Konferenca e Berlinit përfundoi pa një zgjidhje dhe marrëveshje midis luftëtarëve libianë, dhe lufta ndërkombëtare për burimet libiane do të vazhdojë.
Turqia doli në konferencë si vendi i vetëm që mbështeti një qeveri të njohur ndërkombëtarisht në Tripoli. Megjithëse Turqia mbështet një qeveri që është e njohur ndërkombëtarisht, vendet evropiane e konsiderojnë këtë mbështetje një kërcënim për interesat e tyre në Libi, kështu që Konferenca e Berlinit ishte një mundësi e përshtatshme për të ndaluar Turqinë përmes pranisë së Francës, Emirateve, Britanisë, Rusisë, Egjiptit.
Gjithsesi, për një armëpushim dhe një embargo armësh u ra dakord, pavarësisht nga fakti se shumë vende të pranishme në konferencë furnizojnë bujarisht me armë të ndryshme gjeneralin Hafter.
Turqia ka kërkuar më kot që Katari të ftohej në konferencë, e cila ka ofruar ndihmë të jashtëzakonshme financiare për libianët që nga 2012. Katari nuk u thirr, por Emiratet, financuesi më i madh i Hafterit, u ftua dhe në rolin e sjellësit me avion të Hafterit. Eshtë gjithashtu interesante se Tunizia, e cila ka një kufi të gjatë me Libinë dhe preket drejtpërdrejt nga kriza e Libisë, ishte e ftuar në konferencë vetëm dy ditë para fillimit të saj.
Aleatët e Hafterit nuk e pëlqyen afrimin turko-tunizian, dhe shumë besojnë se aktivitetet e zgjeruara diplomatike midis dy vendeve kanë për qëllim përcaktimin e një pozicioni të përbashkët për krizën libiane dhe koordinimin e mbështetjes për një qeveri të ligjshme, kështu që prania e Turqisë, Tunizisë, Katarit dhe Marokut do të ishte një inkurajim i madh për një qeveri të njohur ndërkombëtarisht, dhe aleatët e Hafteri në asnjë mënyrë nuk donin ta lejonin atë.
Ministri maroken i Punëve të Jashtme, Nasser Bourita, shprehu habi se vendi i tij nuk ishte i ftuar në konferencë, megjithëse Maroku mbështet fuqimisht marrëveshjen e Skhirat të sponsorizuar nga Kombet e Bashkuara, të arritur në 2015.
Maroku bazohet në logjikën se një marrëveshje e arritur në vendin e tyre, me përpjekjet e diplomacisë së tyre, ishte një bazë solide për përfundimin e luftës dhe fillimin e një dialogu konstruktiv, të cilin ky vend e mbështet fuqimisht, dhe se marrëveshja e Skhirat mund të ishte baza për bisedimet e Berlinit.
Mosftesa e Marokut, ndërkohë që u injorua dhe Katari, hedh dyshime të mëdha në synimet e Konferencës së Berlinit.
Shkurt, të gjitha vendet që mbështesin qeverinë e njohur ndërkombëtarisht të Serrajit ose nuk ishin ftuar (Katari dhe Maroku), ose roli i tyre u minimizua (Turqia dhe Tunizia).
Evropianët e konsiderojnë angazhimin e fortë të Turqisë në Libi një kërcënim për interesat e tyre dhe nuk ka dyshim se ata donin të ndalonin ndikimin turk përmes konferencës së Berlinit. /tesheshi.com/
