Bujar Nishani, ish-presidenti i PD-së për një mandat 5-vjeçar, periudhën post-presidenciale po e shoqëron, sipas pozicionit partiak të cilin e mbajti dhe konsumoi fort edhe gjatë të qënit kryetar shteti, me denoncimin e qeverisjes.
E bën këtë rregullisht dhe (jo)çuditërisht fiks me gjuhën e ish-kryeministrit Berisha. Pak më e kultivuar gjithsesi, por në format po ai. Dhe detaji më kuptimplotë është nisja, me fjalët ledhatuese “të dashur miq”.
Berisha: Te dashur miq, pas dekalogut, pra 10 kushteve te Gjermanise, nje jo kategorike e terminologjise ushtarake e parlamentit te Mbreterise se Hollandes per hapjen e negociatave me Shqiperine….
Nishani: Të dashur miq, media zbuloj para pak kohësh se Shqipëria është ofruar të ndërtoj në territorin e saj kampe pritjeje dhe strehimi për refugjatët që vijojnë të largohen nga Siria, Iraku, Afganistani dhe vende të tjera të atij rajoni….
Pra, siç shihet, të dy figurat e një sigle politike, njëri ish-kryeministër e ish-president, e tjetri ish-president, si me marrëveshje a si nga një instikt e njëherësh kulturë e përbashkët politike, ofrojnë të njëjtin ligjërim, të formatuar dhe tekstualisht.
Pos kësaj, ndër “ish”-ët e nivelit më të lartë të drejtimshtetit, Berisha e Nishani janë të vetmit që kanë zgjedhur të jenë të angazhuar në politikën e ditës, të padiktuar nga të qënit shtetar për një kohë të gjatë. Nuk ndodh kjo me Nanon, Mejdanin, Meksin, Moisiun a dikë tjetër të ngjashëm me ta. Protagonizmi i tyre është periferik dhe jo kaq politik, sa rasti i dyshes demokrate. /tesheshi.com/
