Nga Europa, nga bota arabe në Azi, nga Afrika e Jugut dhe Amerika e Veriut, kriza e emigracionit është sot një krizë globale. Në ditët e sotme, çdo shtet-komb dhe grup njerëzor mbi tokë ose është vetë emigrant, ose është destinacion pritës, e kësisoj përballet me një problem.
Tekstet e shenjta janë plot me referenca për ikjen, për mërgimin në kërkim të lirisë fetare, strehës dhe sigurisë, që mund të argumentohen si temat parësore të çdo tradite fetare. Veç kësaj, zhvillimi i marrëveshjeve ndërkombëtare shekullare që i mbrojnë emigrantët në shtetet-kombe moderne është ndikuar nga feja, e cila i dha trajtë artikulimit të statusit të favorshëm për të huajt e arritur në kufijtë në kërkim të mbrojtjes politike, ekonomike, fetare dhe shoqërore.
Nga një këndvështrim i caktuar, arritja e Ademit (Adamit) dhe Havasë (Evës) në botë mund të shihet si një episod emigracioni, edhe nëse të lëvizur me forcë nga afërsia hyjnore në planin tokësor; megjithëkëtë, ishte një lëvizje nga një shtëpi e përhershme në një vendqëndrim të ri. Të qenit të detyruar për ta lënë xhennetin (parajsën), të parin dhe të vërtetin vend amë për Ademin dhe Havanë, është një pikënisje simbolike për hyrjen njerëzore në botë për shkak të ngrënies nga pema e ndaluar dhe shtrëngimit për t’u larguar.
Por domethënëse është se narrativa njerëzore në botë fillon si një kërkim emigrant për siguri, për sigurim, dhe për një ndjenjë bashkësie. Ama, në këtë rast të kryehershëm është bashkuar me përmallimin dhe dëshirën e vazhdueshme për t’u kthyer te prania hyjnore. Kështu, të gjithë njerëzit janë emigrantë në këtë botë, duke shpresuar të kthehen tek vendbanimi i tyre i përhershëm. Mbi tokë, dhe duke lexuar një tekst të shenjtë, njeriu arrin në qendërsinë e emigracionit dhe të ikjes nga një vend në tjetrin në kërkim të nevojave thelbësore njerëzore: lirisë fetare, sigurisë, ushqimit, strehës, dhe bashkësisë derëhapur.
Të menduarit mbi profetët Ibrahim (Abraham), Musa (Moisi), Isa (Jezus) dhe Muhammed në terma të emigracionit dhe refugjatit siguron një mbështetje më të thellë në qendërsinë e lëvizjes njerëzore nga e keqja apo armiqësia në siguri, dhe që shpesh rezulton me lehtësim dhe hapje. Në mënyrë domethënëse, manifestimi hyjnor në formën e lumturisë dhe lehtësimit për emigrantët vjen pas aktit të emigrimit, dhe si rezultat i vështirësisë që ai sjell.
Nga Europa, nga bota arabe në Azi, nga Afrika e Jugut dhe Amerika e Veriut, kriza e emigracionit është sot një krizë globale. Në ditët e sotme, çdo shtet-komb dhe grup njerëzor mbi tokë ose është vetë emigrant, ose është destinacion pritës, e kësisoj përballet me një problem. Përgjigjet ndryshojnë rreth e rrotull globit, në varësi të rajonit, numrave, dhe kushteve të brendshme ekonomike, shoqërore dhe politike; gjithsesi, e sigurt është se qasja aktuale nuk po punon për të gjithë të interesuarit.
Në nivelin politik, emigracioni po trajtohet në fund të krizës; pra, arritja e emigrantit, qoftë i ligjshëm apo i paligjshëm, dhe struktura të ndryshme të ndërtuara për t’i kufizuar apo për t’u bërë vend emigrantëve në momentin e hyrjes. Në Europë, kriza është bërë e rëndë pas një orteku njerëzor javor që çan rrugën nga Afrika e Veriut dhe ajo Nënsahariane, nga Siria, Iraku, Palestina, Jordania, Afganistani dhe Somalia, për të përmendur çka njihen më mirë.
Por të tjerë nga anekënd Azisë po u ikin kushteve të këqija politike, shoqërore dhe fetare, që po përkeqësohen me të shpejtë. Në Amerikën e Veriut, debati i emigracionit është bërë një lojë futbolli midis republikanëve dhe demokratëve, me çdonjërën palë duke u përpjekur t’i japë formë me kujdes një përgjigjeje “patriotike” që nuk do të ndikonte te mundësitë e saj elektorale.
Ideja se problemi është i jashtëm dhe mund të zgjidhet duke ndërtuar mure, duke shtuar kamera, dhe duke e shtuar më tepër sigurinë e kufijve, është një iluzion për një zgjidhje, ngaqë përqendrohet në rezultatin përfundimtar të krizës, dhe jo në shkaqet pas saj. Çka shihet në këtë lëvizje masive njerëzore është shembja dhe ardhja në fund e shteteve postkoloniale dhe e sistemit botëror të globalizuar tejet të dëmshëm, me pasojën e atypëratyshme të zhvendosjes dhe emigracionit masiv.
Shtetet me shumicë muslimane nuk janë të imunizuara nga kriza, e ca janë burimi i shumë emigrantëve, ndërsa të tjera, si Turqia, Jordania, Pakistani dhe Irani, janë pritëse për miliona refugjatë. Sidoqoftë, rajoni i Gjirit Persik paraqet një kontradiktë dhe një qasje shumë ekstreme ndaj emigracionit. Në njërën anë, ne kemi politikat më kufizuese të emigracionit, ndërsa në anën tjetër, Islami, feja e afirmuar brenda çdo shteti, lindi dhe erdhi në artikulim të plotë nga emigrimi i Profetit dhe i shokëve të tij për në Medinë.
Në mënyrë kuptimplote, në kohën kur muslimanët po provonin persekutimin në Mekë për shkak të besimit të tyre fetar, ishte mbreti abisinas, Nexhashiu, që i mirëpriti ata si emigrantë dhe ofroi liri fetare e siguri për të tërë të mërguarit për në vendin afrikan. Sot, ndërsa jepen shpjegime për ksenofobinë dhe racizmin në shumë pjesë të botës, tabloja e madhe na kërkon ta përqafojmë dhe lëvdojmë emigrantin dhe të huajin, sepse historia e tij apo e saj është veç një element përbërës i rëndësishëm në narrativën tonë.
Emigracioni dhe lëvizja sollën sukses dhe të mira në të shkuarën, dhe mund të jenë burimi për këtë në të ardhmen. Të menduarit në terma përjashtimorë, mendjengushtë, ultranacionalistë apo fetarë, nuk është në tablonë e madhe të historisë tonë njerëzore kolektive. Çdonjë nga ne është në të njëjtën kohë një emigrant nga e shkuara, dhe mund t’i kërkohet gjithashtu të jetë ndihmës për një të sapoardhur: sepse bota është një vend emigracioni për të gjithë njerëzinë. /tesheshi.com/
Përktheu: Bujar M. Hoxha
