Nga Ahmet Zani
Mustafa Ferra është 104 vjeç dhe më shumë se moshës, ia qan hallin fshatit që po shterron dalëndagalë nga pamundësia për të jetuar aty.
Mafsheqi, që ndodhet në malësinë e Krujës, është fshat me pak toka, por nëse dora e shtetit do të ishte më shumë pranë këtyre banorëve, fshati edhe mund të vijonte të ekzistonte me njerëz që lindin e vdesin, sigurisht duke jetuar aty, me çdo të mirë apo jo të mirë që prodhon jeta.
Por ja që fshatra si ky duket se nuk ekzistojnë në regjistrin e shtetit; a më saktë ekzistojnë si vende, por jo si vendbanime. Përndryshe, aty së paku do kishte diçka që do i shkonte përshtat një jete normale njerëzore.
Rruga me të rrëpira, e vështirw dhe e rrezikshme, që duhet përshkuar në fshat, të shoqëron kudo. Shtëpitë e banorëve të mbetur janë të shpërndar ënë tërë pllajën e malit ku dhe ndodhet fshati.
Disa fëmijë presin ndonjë automjet të kalojë atypari dhe ata të mund të shkojnë në shkollë, që dhe ajo nuk ka mësues të mjaftueshëm.
Kështu që më njerëzorja atyre është pamja me banorë që kullosin bagëti. Sepse vetëm aty natyra shkrihet me njeriun dhe shteti është i panevojshëm.
Gani Ferra është 51 vjeç me plot gjashtë fëmijë, nga këta pesë në shkollën 9-vjeçare të fshatit, dhe më i madhi në shkollën e mesme në qytetin e Krujës, një rrugë e mundimshme e tij me orë të tëra larg nga fshati.
Gani Ferra mbase mund të shquhet për kushtet e vështira të familjes së tij me një shtëpi e cila rrezikohet të shembet nga vjetërsia.
Mustafai, babai i tij 104-vjeçar, tregon më së shumti për vështirësitë që kanë prekur fëmijët e tij, ku më i madh hall mbetet pamundësia për t`u larguar nga fshati.
“Ndodhem shumë keq kur shoh fëmijët nga mungesa e kushteve, nga kjo banesë e cila rrezikon shembjen. Ne po kalojmë kohë shumë të vështira dhe jemi të pashpresë nga papunësia. Jetojmë me shitjen e pak prodhimeve blegtorale, por jemi një tufë për t`u ushqyer”, qahet 104 vjeçari, i cili të shpjegon se pensioni i kooperativës, 6500 lekë, nuk i më mjafton as për ilaçe.
Dhe nga problemet e familjes, kalojnë më pas në ato të fshatit, që normal ndërlidhen me njëra-tjetrën.
Rrugë, ujë, arsim, për këto qahen më së shumti.
Patjetër dhe për punë, duke mos mundur të thonë, por që kuptohet se ajo çka u mungon është vetë jeta, ajo që duhet jetuar, si njerëz e jo si bagëti.
Sepse atyre, dhimbshëm, kështu u duket vetja. Nëse pak kilometra më larg, flitet e përflitet për integrimin europian – malësia e Krujës saj nuk është fort lag kasabasë kryesore, Tiranës –aty integrim do të thotë që duke qenë njeri, me sforco mos përfundosh në bagëti.
Paradoksi dhe çmenduria më e madhe që mund të ndodhte në Mafsheq këto ditë, do ishte mbërritja e tatimorëve për të përfshirë në regjistrin me qëllim tatimi bagëtitë e atyshme. /tesheshi.com/
