Nga Mariya Petkova | Al Jazeera
Dy ditë pasi një seri tërmetesh goditën Turqinë jugore, ndihma e duhur nuk kanë arritur ende në disa zona të vendit. Provinca e Hatay-it, e cila është shtëpia e rreth 500 mijë refugjatëve sirianë, është goditur veçanërisht rëndë, e ku ekipet e shpëtimit janë të mbingarkuara si pasojë e niveli i shkatërrimit. Ndihma është vonuar për shkak të dëmeve të konsiderueshme që tërmeti ka shkaktuar në rrugë dhe aeroportin civil pranë kryeqytetit të provincës, Antakia.
Al Jazeera foli me dy gra refugjate siriane, të cilat jetojnë në qytetin Reyhanli në provincën e Hatay-it, pranë kufirit me Sirinë. Të dyja ishin të veja nga lufta në Siri dhe kishin ikur matanë kufirit shtatë vjet më parë, në kërkim të sigurisë për fëmijët e tyre. Ja si e përshkruajnë ato situatën.
Um Hadi*, nënë e katër fëmijëve
Kur ra tërmeti i parë, ne ishim duke vizituar Um Khalid-in. Na ui duke sikur do të na gëlltiste shtëpia, sikur do të vdisnim. Na iku rryma, por ne arritëm të dilnim jashtë.
Të qara, vajtime, frikë, të ftohtë dhe shi! Ishte më keq se bombardimet në Siri, më keq se avionët luftarakë. Kur avionët vijnë për të bombarduar, i dëgjon, e din se po vijnë e mund të fshihesh. Por me tërmetin nuk e di se kur do të godasë.
Ne dolëm dhe qëndruam nën një pemë në të ftohtë, ndërsa toka vazhdonte të dridhej. Ishim duke ngrirë, kështu që ndezëm një zjarr të vogël për t’u ngrohur. Nuk kishim ku të shkonim dhe kishim shumë frikë të ktheheshim brenda shtëpive tona, të cilat ishin ende në këmbë, por të dëmtuara nga tërmeti.
Kemi kaluar dy netë në këtë gjendje; ulur në karrige jashtë, në të ftohtë, pa vënë gjumë në sy për asnjë minutë. Tani jemi sërish refugjatë të pastrehë.
Sot bashkia ka vendosur disa çadra që njerëzit t’i përdorin si strehë, por nuk na ka ardhur asnjë ndihmë, askush nuk ka ardhur të na ndihmojë.
Furrat e bukës nuk funksionojnë. Edhe sikur të duash të blesh bukë, nuk gjen dot. Kërkova nëpër të gjithë qytetin që të blija ushqim për fëmijët e mij, por nuk gjeta asgjë përveç biskotave dhe samunit [një lloj simite], dhe ato ishin gjithashtu të shtrenjta.
Çmimet e gjithçkaje janë rritur dy deri në tre herë. Bleva një qiri për të pasur pak dritë natën; tani është 15 lira [0,80 dollarë], dikur ka qenë katër [0,20 dollarë].
Ende nuk ka energji elektrike, nuk ka ujë të rrjedhshëm, nuk ka gaz, nuk ka karburant. Spitalet janë të gjitha të dëmtuara. Nga tërmeti ka pasur edhe persona të vrarë. Dëgjuam se minarja e një xhamie ra mbi një makinë ku ishte strehuar një familje dhe i vrau të gjithë. Ka edhe viktima të tjera, por jo aq sa në Antakia. Aty ka shumë të vdekur, shumica sirianë.
Kurse në Siri, situata është edhe më e keqe. Kaq shumë të vdekur. Kam humbur edhe disa të afërm.
Um Khalid*, nënë e tre fëmijëve
Faleminderit Zotit që jemi gjallë. Por jemi ulur jashtë në të ftohtë dhe shi që nga mëngjesi i së hënës.
Fëmijët e mi janë me ne jashtë në këto temperatura të ftohta. Kanë frikë, më dridhen nga i ftohti para syve; njëri është tashmë i sëmurë. Zoti na mëshiroftë.
Kam humbur të afërm në tërmet. Kushëriri im humbi gruan dhe fëmijët; një tjetër e afërme humbi fëmijët e saj në Siri. Kaq shumë njerëz vdiqën.
Ne nuk guxojmë të hyjmë në shtëpitë tona. Unë jetoj në katin e parë dhe kam ende frikë. Ndërtesa nuk është shembur por është dëmtuar. Na thanë që ndërtesat shumëkatëshe nuk janë të sigurta dhe nuk duhet të hyjmë.
Nuk ka energji elektrike, nuk ka ujë të rrjedhshëm. Ne po blejmë ujë për të pirë. Një kamion i vogël vjen dhe e shet për 15 lira [0,80 dollarë] një shishe. Të gjithë po e shfrytëzojnë situatën.
Dje mbrëma, autoritetet erdhën dhe dhanë një samoon (simit) për çdo familje. Imagjinoni, një samoon për ne të katërt.
Rrugët janë të bllokuara dhe nuk mund të shkojmë askund. Ne jemi vetëm, këtu nuk ka asnjë organizatë, asnjë ndihmë nga qeveria.
Situata ishte mjaft e keqe edhe përpara se të ndodhte kjo. Qiraja po rritej, çmimet po rriteshin. Ishim duke luftuar më shumë se kur ishim në Siri. Ne ishim të uritur edhe para kësaj. Zoti na ndihmoftë. /tesheshi.com/
*Um Hadi dhe Um Khalid janë pseudonime për arsye sigurie.
