Dy qasje ka deri më tani ndaj Sali Berishës: cilësia e tij si politikan e shtetar e ajo konspiracioniste, ose ndryshe okulte, nëse ka patur një rol, ngarkuar nga Ramizi, për ta çnderuar PD-në deri në zhbërje(siç). Eshtë dhe një e tretë e patrajtuar, ajo kulturore. Kur Berisha u shfaq në Lëvizjen Dhjetoriste, të qënit mjek me emër apo intelektual, ishte plusi më i madh i tij publik në sapofutjen në politikë. Mu prej statusit që gëzonte, të një bluzëbardhi të zemrës, si dhe atë të një intelektuali, madje njeriu të lexuar, atij iu lehtësuar ngritja e një miti politik, edhe pse, në një këndpamje tjetër, më të imët, nuk kishte kurrfarë dhuntie politike prej të urti e personi me intelekt të spikatur. Energjia e tij e vrazhdë, porsi mënyra e të bërit politikë, e zhveshën dalëngadalë nga çdo lloj kostumi tjetër. Në vite, duke u shndërruar vetëm në “kafshë politike”, ai ia hoqi vetes atributet qytetare që gëzonte, të një mjeku e intelektuali. Sot, teksa e dëgjon, atë lloj muzike të çjerë ligjërimore pa asnjë grim harmonie apo melodiciteti, vrastare për veshë e shije të kultivuar, as politike e as estetike, e thëna se ai është i lexuar, është pak të thuash se të bën për të qeshur. Sot Berisha, pos mbërritjes në pikën e një katastrofe politike, është po aq dhe një katastrofë kulturore. Të flasësh aq shumë, pa u lodhur, dhe mos thuash kurrë ndonjë gjë të mençur, diç që të bie era intelekt, diç të tregojë se vërtet je i lexuar, ky përbën një rast për trajtime psikoanalitike. Vetëm po të qe një ideator apo reformator i madh do mund t’i kompesohej kjo anë dramatike e tij, pikërisht kultura thellësisht e munguar ligjërimore. Aq të pashërueshme e ka, sa as fakti që kundërshtari politik, Rama në këtë rast, tenton ta ketë avantazh politik formimin kulturor përcjellë në ligjërim, nuk e ka detyruar të merret e ta reformojë aspektin më të shëmtuar të individualiteti të tij politik.
Një fjalim i fundit i tij nga dritarja e ngujimit, duke u folur ithtarëve të tij trushkulur, mes të cilëve ishin dhe disa emra mishërues të zbrazëtisë kulturore e politike si Belind Këlliçi apo Luçiano Boçi, mbi bëmat e pretenduara të Skënderbeut mbi Perandorinë Osmane, kryekëput si një komunist i molepsur me përrallat e historiografisë komuniste, ishte në nivelin e të pabesueshmes.
Në një nivel mjeran delirizmi, deri në kufijtë e qesharakes, lëshonte aq mufka, sa të vinte turp të mendoje se dhe ti dikur ke menduar se ai është vërtet njeri i lexuar, kulturalisht i denjë për të qenë politikan. Ndaj sot, duke parë Berishën, nëse doni të keni një kriter vlerësimi për ndonjë figurë politike, të vjetër a të re, shikojeni dhe gjykojeni kulturalisht. Nëse u thotë gjë në këtë kënd shikimi, ju lë një përshtypje, një mbresë të veçantë, mësoni diç nga botëkuptimi dhe eleganca e mendimit të tij, jepini një notë të mirë si politikan të mundshëm. Nëse jo, kini respekt për veten të mos dëgjoni çaprashitjet që nxjerr nga goja, siç ndodh me Berishën. /tesheshi.com/
