Muslimanët po e agjerojnë këtë të shtunë, në kujtim të një dite të madhe për hebrenjtë e kohës së Musait, një prej profetëve të Zotit më të përmendur në Kur’an, të cilët shpëtuan nga Faraoni(Ramses), një prej krijesave më të urryera te Zoti për zullumin e tij, me anë të një mrekullie siç ishte hapja e detit për ta, njëherësh duke mbytur Faraonin dhe ushtrinë e tij.
Agjerohet kjo ditë dhe te hebrenjtë, por te muslimanët, sipas një porosie nga Profeti Muhamed, agjerimi zgjerohet dhe me një ditë tjetër, për një diferencë me ta në nderimin e Profetit Musa.
Dhe në kontekst të asaj që po ndodh në Gaza, ku Izraeli është shndërruar në Faraon, vjen komenti i hoxhës së njohur për thellësi qasjeje Justinian Topulli.
Shkruan ai: “Myslimanët që mbajnë qëndrim parimor kundër pushtimit sionist të Palestinës, etiketohen si antisemitë! Ndërkohë për ironi të sionistëve, të njëjtët myslimanë respektojnë Moisiun (Musain) dhe falënderojnë me agjërim Zotin ditën kur Moisiu dhe israelitët shpëtuan nga Faraoni dhe ushtria e tij!
Sesi mund të jesh antisemitë ndërkohë që kremton shpëtimin semitëve, këtë kontradiktë logjike vetëm përqafimi i lajthitjes sioniste e shpjegon!”.
Po ashtu, një tjetër hoxhë i njohur, Vladimir Kera, e komenton kështu këtë ditë në kontekst të Gazës:
“Të gjithë besimtarët përkujtojnë (Ashura-n), duke shprehur mirënjohje ndaj Zotit nëpërmjet agjërimit për shpëtimin e Profetit Musa (a.s.) dhe popullit të tij hebre nga zgjedha e rëndë e faraonit. Ishte një regjim i skajshëm shtypës, i cili kishte arritur kulmin e mizorisë: vriste fëmijë të pafajshëm dhe shndërronte gra e burra në skllevër.
Profeti Musa (a.s.), së bashku me popullin e tij, ndodhej mes dy skajeve të pamëshirshme: pas tyre ushtria e faraonit dhe përpara tyre deti. Ishte ky momenti i sprovës së madhe dhe i besimit të thellë. Kur gjithçka dukej e pamundur, Musa (a.s.) tha: “Me mua është Zoti im; Ai do të më udhëheqë.” (Shu’arā, 26:62). Dhe kështu ndodhi: Zoti e hapi detin, shpëtoi besimtarët dhe e fundosoi faraonin.
Por sot, historia duket se po përsëritet me një ironi të dhimbshme. Nga gjiri i po atij populli që dikur u shtyp dhe shpëtoi, kanë dalë faraonë të rinj. Tashmë përballë ushtrisë së fuqishme dhe teknologjisë së dhunës qëndron populli i Palestinës. Pas tyre janë armët e padrejtësisë, përpara tyre qëndron deti i pasigurisë, i vdekjes dhe i shpërnguljes.
Nuk mund të parashikoj fundin, por një gjë e di me siguri: sa herë që tirania ngrihet mbi tokë, Zoti sjell Musanë e kohës”.
Kjo do të thotë se nëse Izraeli i sotëm do dinte të lexonte qartë dhe mençurisht historinë, nuk do sillej si Faraon. Duke u sjellë i tyre, fundin patjetër që do e ketë si ai! /tesheshi.com/
