Në 25 vite të historisë së qeverisjeve shqiptare ka pasur shumë emërtime dhe strukturime të tyre. Dikastere që bashkohen dhe që ndahen, superministri dhe institucione të ndara fije fije, por ato përgjithësisht kanë qenë thuajse në një skemë të përafërt: pra Financë, Ekonomi, Shëndetësi, Energji apo Industri, Transport apo Infrastrukturë etj.
I vetmi dikaster që u ngrit vetëm njëherë dhe që jetoi vetëm një vit ishte ministria që drejtoi për herë të parë në jetë si anëtar qeverie: Musa Ulqini.
Bëhet fjalë për Ministrinë e Informacionit. Një dikaster që u ngrit sipas modelit grek nga kryeministri Pandeli Majko në vitin 1998-1999.
Greqia dhe Serbia kanë një ministër të Informacionit (sa për kuriozitet i pari që e inaguroi këtë dikaster në Beograd ishte Aleksandër Vuçiç, që ishte ministri i Sllobodan Millosheviçit) që është një institucion shumë i fuqishëm jo vetëm për marrëdhëniet me mediat, por për të krijuar një realacion permanent të aksesit qeveritar në publik.
Për shembull, Ministria greke e Informacionit merret me të gjitha detajet që gazetarët të kenë lehtësi për të marrë informacionin nga agjencitë e qeverisë. Ky dikaster në Athinë nuk bën vetëm dhënien e informacionit, d.mth propagandën, por krijon të gjitha premisat për një transparencë të shtuar.
Por në kohën kur flasim në Shqipëri, Ministria e Informacionit, ishte një lloj dikasteri pa portofol dhe si zyra kishte vetem katin e dytë të ish-ministrisë së Financave, gjithsej 7.
“Shefi i kabinetit” të ministrit ishte shoferi i Musait, i cili si hokatar që ishte bënte shaka me punonjësit duke shkëmbyer batuta, dhe në këtë mënyrë merrte vesh çfarë bëhej në ministri.
Fuqia e Ministrisë ishte grupi i gazetarëve që hartonte njoftimet për shtyp të qeverisë. Të gjithë ishin reporterë dhe punonin me zell për të dhënë sa më shumë informacion.
Plus, që një pjesë e tyre, punonin pasdite në gazeta e televizione. Florion Serjani, zëdhënësi “legjendar” i Ministrisë së Brendshme dhe gazetar i njohur i medias shqiptare ka qenë një nga shefat e parë të Ministrisë së Informacionit.
Përveç zyrës qendrore të përgatitjes së informacioneve, ishte edhe zyra e përkthimit dhe ajo e marrëdhënieve me dikasteret, të cilët gjithashtu punonin për të informuar qeverinë me materiale të përgatitura nga mediat botërore dhe të vendit.
Të hyje në Ministrinë e Informacionit nuk kishte pengesë për asnjë gazetar, në çdo zyrë shkoje pa teklif.
E gjitha vinte edhe nga natyra e kreut të institucionit, Musa Ulqinit, i cili edhe pse ka 25 vjet në politikë dhe është një nga politikanët e “regjur” tashmë, ka marrëdhënie të mira jo vetëm me të gjithë gazetarët, por me të gjithë krahët e politikës. Shkurt, Ulqini nuk hap konflikte dhe të tilla nuk merr mbrapsht.
Nga ana logjistike, “ministria e Musait” siç e quante me shpoti Fatos Nano për të thumbuar Pandeli Majkon, kishte vetëm dy makina dhe disa kasetofona me dy altoparlantë që me ndërhyrjen e Frrok Çupit i kishte dhuruar agjencia shtetërore e lajmeve ANA.
Kasetofonët u shërbenin gazetarëve për të zbardhur fjalimet e kryeministrit dhe ministrave, por ato u prishën me as 3 muaj punë sepse ishin cilësi e dobët.
Por, duke qenë traditë e re të gjithë besonin se Ministria e Informacionit do të kthehej në një institucion real në vend.
Por në gjysmën e dytë të vitit 1999, përkatësisht në fund të tij, kur Ilir Meta erdhi si Kryeministër, gjënë e parë që bëri ishte mos ripërtëritja e Ministrisë së Informacionit. Thjesht e zhduku si realitet. Dhe që prej asaj dite nuk u ngrit kurrë.
Në kryeministri u ngrit një Departament i madh Informacioni që u drejtua nga Thoma Gëllci, i cili mori atributet e një Drejtorie Propagande. Në kohën e Nanos e drejtoi Ylli Dylgjeri, në kohën e Berishës: Neritan Sejamini, por më pas Berisha ia jep ministres Majlinda Bregu, që përveç Integrimit merr atributet e zëdhënëses së qeverisë.
Në kohën e Edi Ramës, funksionon krejt ndryshe dhe quhet Drejtoria e Komunikimit. Është natyrisht departamenti më i “tmerrshëm” në kryeministri. Është më i “padukshmi”, por që bën gjithçka. Ky department drejtohet nga Endri Fuga, që edhe Rama thotë që zbaton urdhërat e tij. Realisht asnjë nuk di sesa është “ushtria” e Fugës. Opozita thotë që ka njerëz në bodrume që punojnë për të shkruar komente në portalet apo rrjetet sociale të djathta. Të tjerë thonë se ka hakera, strategjistë, magjistarë e çensore.
Ndoshta, por në zyrën e Endrit, edhe në selinë e Ramës, hyjnë shumë pak gazetarë, fare pak. Ka gjasa vetëm ata të tre që ishin në tryezën e Kryeministrit në Llogara… /tesheshi.com/
