jetojnë maqedonasit. Ç’të shohësh? Dallim kontinental!

Në rajonet ku në shumicë dërrmuese jetojnë maqedonasit shohim plan funksional urbanistik, parqe të rregulluara tejet mirë, kënde të lodrave për fëmijë, shtigje për të vrapuar dhe salla të ndryshme sporti. Dallim i madh me rajonet ku jetojnë shqiptarët, paçka se bëhet fjalët për pesë metra vijë ajrore mes nesh dhe atyre. Kryetarët dhe këshilltarët komunalë nuk çajnë fare kokën për gjësendet e lartcekura. Ata mjaftohen me tymin e duhanit nëpër kafenetë, ku më së shumti flitet për politikë, dhe ata që janë ulur nëpër kolltukët e komunave fatkeqësisht më së tepërmi heshtin. Këta mjaftohen me rrogat, mëditjet, lejet vetjake për ndërtim, e me ndërtesat shumëkatëshe, të cilat do t’ua shesin shtrenjtë mërgimtarëve shqiptarë. Të gjorët mërgimtarë; duhet t’i mbushin vrimat e buxhetit, t’i mbushin xhepat e keqpërdoruesve të buxhetit, madje në disa raste t’i financojnë projektet publike kapitale. Këndi i lodrave për fëmijë është i vdekur, gjegjësisht as varri nuk i shihet. Në rajonet shqiptare, banesat ndërtohen pa parqe, ngaqë lejedhënësit nuk i interesojnë kriteret për ndërtim. Pastaj, po këta të poshtër thonë se rinia është ardhmëria jonë. Jo ore babëzi, ju plagosët gjithçka. Plagosët rëndë të tanishmen, sa për t’u krenuar me të ardhmen!

Fëmijët shqiptarë, në mungesë të këndit të lodrave, po luajnë në rrugë mes sirenave të veturave dhe sharjeve të ngasësve. Në heshtje janë duke ju mallkuar. Jini të bindur se nëse servilizmi i të rriturve ju ujiti kaq shumë, pastërtia e fëmijëve do t’ju kalbë shumë shpejt. Ju ua vodhët çdo gjë fëmijëve dhe të rinjve. Ju ndërtuat shumë ndërtesa e grumbulluat shumë pasuri për vete, pa harruar se sendërtuat autoritet të hekurt dhe famë të ndryshkur. Por mos harroni se një ditë rëra e shtëpizës së milingonave do t’ju fërfëllojë në greminën e përjetshme të turpit. /tesheshi.com/