Gramoz Ruçi u konsiderua si gjetja e Edi Ramës për ta futur në shina jetën parlamentare, pas një katërvjetëshi problematik nën drejtimin e Ilir Metës me moton e tij politiko-poetike, “me qetësi e dashuri”. Ky stil drejtimi u pa si tejet tolerant nga ana e PS-s, e për pasojë shkaktar i degradimit të seancave; kështu që me marrjen e mandatit të dytë, u pa si zgjidhje Gramoz Ruçi, si njeriu që mund ta bënte zap jetën e shthurrur parlamentare. Që në fillim, opozita e përjetoi këtë si një provokim nga e Ramës, meqë Ruçi vijon të shihet si trashëgimtar i ish-regjimit komunist.
Dhe pas një viti drejtim, çfarë mund të thuhet për erën Ruçi në drejtimin e parlamentit? Siç është parë, trendi i saj negativ nuk ndryshoi; përkundrazi agravoi akoma më tepër duke u shënuar nga rastet e hedhjes së tymueseve si në Kosovë (rasti i votimit për zgjedhjen e Arta Markut), pa llogaritur gjuajtjen me çizme a sende të tjera drejt kryeministrit Rama.
Vetë Ruçi tentoi të ishte mjaft spartan në zbatimin e rregullores. Në kujtesën e publikut, prej tij mbeten vetëm frazat ultimative për t’u ulur në vend, veçanërisht ndaj dyshes Berisha-Basha, herë me zë zvargur e herë të prerë, si dhe ajo klasikja për ndërprerjen e seancave sa herë që opozita bllokonte foltoren. Asgjë më tepër, të ngjashme me “zhelet” e Jozefinës apo me “dashurinë dhe qetësinë” e Metës.
Nuk dihet nëse Ruçi u përpoq që të punonte dhe paskuintave për ta stabilizuar jetën parlamentare, por nga ajo që u pa në skenë asgjë nuk ndryshoi. Ai vetë, tej nervit për të qenë spartan me rregulloren, shprehur kjo dhe në një çehre të ngrysur përgjatë gjithë seancave, nuk arriti të sjellë ndonjë risi për mirë. Së paku në vitin e parë të mandatit.
Duhet pritur dhe tre të tjerë, për ta gjykuar nëse arriti diçka historike në drejtimin e një parlamenti që ka humbur çdo kuptim bazë të funksionit pse është krijuar dhe se ç’duhet të bëjë.
Por, duke iu referuar më të fundit post shtetëror që Ruçi mbajti në fundin e regjimit, atë të ministrit të Brendshëm, pikërisht arsyes se pse e djathta e sheh gjithnjë vëngër, mund të thuhet se qe ministër i tillë në drejtim por jo në rezultat! /tesheshi.com/
