Nga Bujar M. Hoxha
Nuk mjafton trishtimi i kapluar nga një humbje tronditëse, rraskapitëse, që ka nxjerrë në sipërfaqe një sërë problemesh, të ndeshura rëndom në ekipet e vogla që rreken të bëjnë përpara, por tani është ndezur dhe fitili i një debati krejt të pavend, absurd, e fuqishterues: ai i shitjes së ndeshjes!
Se cila mendje halucinante e ka prodhuar së pari dhe e ka shpërndarë gjithandej këtë ide të mbrapshtë është vështirë ta thuash, ama tani ajo po merr dhenë, po përdoret politikisht, po nis të shfrytëzohet si kauzë, e po zë vend ngado. U fol për të në televizion, e gjen dhe në gazeta partiake apo ndryshe, edhe pse në një kontekst tjetër, politik, duke kërkuar sulmimin e kundërshtarit me të.
Fjala shitje në këtë rast, në këtë moment delikat për përfaqësuesen kuqezi, është më e dëmshmja, më bukëshkalja, për ata djem, për ata futbollistë, që deri pa nisur ndeshje mbrëmjen e së enjtes i ngrinim në qiell si heronj kombëtarë, e tash kërkojmë t’u vëmë njollën e turpit. Ata nuk mundën të fitonin, kështu qe shkruar, veçse nuk mund t’i fshish për këtë me një të rënë të lapsit. Qenë të njëjtët që desh lanë jetën këtu e një vit të shkuar në strofullën e serbëve.
Si mund të shitet një ndeshje, nga kushdo qoftë, e pritur kaq gjatë, me kaq rëndësi, vendimtare për të ardhmen e futbollit kombëtar në tërësi, e ku në lojë është krenaria nacionale? A është e mundur vallë?
Humbja e ka një shpjegim, por ajo nuk është shitja e saj. Eshtë diçka komplekse, mes diferencës teknike ndërmjet dy ekipeve, mungesës së kapaciteteve të mjaftueshme, lojës së dobët së një pjese të lojtarëve, si dhe, ç’është më e rëndësishmja, interpretimit të gabuar të ndeshjes.
Ky i fundit është elementi që e kanë patur tërësisht në duart e tyre ata që e përgatitën dhe e luajtën këtë takim. Humbja me Serbinë erdhi pas humbjes me Portugalinë, me të dy ndeshjet që i përshkon një fill: ai i pafuqisë.
Ndërsa në përballjen me portugezët, lojtarët tanë, edhe pse nuk rrezikuan, më së paku nuk u lanë shumë hapësirë kundërshtarëve, ndryshe ndodhi me serbët, të cilët e patën më të lehtë të depërtonin në zonën e vendasve. Tek tanët spikati mungesa e idesë për të sulmuar, vertikalizimi, dhënia thellësi lojës, goditjet nga larg, e paaftësia për të krijuar çoroditje te kundërshtari. Ka një mpirje të lojtarëve, jashtëzakonisht të dukshme në takimin e fundit, që nuk i lë të shprehen si duhet në fushë. Ka një pafuqi për t’iu imponuar kundërshtarit, për të shmangur ato gabime fatale në fund të ndeshjeve.
Për më tutje, është dhe De Biazi. Më i miri ndër trajnerët që e kanë drejtuar kombëtaren e Shqipërisë, mangësia e tij duket të jetë shablloni që ka në mendje. Ai ka arritur t’i befasojë vetëm danezët në tre ndeshjet e fundit. Presingu i lojtarëve tanë në fillim të ndeshjes në Danimarkë i nxori jashtë skemave kundërshtarët, gjë e cila dha rezultat në fund me barazimin e marrë. Megjithatë, pjesa vijuese qe e njëjta. Mbrojtje me forca të shumta, e pritje për të goditur nëse të jepet rasti. De Biazi nuk guxon të ndryshojë lojë, edhe pse në dukje ndryshon skema e lojtarë. Ky mbase është caku i tij. Megjithëse, e ka dhe një mundësi për të treguar të kundërtën, pikërisht në ndeshjen me Armeninë.
Në pafuqia do të jetë e pranishme dhe në përballjen me armenët, kjo mbetet për t’u parë, edhe pse zemra na e do që në fund të saj të jemi shend e verë. Ajo çka mund të bëjmë ne është t’i lëmë të qetë lojtarët të bëjnë punën e tyre, e të mos i përziejmë në shitje e blerje. Edhe po të fitojnë, edhe po të humbasin, ata duhen respektuar, duhen çmuar për sakrificën e tyre, e jo të damkosen. Këtë nuk e meritojnë. /tesheshi.com/
