Më shumë se një milion refugjatë dhe emigrantë mbërritën nga rajonet e dërrmuara prej konflikteve të Lindjes së Mesme dhe Afrikës Veriore, në vitin 2015 në Gjermani. Ishte lajmi i vitit. Por në të njëjtën kohë, Gjermania qetësisht ka përjetuar një transformim radikal nga një tjetër fluks njerëzish shumë më afër shtëpisë.
Nuk ka nevojë për shumë shifra, edhe pse ato flasin për të njëjtin trend, por mjafton të dalësh në rrugët e qyteteve gjermane kur tani gjen shumë më tepër kafene e restorante italiane sesa pak kohë më parë. Mirë se vini në Gjermaninë e re. Deri pak kohë më parë, kafenetë e restorantet kishin vetëm “wurst” dhe “sauerkraut” e jo pica dhe makarona.
Por, viti 2009 kur eurozona u godit nga kriza ekonomike, ndryshoi shumëçka. Kriza rrëzoi në gjunjë një numër ekonomish europiano-jugore, duke bërë një brezi i ri i grekëve, italianëve dhe spanjollëve të nxitojnë drejt veriut më të pasur për të gjetur punë, e kjo i ndryshoi Gjermanisë fytyrën sikundër edhe ushqimin.
Ka më shumë të huaj që jetojnë në Gjermani sot sesa në çdo kohë tjetër në historinë e vendit. Një në 10, apo rreth 8.2 milionë njerëz në Gjermani, nuk janë gjermanë. Më së shumti janë të rinj të sapodiplomuar nga Europa Jugore.
Nga këta, 400,000 vijnë nga Greqia, Spanja, Portugalia dhe Italia dhe janë taksapagues të punësuar në Gjermani. Shumë të tjerë janë me profesione të lira, student ose punonjës të vetëpunësuar.
“Nuk kisha asnjë mundësi punësimi në Itali, vendi po kalonte një periudhë shumë të keqe ekonomike dhe ka një klimë të pasigurtë politike. Ishte një moment vërtet kaotik”, thotë një 33 vjeçar italian,
Luigi Serenelli, i diplomuar me dy mastera që mbërriti në Berlin në vitin 2012 me aspiratën për të punuar si gazetar.
Në Spanjë dhe në Greqi papunësia mes të rinjve shkon deri në 50 për qind. Në Itali është 40 për qind ndërsa në Gjermani vetëm 7 për qind.
Fluksi është i mirëpritur pasi shumë punëdhënës gjermanë nuk arrijnë të mbushin mungesat në punë, sidomos me doktorë, personel të kualifikuar përkujdesjeje dhe inxhinierë të specializuar.
Këtu vijnë në ndihmë emigrantët e rinj. Ata shpesh janë të përgatitur të kryejnë punë që gjermanët nuk i duan – sidomos në sektorin e përkujdesjes sociale, ku pagesa është e ulët sipas standardeve gjermane, por sërish shumë më e lartë sesa në Europën Jugore.
Vendi i emigrantëve
Në fakt, emigracioni i nxitur nga kriza e eurozonës e ka ndryshuar Gjermaninë, në mënyrë të pakthyeshme. Kështu beson profesori
Alexander Kritikos, ekonomist, që punon në institutin e kërkimeve, me shumë ndikim në Berlin, DIW. Ai është rritur në Gjermani, por të atin e ka grek.
“
Në katër apo pesë vjetët e fundit, Gjermania ka ndryshuar pa masë. Ne jemi bërë papritur një “vend emigrantësh” pa e vënë re fare”, thotë ai.
Një gjë e tillë është radikale, pasi hera e fundit që europianojugorët emigruan masivisht në Gjermani, ata nuk e kishin ndër mend të qëndronin, e jo më të ndryshonin vendin. Në Dhjetor, Gjermania shënoi përvjetorin e një vale tjetër emigrantësh. Në vitin 1955, vendi nënshkroi të parën të ashtuquajtur kontratë për punonjësit me ftesë, jo vetëm me Turqinë, si besohet rëndom, por edhe me Italinë. Kontrata të ngjashme u nënshkruan edhe me Greqinë, Spanjën e Portugalinë.
Qëllimi ishte sjellja e punonjësve të krahut për të mbështetur ekonominë gjermane në lulëzim. Ata u quajtën “të ftuar” pasi supozohej se do të largoheshin një ditë. Por shumë prej tyre vendosën të qëndrojnë dhe u bënë pjesë e vendit, pavarësisht nëse Gjermania i donte apo jo. Kjo ishte koha e valës së parë të restoranteve italiane.
Por këtë radhë, në vend të punëtorëve për bujqësinë dhe fabrikat, janë doktorët nga Europa Jugore, inxhinierët dhe dizenjatorët kompjuterikë që mbërrijnë në masë. Si qytetarë të BE ata kanë të njëjtat të drejta si gjermanët.
Përgatiti: Juli Prifti -/tesheshi.com/
