Nga Mensur Krasniqi
Derisa dikush pretendon që të shndërrohet nga “katundar në sheherli” siç thuhet në gjuhën e popullit, duke migruar nga fshatrat në qytet, mixha Safit ka bërë të kundërtën.
I pasionuar pas bagëtisë, kujton kohën e fëmijërisë dhe vendos të kthehet në vendlindjen e tij. Kishte pasur vetëm (15) vjeç kur ka “ra” nga fshati Sfillare në Shkup. Aso kohe babai tij kishte lënë shtëpinë shkretë duke marrë familjen për t`u shpërngulur në qytetin e Shkupit, me shpresë për një jetë sociale më të mirë.
Megjithatë, siç shpjegon mixha Safit, kjo teori e babait të vet nuk i ka pëlqyer asnjëherë, dhe thotë: “A lihet bre vëlla katundi për një qytet!”. Tani mixha Safit ndodhet në shtatëdhjetat e tij, por krenar me rikthimin e tij në vendlindje, ndjehet si një adoleshent.
“E mbaj mend si sot kur baba vendosi para 50 viteve të migrojmë nga fshati në qytet. Ai s’ka dyshim se ka menduar të mirën tonë, meqë fshati ku jetojmë ne siç e shihni sot e kësaj dite ndodhet në majë të kodrës. Këtu afër s`ka pasur shkolla e dyqane, mirë ama ka pasur diçka më të shenjtë: gjelbërim, natyrë, qumësht e dhalltë, tokë pjellore, tanat mirat e dynjasë. Sot jam këtu ku jam dhe më duket se kam lindur për së dyti. Për momentin jam vetëm me shoqen time, fëmijët i kam në moshë dhe të martuar në Shkup”, thotë xha Safiti.
Xha Safiti sot zhvillon biznesin e tij me bagëti. Ai është bari i 300 bagëtive. Bereqetin që ia solli ky biznes është i dhjetëfishtë me atë që ka pasur gjatë gjithë jetës së tij në profesionin e çantaxhiut. Siç tregon mixha Safit, po sa agon dielli, ai fal namazin e sabahut dhe përvjel krahët për t`i lëshuar begatitë që të kullosin.
“Unë e kam zakon bij herët e zgjohem herët, kështu e lyp puna pra. Si të zgjohem 4-5 sabah, e fali sabahin dhe bashkë me shoqën time pijmë nga një dy qaja dhe ngjitem kodrës përpjetë me bagëtitë. Për momentin kam 300 dhenë, mirëpo tani siç po afrohet festa e Kurban Bajramit, dukshëm do zvogëlohet ky numër”, rrëfen mixha Safit.
Sipas mixhës Safit, njerëzit nuk shkojnë të zgjedhin vetëm bagëtitë e tij për festën e Kurban Bajramit, por gati se në cdo të dytën ditë shet nga një ose dy dele apo desh. Në këtë formë sipas tij shqiptarët myslimanë kanë filluar edhe ta praktikojnë sunetin e pejgamberit a.s. që të prejnë një dele për vajzë ose dy për djalë të lindur, dhe e gjithë kjo në terminologjinë islame quhet “akika”(shenjë falënderimi Zotit).
“Është e vërtetë që për festën e Kurban Bajramit shes shumë më shumë bagëti, mirëpo edhe gjatë ditëve tjera vijnë njerëz që të blejnë nga bagëtitë e mija, dikush blen për qejf, dikush për “akika”.
Afër shtëpisë së tij në kodër, xha Safiti ka hapësirë të mjaftueshme për të mirëpritur në një ambient modest mysafirët që dëshirojnë të organizojnë “akikat” e tyre në kodër. Ai vet angazhohet që të ther bagëtinë, ta rrjep, ta copëton, zien dhe ta pjek në “saqet” e zakonshme. Në vazhdim ka fotografi ku shihet edhe procesi i përgatitjes së “akikës” dhe shembulli i një organizimi modest. /tesheshi.com/
