Edi Rama e ka ditur fort mirë se ç`po fut në parlament. Kush mendon se e ka bërë nga dashuria për të “fortët”, gabon. E ka bërë nga afshi për ta marrë me çdo çmim pushtetin, duke qenë me këmbë në tokë, por vetëm sa i përket marrjes, dhe jo ushtrimit.
Me këmbë në tokë do të thotë që ai e ka marrë në konsideratë faktin se shqiptari, sidomos në disa zona, dhe specifikisht në Kurbin, voton vetëm tribalisht. Në 20 vjet tribalizimi ka rihedhur rrënjë tek ne, si një afirmim i degradimit politik e social; dhe ata që e prodhuan këtë katandi tashmë po bien viktimë e saj.
Thënë më shkoqur, pa Ndokën, Prengën e Frrokun, Rama zor se merrte vota në zonat respektive. Por shtrohet pyetja: a ka menduar ndonjëherë Rama se ç`kosto politike do i sillnin në të tjera drejtime këto emra, siç dhe i kanë sjellë boll?
Ka gjasë që këtë të mos e ketë menduar aq thellë, të mos ketë qenë në gjendje ta parashikojë se ç`telashe mund t`i sjellin, e deri në ç`pikë. Sepse, po me gjasë, ka menduar e ka besuar se do mund t`i bëjë zap në anën rrugaçërore të tyre. Madje, madje, ka menduar se me përfshirjen në politikë, veç mundësisë për të mësuar si vendoset një kollare, do u jepte dhe mundësinë që të gdhendeshin si njerëz, të mësonin ca shprehi të domosdoshme etike në sallonet e politikës, e kështu dhe të rehabilitoheshin. Dhe pikërisht këtu ka menduar se do shlyhet nderi me nder: pra, ti më jepet votat e fisit dhe zonës, unë të fus në politikë, por ti përfito e bëhu njeri; dorëzo llastiqet!
Por çdo të thotë “dorëzo llastiqet”? Më mirë se me Colin e filmit Debatik nuk mund të shpjegohet ajo që ka ndodhur këto dy vjet me disa cuba në parlament. Siç dihet, Coli ishte djalë i shkathët, tipik prej atyre temperamenteve që u duheshin komunistëve për aksionet e tyre. Por ata i vendosën një kusht Colit për t`u bërë njeriu i tyre, për të fituar statusin e lartë të aktivistit komunist: të dorëzonte llastiqet, që ishin një simbol rrugaçllëku, ndonëse tek Coli kjo përkthehej si çapkënllëk.
Dhe Coli nuk ngurroi. Me pak zemër të thyer hoqi dorë nga llastiqet, e nënkuptuar si heqje dorë nga jeta pa ideal, për t`u përfshirë në një trend tjetër të të jetuarit, ku do jepte më të mirën e tij për atdheun.
Dhe akti i parë që “Colët” e PS-së vijonin t’i mbanin llastiqet ende në brez, pa pranuar t`ia dorëzonin partisë, ishte refuzimi i Mark Frrokut për t`i kërkuar ndjesë Jozefina Topallit pas një kërkese të Ramës në një mbledhje grupi.
Që aty u dhanë sinjalet që “Colët” në politikë jo vetëm nuk pranonin të gdhendeshin, të latoheshin, të formatoheshin ndryshe, porse politika, bërja e tyre deputetë, u kish dhënë më tepër zemër për të bërë atë që kishin bërë gjithë jetën: cubin!
Edhe pse të kollarisur, psikologjia e tyre na i paraqet tashmë si individë që rrinë gjithë ditën me tuta sporti, me zinxhirë floriri në qafë, me fjalor harbut, dhe, sigurisht, me hapje bythësh nëpër lokalet e katundeve respektive.
Rama nuk është peng krimi, por peng i iluzionit se ata do i dorëzonin “llastiqet” me dëshirë para ofertës tunduese për t`u bërë deputetë.
Më mirë do ishte të kish lexuar Leo Buscalia-n kur thotë pak a shumë se kurrë nuk duhet t`i jepni dikujt diçka që nuk e meriton, edhe nëse është lypës. Përndryshe, shkatërrohet vetë ai, e sigurisht shoqëria ku bën pjesë. /tesheshi.com/
