“Koncert në vitin ‘36” është një film që fsheh shumë fabula brenda, nga ato që skenaristi Kiço Blushi, ndofta nuk ka qenë i ndërgjegjshëm se do i dilnin si derivate të asaj kryesores që, nëse gjykojmë me standartin ideor të kohës kur është realizuar vepra, pa dyshim që ka patur për qëllim që ta denigrojë sa mundet regjimin e Zogut, si dhe të shenjtërojë shpirtin artistik të një populli, që dhe pse në varfëri dhe skamje, di ta dallojë të bukurën dhe ta përzgjedhë atë mes ofertave bajate.
Edhe pse duket e vështirë dhe gati e pamundur për atë nivel injorance që mbizotëronte, pra që zonjë e një zonjushë të veshura alla frënga të dilni mbi çingijet në gusto artistike, falë popullit, shpirtit të tij, ato ia arritën. Shtoi kësaj dhe intepretimin në fund të këngës së “Kongresit”, që ishte qershia mbi torte pas ca arieve nga Verdi, Listi, “Zare trëndafile ç`ma bëre me hile” etj., duke iu përgjigjur kështu dhe nervit patriotik të masës së njerëzve të thjeshtë, reckamanë por të ndershëm, që dhe pse nën pickime të vazhdueshme mushkonjash, ditën t`i gëzohen jetës një çast kur rasti ua solli të kishin mes tyre Donika Prokopin dhe Eleni Jankollarin.
Dhe kjo fabul, në ca anë të tjera ka gjetur shprehje reale ndër vite tek ne si popull me ardhje këngëtaresh “për të harruar fukarrallëkun dhe malarjen që po na ha të gjallë”. Ja, në vitet e komunizmit na erdhi Marinela e famshme greke që me “Dhimitrulën” drithërruese na bëri të harrojmë një çast rrotën e prasit që ishte futur si pykë në organizmin dhe psikologjinë tonë. Më pas ia mbërritën Albano e Romina, mu atëherë kur na kishte ardhur atje ku nuk mbante më, e ishim vënë në start për t`ja mbathur nga atdheu ynë i qelbur për të vajtur në atdheun e tyre të ëndrrave të gatuara me “Sanremo”, ndoca një orë matanë detit.
Më pas na erdhi ‘La Bouche’, ajo çupka zeshkane me një “tararirara…”, me të vetmin ndryshim nga rradhët e tjera se ishim nën ethet e një lumturie kolektive për shkak të parave që po na shumoheshin si me magji në fabrikat e fajdeve (kujtojmë që na e solli VEFA).
E tani po na vjen Anastasja, që pasi ia ka dalë të mbijetojë nga një sëmundje e ligë, por vjen si për të qenë solidare me ne në këtë kohë të ligë, kur ky vend na është ftohur keqaz.
Dhe ne pyesim nëse ajo do e këndojë “këngën e Kongresit”; pra nëse ka në tekstet e saj diçka të melhemshme për ne, për ankthet tokësore të ekzistencës e derteve për një vend që nuk po na kthehet dot në miqësor, me ekonomi, shtet e rend social të pranueshëm?
Se në fund të fundit, Donika dhe Eleni mjaft që e patën në repertor dhe e intepretuan “këngën e Kongresit” për ta përligjur performancën e tyre mes një mizereje, po Anastasja-n si mund ta përligjim mes mizerjes sonë, që sigurisht nuk është vetëm ekonomike, (aq më tepër që do performojë nën kujdesin e kryeministrit)?! /tesheshi.com/
