Pas një kohe të mbushur me trishtim, këtë fillim maji Kosova i është gëzuar anëtarësimit në UEFA, në pritje për të avancuar më tej, dhe drejt FIFA-s. Ishte dimri i acartë i shumë zhvillimeve, që e kishte të nevojshëm një rrezatim të tillë dielli pranveror. Në planin e brendshëm, ajo është dërrmuar keqazi nga një krizë e rëndë politike, e shoqëruar me akte ekstreme, si pasojë e dy marrëveshjeve të Brukselit, për Asocacionin e Komunave Serbe, ndryshe “Zajednicën”, e Demarkacionin e vijës kufitare me Malin e Zi. Ndërsa në planin e jashtëm, asaj i kanë ngecur frikshëm njohjet, ndërkohë që pati një rrëzim me hundë gjatë tentativës për t’u futur në UNESCO.
Nuk kanë qenë të paktë ata që e kanë krahasuar hyrjen në UEFA me aktin e pavarësisë në 2008-ën, që do të thotë se prej atij zhvillimi me përmasa historike, pak, shumë pak, gjëra të bukura po ndodhnin, e se trishtimi për një Kosovë të parealizuar, në të gjitha pikëpamjet, sa vinte dhe bëhej akoma më i thellë.
Dhe ja, vjen futja në UEFA si një harabelth, që me ciu-ciun e tij lozonjar u lajmëron kosovarëve ardhjen e pranverës, e cila në këtë rast shihet e shijohet në dy pamje: në atë politiko-diplomatike, e në atë ekstra sportive. Në të parën, është dalja prej ngërçit të rëndë të mosnjohjeve.
Të përfshihesh në UEFA ka të njëjtën peshë si akt sikur njohja që Kosovës i kanë bërë SHBA-të dhe BE-ja. Sepse futbolli sot, organizmat e tij, kompeticionet më pas, përbëjnë mundësinë më të madhe të afirmimit të një shteti, të një populli, të largimit të çdo mjegullnaje që shkakton politika për t’i futur gjërat në amulli.
Ndërsa në planin ekstra sportiv, Kosova ka shansin tjetër, që me anë të topit të realizohet deri në atë fazë sa t’i kompensojë të gjitha zhgënjimet e mëdha me veten prej pasluftës.
Pavarësisht nivelit të kampionatit, cilësisë së fushave dhe infrastrukturës për gjynah, Kosova është një vend yjesh dhe me yje që shkëlqejnë gjithandej. Eshtë pikërisht pjesa e saj tek kuqezinjtë që e bëri të mundur ngjitjen e Shqipërisë në qiellin e shtatë të lumturisë, me kualifikimin për herë të parë në një kompeticion gjigand, siç është Europiani.
Por në një qasje krahasuese, nëse do e gjykonim një lojë futbolli të saj me kutin e zhvillimeve në planin diplomatik, politik e shoqëror, padyshim që ajo do qe për turp.
Kosova aty mund të bënte ndonjë gol, por do hante shumë më tepër.
Lojtarët e saj, në vend që të luanin me një ndjenjë uniteti e qëllimi të përbashkët, do bënin cicmice me shoqi-shoqin, ku më e pakta nuk do e pasonin topin.
E ndërsa do ishin të sjellshëm me kundërshtarin, edhe nëse ai ua këpuste këmbët, mes vedi nuk do e kishin këtë sjellje, por do rriheshin paq për një fjalë goje.
Nga pikëpamja e skemës së lojës, të gjithë do donin të ishin në sulm, madje dhe portieri, por të gjithë me dëshirën për të bërë gol për qejf të vet.
Në planin fizik, do shihje lojtarë që do tërhiqnin këmbët zvarrë nga pafuqia.
Në këtë lloj loje, më shumë se goli, do i gëzonte marrja e ndonjë ndonjë goditjeje nga këndi, ose e ndonjë goditjeje dënimi nga mesi i fushës.
Dhe, në fund, tek dhomat e zhveshjes, në atë të sajën, do të hidhej dhe gaz lotsjellës.
Nëse do ofrohej, pra, ky stil futbolli, anëtarësimi në UEFA nuk do kishte asnjë vlerë, ashtu siç lirisë e pavarësisë u ka rënë çmimi në minimum për shkak të lojës skandaloze të politikës, që ha si topa ndër shalë e si gola pareshtur, e që në fund qan… nga gazi lotsjellës. /tesheshi.com/
