Ngjashëm si me protestat kundër armëve kimike tre vjet më parë, edhe këto të tanishmet kundër ligjit të menaxhimit të mbetjeve, opinioni ka rënë preh e një psikoze kolektive, ku qasja folklorike është ajo që po dominon mbi ftohtësinë e argumentave.
Një aktiviste sociale, nga tribuna e prostestës së Aleancës Kundër Importit të Plehrave, zgjodhi të recitojë Naimin, në vend që të bindtte turmën me referenca fushe se pse ligji i sjell dëm shoqërisë.
Ligji në fakt mund t’i ketë një mijë të zezat, por kjo nuk e përligj aspak narrativën më shumë emotive sesa racionale të kundërshtuesve poetikë, të cilët, në një kohë të rëndë krize mosbesimi, e kanë të lehtë që t’i fusin spicat miletit të tulatur nga hallet.
Siç në rastin e armëve kimike, ku në pak ditë, në kokat e njerëzve, me elementët e një psikoze kolektive, nisi të vizatohej me penel tragjik imagjinata e një populli që do ngordhte si qen nga rrjedhja e kimikateve sapo armët kobzeza të Essedit të futeshin në territorin shqiptar.
Por për të kuptuar se po ashtu si në politikë, ka plot abuzivitet edhe në radhët e të ashtëquajturës shoqëri civile, si të qëllimshëm e si nga naiviteti, mjaft të sillet si shembull rasti “Blushi”, ku dhe ai, poetikisht doli kundër ligjit të mbetjeve, ndërsa si ish-shtetar kishte firmosur “pro” tyre.
Ndërsa aktivistët civilë, duhet të kuptojnë në fund të fundit që, duke mos patur përvoja qeverisëse, por duke qenë thjesht adoleshentë të tejzgjatur nga deliri i të qënit rebel, kanë një mangësi të theksuar në të paturit të drejtë.
Ata më së pari duhet ta kuptojnë se këto janë sfida të një Shqipërie, që me apo pa dëshirën e tyre, nuk është më në komunizëm, më e izoluar dhe e ndarë nga bota, e që si e tillë, është pjesë e sdidave globale, si për çështje konfliktesh e si për çështje të mprehta sociale, si ajo e plehrave. Dhe këto nuk zgjidhen me poezitw e Naimit. /tesheshi.com/
