Kur ndodh që ndonjë zë opozitar vlerëson qeverisjen e Berishës 2005-2013, nuk përmend ndonjë reformë të thellë në aksh sektor, nuk përmend ndonjë plagë të shëruar sociale në dy mandate, siç cështja e pronave, nuk përmend as ndonjë standart të themeluar moral apo etik në të qeverisur apo bërit politikw në përballje me opozitën, por i mëshon libelarizimit të vizave dhe hyrjes në NATO. Ndokush shton dhe investimet në infrastrukturë apo luftën ndaj bandave. Këtë bëri së fundi dhe personazhi aspak simpatik i opozitës, deri diku dhe anektodik, n/kryetari demokrat Agron Gjekmarkaj, duke thënë se njerëzit kanë nostalgji për Berishën, pra qeverisjen e tij, pa dhënë ndonjë tregues bindës apo referencë për këtë.
“Nuk duhet të harrojmë sukseset e PD, Shqipëria në NATO, Shqipëria pa viza, infrastrukturën 10 mijë km vetëm rrugë, shkolla e ujesjellës, koston e lirë e cilësinë me të cilat ndërtoheshin, rrogat e pensionet që u rriten e nuk lëvizën më që asokohe, TAB-in, hidrocentralet, buxhetin e parë substancial, asgjësimin e 130 bandave gjakatare në vitin e parë të qeverisjes! Demokratët janë krenar për qeverisjen e tyre, qytetarët nostalgjikë për rikthimin e saj“, tha ai.
Sa për nostalgjinë, pra mallin për të shkuarën, kjo është një sëmundje e pashërueshme njerëzore; në Shqipëri, njerëzit po janë nostalgjikë dhe për kohën e Enverit. Janë po ashtu dhe për kohën e Nanos madje.
Në ato që thotë Gjekmarkaj ka sigurisht të vërteta, por ka dhe të pavërteta apo teprime.
Sa për liberalizimin e vizave apo anëtarësimin në NATO, ato nuk janë arritje ekskluzive të PD-së. Do ndodhnin dhe po të kishte qenë PS në pushtet. Ato ishin projekte gjeopolitike, të pavarura nga Tirana. Anëtarësimi në NATO thjesht u finalizua në kohën e qeverisjes së PD-së, por ishte një proces që përfshiu dhe qeverisjen e Nanos. Sa për vizat, kujtojmë se ato as që janë artikuluar si premtim në fushatën e 2009-ës nga PD. Pse? Ndodhur një vit pas mandatit të dytë, në fund të 2010-ës, ishin një projekt europian që përfshiu dhe Maqedoninë, Malin e Zi dhe Kroacinë.
Por çfarë arritjesh pati realisht PD?
Dritat. Ato nuk iknin më, siç ia kishin sjellë në majë të hundës miletit gatë viteve të Nanos. Berisha u dha fund. Dhe kjo mund të konsiderohet arritja më e madhe.
Anti-korrupsioni. Tre vitet e para, pra deri në 2008-ën, vit kur ndodhi Gërdeci, i cili ndryshoi dhe kursin pozitiv të qeverisjes si dhe një perceptim pozitiv mbi të, kanë qenë të vetmet në postkomunizëm kur qeverisja është marrë seriozisht me korrupsionin në administratë, duke e zbrapsur atë dhe krijuar psikozë frike për t’u korruptuar.
Anti-krimi. Po, padyshim. Krimi dhe bandat pësuan një goditje të fortë në vitet e para të qeverisjes së Berishës. Për më tepër, as që bëhej fjalë që krimi të diktonte politikën me rol deri në ashtin e saj.
Politika fiskale. Taksa e sheshtë e Ridvan Bodes rezultoi efikase në shpërndarjen më të drejtë të pasurisë. Mbi të gjitha, kontribuoi shumë më tepër në fuqizimin e shtresës së mesme.
Infrastruktura. Më shumë një mit, përjashto meritën e nisjes së Rrugës së Kombit, ku socialistët bënë një “vrimë në ujë’ me ca kazma e lopata në Milot.
Pati sigurisht rrugë të shtruara, por jo aq sa për të thënë se pati bum infrastrukturor.
Në aspekte të tjera, qeverisja qe në nivel mizerje, sidomos mandati i dytë me çakejtë e LSI-së në korrupsion.
Mos harrojmë se qeverisjet e marrin notën e tyre edhe në varësi të konteksteve kur qeverisin, tiparet e kohës, jashtë rolit të tyre të drejtpërdrejtë. Globalisht, koha kur qeverisi Berisha ishte tjetër, me të tjera problematika, gati asnjë të ngjashme me të sotmen. Ndërsa ai vetë është si dje, si pardje, pa evoluar kurrë. /tesheshi.com/
