Më i fundit ishte Drejtori i Përgjithshëm për politikat e zgjerimit në Bashkimin Evropian, Christian Danielsson, prej aradhës së deritanishme të emisarëve të Brukselit, të cilët, pas takimit me dyshen e opozitës Basha-Kryemadhi, sidomos me të parin, shfaqin një lloj zhgënjimi përzier me shokim, mbi qasjen e tij se pse ka zgjedhur të djegë mandatet e se ç’lloj teze ofron për t’ju kthyer normalitetit politik. Sigurisht që ballafaqimi me Bashën si fenomen duhet të jetë i pari në lloj në karrierën e tyre diplomatike.
Edhe njëherë duhet sqaruar: Basha nuk i ngre pretendimet e tij në emër të sjelljes së mazhorancës ndaj saj, por në emër të keqqeverisjes së pretenduar, në majë të së cilave qëndron dhe aludimi për blerje votash, referuar Dosjes 339. Në të dyja këto, ai nuk ka sesi të gjejë ndonjë pikëbashkimi me mënyrën perëndimore të të menduarit e vepruarit. Te e para, është e natyrshme që një opozitë ta konsiderojë të keqe qeverisjen, ndërsa te e dyta ajo që vendos në fund pas çdo akuze dhe hamendjeje është drejtësia dhe jo bindja me sfond politik.
Më tej, mundet që Basha t’u ofrojë ndërkombëtarëve në takimet me ta po të njëjtën gjuhë që e ofron në publik, atë të deklarimeve para gazetarëve apo në protesta para mbështetësve.
Është një gjuhë ku ka nonsense të çmendura si përshembull “ishte populli ai që na kërkoi të dorëzonim mandatet”(!!!), ose “populli ka vendosur tashmë që me Ramën nuk vazhdohet”(!).
Përballë një gjuhe të tillë, e cila sfidon çdo logjikë mininale demokratike dhe hedh në erë çdo rregull dhe etikë poashtu minimaliste politike e demokratike, ata, ndërkombëtarët duhet të kapen nga një siklet i madh kur ndjejnë se nuk gjejnë asnjë shteg të një arsyetimi normal me njeriun që kanë përballë, që për më tepër drejton opozitën e një vendi dhe aspiron ta qeverisë një ditë.
Duhet të ndihen të çmeritur edhe duke e imagjinuar këtë të fundit, pra faktin se ky njeri mund të jetë kryeministri i ardhshëm dhe se si do mund dialogonin me të nesër si aktor politik rajonal për çështje edhe më të mprehta.
Në këtë pikë, me keqardhje mund të thuhet se është i pakrahasueshëm luajaliteti i PS-së në raport me ndërkombëtarët ndër vite, me atë të PD-së. Për asnjë lloj zhvillimi, e majta, pavarësisht se ç’emra kanë qenë pjesë e lidershipit, nuk ka patur përplasje me ndërkombëtarët. Në këtë pikë madje, edhe Gramoz Ruçi me hijen të egërt e tij prej ish-komunisti, u lë shijen e një “partneri të besueshëm”.
Sepse, është pikërisht dhe kjo diferencë që më pas i lë shijehidhur ndërkombëtarët me Bashën, jo në raport me Ruçin, por me Ramën. Sepse, sapo lënë Bashën ata shkojnë te Rama apo e kundërta, dhe, mjafton ky ballafaqim i tyre me dy aktorët respektive, një lloj diference e dukshme në artikulimin politik, etikën gjithashtu politike, që e bën Bashën të jetë i disaavntazhuar nga shija politike dhe rrjedhimisht gjykimi i të huajve mbi të. Sepse, ky është një aspekt pak i trajtuar, e që as Basha, si i vetdënuar të mos evolojë në asnjë drejtim, nuk e merr kurrë në konsideratë përparësitë që ka kundërshtari ndaj tij në shumë plane, edhe në qoftë pusht si njeri e pushtetar i keq; e ky është sharmi politik, i gatuar nga disa cilësi të lindur e të kultivuara të Ramës, që e bëjnë të ketë një superioritet të dukshëm në çdolloj rrethane, edhe në qoftë bashkëpunëtor me krimin, siç e cilëson rëndom Basha. Ndërkombëtarët mund të gabojnë, por bufa nuk janë gjithsesi. /tesheshi.com/
