Nga Ermir Hoxha
Sot, “akuza” në PD ka fituar statusin e një institucioni, ose thënë ndryshe të një departamenti pararojë ku punohet 24 orë në 24. Pas afro 5 vitesh në opozitë, nëse për një moment e imagjinon këtë parti në pushtet, kështu siç është profilizuar në ligjërimin e saj bazë, e ke të pamundur të dish se çfarë do të bëjë, në këtë apo atë sektor, për këtë apo atë çështje, se ç’reformë të fuqishme do ndërmarrë dhe për çfarë.
E përqëndruar 100 përqind te akuza ndaj kundërshtarit, ajo e ka ndëshkuar, dhe po e ndëshkon veten, duke u shfaqur si e dashuruar pas qëndrimit në opozitë. Nga ana tjetër, “akuza” e nxjerr si të paaftë për të qenë ofertuese, vizionare, dhe bindëse se pas saj – akuzës – ka diç tjetër si forcë politike, për t’ja ofruar publikut.
Nuk ka qenë gjithnjë kështu. Në vitet e para, deri sa morri pushtet, te ligjërimi demokrat, përqëndruar në fjalorin personal të Berishës, “akuza” ishte periferike. Ligjërimi kishte një lloj patetizmi ëndërrimtar i përqëndruar te nesërmja demokratike, pa harxhuar shumë bateri me të djeshme komuniste. Por me ardhjen në pushtet, ditë pas dite, Berisha nisi të instalojë “akuzën” duke formuar në vite një fjalor dedikuar tërësisht kundërshtarit. Ndër më thjeshtat mbeten “kriminel” e “hajdut”, siç thuheshin në korr pak ditë më parë në parlament. E ndër më të sofistikuarat kanë qenë ato të viteve me Nanon përballë, “klani i zemunit”, “mamudhi i korrupsionit” apo Duka i krimit”.
Por ndër të parat dallon ajo, “kriptokomunistë”. Kjo xanxë daton në vitet ‘93, për t’u përdorur deri 2-3 vjet më pas, e kulmin e pati në vitin ‘94 në fushatën për referendumin e Kushtetutës. Ishte akuzë me përmbajtje ideologjike. Nuk bëhej fjalë ende për “krim” e “korrupsion”, edhe pse kreu i opozitës ishte rrasur në burg për diç të akuzuar nga kjo e fundit.
Me “kriptokomunistë” – komunistë të fshehur – Berisha tentonte të kompleksonte kundërshtarin me të kaluarën e afërt dhe ta ofronte si të tillë në elektorat, pra komunistë.
Në fillim kjo nuk ndodhte. Lideri demokrat sapo e kishte lënë familjen e tij politike ku ndenji për mbi 2 dekada, e nuk bënte t’i bënte hasha aq shpejt, dhe së paku me gojë, ish-shokët e idealit. Por në kushte pushteti, gjithçka nisi të ndryshojë. Kundërshtari përbënte një kërcënim dhe kështu duhej luftuar, me më vrastaren armë, gjuhën.
Pas “kriptokomunist”-it vjen “rebelizmi komunist”, akuzë e buruar nga ngjarjet e vitit ’97. Po në këtë vit do futej në përdorim dhe “parlamenti i kallashit”.
Vitet rrodhën me shumë e shumë të tjera, dhe ja ku jemi sot me… “hajdut” dhe “kriminel”. PD duhet të zgjedhë: të vijojë të bëjë historinë e “akuzës” apo të ofertës? Nga ky udhëkryq varet fati i saj, për t’u ringritur apo rrudhur më tej…/tesheshi.com/
