Nga David Patrikarakos*
Është e qartë se Tsipras ka dështuar në përmbushjen e mandatit të tij që të nxjerrë popullin grek nga sakrificat ekonomike.
Është gjithashtu e qartë se ai ka tronditur kreditorët dhe përballet me mundësinë reale të revoltës nga elementet e së majtës ekstreme të Syriza-s.
Me gjithë këtë në mendje, duke thirrur një referendum dhe nga ana tjetër u ka bërë propozime kreditorëve të Greqisë, ai ka kryer një gjest që ka kuptim të përsosur vetëm brenda politikës së brendshme greke, pasi ajo europiane vepron sipas një logjike krejt tjetër.
Në Greqi, ai që ka nuhatje politike vepron në mënyrë strategjike: pra fiton një betejë që të ketë parasysh betejën e radhës.
Sa më e gjatë lufta aq më pak paguan. Politika greke është afatshkurtër. Afatgjatë është për gjermanët.
Nëse Greqia voton “Jo” për pyetjen e referendumit (e cila jo rastësisht është formuluar qesharake dhe pa nevojë e komplikuar, mund të argumentohet, për ta bërë të pamundur për njerëzit që të votojnë “Po” për diçka kaq absurde të paqartë dhe komplekse) atëherë Tsipras llogarit se pozita e tij do të të forcohet në mënyrë që të ketë një mandat të ri demokratik, që gjë do të jetë e vështirë për kreditorët që ta injorojnë.
Ai gjithashtu do të qetësojë të majtët anti-BE brenda partisë së tij dhe do të shtypë pakenaqësite e brendshme. Nga ana tjetër ai mban fjalën para popullit grek për të luftuar sakrificat financiare. Pra shkurt e shkoqur- ai qëndron në pushtet.
Vendimi final: ai është një gjeni në politikën e brendshme.
Është e qartë se kjo është vota që ai do të preferonte. Të dyja partite e koalicionit qeveritar dhe aparati shtetëror janë mobilizuar për të shtyrë një “JO”.
Mijëra postera kanë pushtuar të gjithë Athinën dhe nga kjo pamje bindesh se s’do të ketë “Po”.
Zyra e Tsipras shpërndau më pas një material, sipas të cilit rezultati JO-ja i duhet për të forcuar pozitën e kryeministrit në negociatat me Bashkimin Europian.
Oxi(Jo). Kjo është një fjalë e fuqishme në Greqi. Më 28 tetor, 1940, kur Benito Musolini kërkoi që Athina të lejojë forcat italiane të futen në një pjesë të Greqisë, kryeministri grek Ioannis Metaksa u përgjigj, thjesht, “Oxi”; dhe kjo bëri që Greqia të hyjë në Luftën e Dytë Botërore.
Çdo vit dita “Oxi” është festë kombëtare në Greqi. Nuk është rastësi që kjo po përdoret edhe nga Tsipras për ta adresuar në referendum, siç ndodh shpesh në Greqi ku retorika nacionaliste përfshihen në politikën e ditës.
Vendimi: Nuk është i çmendur; edhe nëse nuk ka mjaftueshëm stofin e gjeniut, gjithësi është mjaft dinak.
Nëse, megjithatë, vota shkon Po (që sipas sondazheve ka shumë gjasa të ndodhë), Tsipras mund të kthehet tek kreditorët, përsëri me një mandat të ri demokrat, për të pranuar kushtet e tyre, ndërsa ka ruajtur personalisht fytyrën. Ndërkohë, e majta e Syrizas do të jetë shfryrë. Është vullneti i popullit mbi të gjitha. Ai qëndron në pushtet.
Vendimi: përsëri, nuk i është krejt i çmendur.
Por ndërkohë natyrisht, çdo gjë rrëzohet rreth tij. Bankat greke janë të mbyllura dhe njereëzit mund të tërheqin cash nga bankomatet vetëm 60 € në ditë. Gjithkush është i hutuar; të gjithë janë të zemëruar.
Kjo politikë në fakt është në formën e saj më të fortë dhe më të rrezikshme. Dhe dikujt do t’i duhet për të tërhequr një gjarpër nga ajo vrimë. Tsipras vetëm dëshiron të thotë se nuk do të jetë ai që do ta nxjerrë.
*David Patrikarakos është autor i “Irani bërthamor: Lindja e një shteti Atomik”. Ai shkruan për disa medie botërore.
Marrë nga politico.eu
/tesheshi.com/
