Tharja e detit Aral është një nga shembujt më të mëdhenj të ndryshimeve klimatike dhe industrializimit në planet.
Një tokë e mbuluar nga uji sa madhësia e Anglisë, tani është shkretëtirë rënore dhe oazi i vetëm në të, janë anije të vjetruara.
Imazhet e tanishme janë zbuluar në kuadër të studimeve për ndryshimet e klimës, ndërsa pritet të zhvillohet një konferencë ndërkombëtare në Tashkent, e cila do të diskutonte për rehabilitimin e pasojave të katastrofës në detin Aral.
UNESCO e ka konsideruar detin Aral si një shembull të “tragjedisë mjedisore”.
Zhdukja e këtij “trupi të madh uji” u shkaktua nga kombinimi i ndryshimeve klimatike dhe kërkesave të industrisë uzbeke të pambukut, e cila vazhdon të lulëzojë sot.
Deti Aral dikur ishte hapësira e katërt më e madhe e ujit në botë, duke mbuluar një sipërfaqe prej 26,000 kilometra katrorë.
Por që nga vitet 1960, një regjim shkatërrues i ujitjes sovjetike dhe programeve të papërshtatshme të rimbushjes, e thanë atë.
Deri në vitin 1997, Deti Aral ishte zvogëluar deri në 10 për qind të madhësisë së tij origjinale dhe u nda në disa liqene, me shumicën e ujit të mbetur në Uzbekistan dhe një pjesë më të vogël në Kazakistan.
Në vitet ndërhyrëse, uji vazhdoi të zhdukej dhe rajoni lindor i Detit Aral njihet tani si shkretëtirën e Arkalumit.
Dëshira e Bashkimit Sovjetik për të zhvilluar plantacione të mëdha pambuku është fajësuar gjerësisht për krijimin e shkretëtirës./tesheshi.com/
