Ajo është një kodër e zakonshme dhe gjendet diku në Shqipëri. Por jo aq e zakonshme në pamjet që ofron.
Siç dhe dallohet, një pjesë e saj ofron një pamje të këndshme: është e mbjellë me ullinj, dhe veç aspektit estetik, përçon dhe ndjesinë pozitive të punës, mundit, dinjitetit njerëzor që shprehet në përpjekjen për ta ndërtuar të ardhmen duke punuar fort, me shpresë e bindje tek e mira dhe bukura. Bindja fatale se ky vend nuk bëhet, aty nuk gjend vend. Po ashtu dhe psikoza se nuk ka punë. Përkundrazi! Në atë faqe kodre, sikur është shkruar se po deshe të punosh, punë ka sa të duash, e se po ke dëshirë të jetosh në një vend të begatë, kjo është e mundur dhe është plotësisht në dorën tënde.
Faqja tjetër e kodrës, është plot shkurre. E shëmtuar, pa dyshim. Dhe përcjell ndjesi të kundërta, gjithë trishtim. Eshtë aty dembelia, parazitizimi, mungesa e shpirtit të punës dhe e një vizioni të drejtë mbi të ardhmen. Eshtë dorëzimi fatal para një fakti të sajuar nga mendje të dobëta se ky vend nuk bëhet; është pra ana e ulët e dinjitetit njerëzor. Has po ashtu në atë pamje shqiptarin e dhënë llafeve, që ankohet për çdo gjë e që dita i kulmon me plotësimin e ndonjë llotoje, si bindje se çoç mund fitojë ndonjë lek; ose e atij që e kërkon “bukën” tek partia a tek miku, ku do t`i sigurohet ndonjë rrogë, sigurisht pa punuar.
Janë pra dy pamje të një kodre, diametralisht të kundërta nga njëra-tjetra, në dekor, ndjesi e mesazhin që përcjellin. Dhe janë ngjitazi, si për të thënë se ajo Shqipëria e begatë që shumëkush e dëshiron të bëhet, nuk është aq larg nga kjo që nuk është bërë. Thjesht puna i ndan. Asaj që i vjen era djersë! /tesheshi.com/
