Duhet të lexosh një ndër krijimet poetike të Dob Dylan-it për të kuptuar se përse ky artist ka injoruar Nobel-in që i është dhënë në Letërsi. Ai, si dhe të tjerë, sheh ndoshta tek Nobeli, njerëzit që e udhëheqin dhe e shpërndajnë atë, si dhe tek të gjithë pushtetet e tjera akademike e sidomos politike, hipokrizinë, atë lloj maske të cilën ai nuk e ka duruar gjatë gjithë jetës së tij. Vargjet denoncojnë luftën, mbjellësit dhe sponsorizuesit e saj, që si për një ironi fati edhe tek Nobel-i vetë gjendet ky element deri diku komprometues: shpikja e dinamitit!
Dhe bëhet fjalë për poezinë “Masters of war”
Ajo është servirur në FB nga një person i quajtur Erad Miftari, i cili i papraprin publikimit me këto fjalë të thëna modestisht: I jepet çmimi Nobël për Letërsinë dhe ai e shpërfill … Bob Dylan, artisti që iu kundërvu luftënxitësve që në fillimet e hershme të karrierës.
Me admirim për artin dhe qëndrimet e tij , mora “guximin” të përkthej disa vargje të tekstit të këngës
“Masters of war” . (Të më ndjejnë mjeshtërit e fushës së përkthimit letrar për ndonjë gabim).
Zotërinjtë e luftës
O ju zotërinj të luftës
Ju që armët prodhoni
Ju të avionëve vdekjeprurës
Ju që bombat lëshoni
Ju që fshiheni pas muresh
Ju tinëzarë zyrash
Dijeni! Unë arrij t’ju njoh
edhe t’maskuar fytyrash.
Ju që këmbëzën tërhiqni
E më pas shijoni kënaqësinë.
Kur armën e shkrepin të tjerët
Dhe vdekja humbet llogarinë.
Ju që strofkave fshiheni
Ndërsa tokë e përbaltur përpin
Gjakun që derdhet rrëke
Nga trupat e djemve të rinj.
Ju që frikën shpërndani ,
Më të keqen mbjellë ndonjëherë.
Pasiguri për të lindur,
Fëmijë në këtë botë për të sjellë .
Për gjakun që ju rrjedh ndër vena
Ju jeni të padenjë, të pazemër.
Ju që kërcënoni tim bir
Ende pa lindur, të paemër.
T’ju pyes, a mendoni vërtet
Se paraja kaq shumë do t’ju vlejë?
Kaq forcë pasuria të ketë
Sa edhe faljen tuaj të blejë?
Unë mendoj se koha po vjen
Kur vdekja haraçin t’jua marrë.
Dhe lekët s’do mund t’jua kthejnë
Shpirtin e shitur më parë
Unë shpresoj që të vdisni.
Dhe vdekja do t’ju vijë shumë shpejt.
Do t’jua shoqëroj arkivolin
Në atë pasdite të zbehtë.
Kur të groposeni nën dhe
Do t’ju vështroj nga përmbi.
Dhe derisa të bindem vërtet
Që ngordhët, mbi varr do t’ju rri.
/tesheshi.com/
