Katër njerëzit më të pasur të Indonezisë kanë pasuri sa 100 milionë personat më të varfër të kombit. Organizata bamirëse “Oxfam” paralajmëron se kjo pabarazi e përfaqësuar nga manjatët e cigareve, Budi dhe Michael Hartono do të dëmtojnë ekonominë e vendit.
Katër personat në fjalë zotërojnë po aq shumë pasuri sa edhe 100 milionë qytetarët më të varfër të vendit e kjo pavarësisht zotimeve të vazhdueshme të presidentit indonezian për të luftuar nivelet “e rrezikshme” të pabarazisë. Indonezia është identifikuar si një nga vendet me pabarazinë më të theksuar në botë, ku numri i miliarderëve në dollarë është rritur nga një i tillë në vitin 2002 në 20 në vitin 2016.
Organizata bamirëse ka llogaritur se katër indonezianët më të pasur, në krye të të cilëve qëndrojnë vëllezërit Budi dhe Michael Hartono, kontrollojnë 25 miliardë dollarë asete, që janë gati të barabartë me pasurinë e 40 për qind të popullsisë më të varfër të Indonezisë, që llogaritet të jetë rreth 250 milionë njerëz. Organizata thotë se vëllezërit që zotërojnë një kompani cigaresh, mund të fitojnë mjaftueshëm interesa mbi pasurinë e tyre në një vit, që nëse e përdorin siç duhet, mund të zhdukin varfërinë ekstreme në Indonezi.
“Që prej vitit 2000, është shtuar rritja ekonomike në Indonezi”, thuhet në raportin e organizatës Oxfam. “Sidoqoftë, shton raporti, “përfitimet nga kjo rritje nuk ndahen barabartë, dhe me miliona njerëz nuk marrin asgjë, sidomos gratë”.
Oxfam thotë se pavarësisht rritjes së shpejtë në prodhimin e brendshëm bruto – që shkon mesatarisht në 5 për qind midis viteve 2000-2016 dhe që e ka përfshirë vendin në listën e kombeve që po lulëzojnë ekonomikisht – “reduktimi i varfërisë ka ngadalësuar duke kaluar gati në ngërç”. Bazuar në të dhënat e Bankës Botërore për nivelin e “moderuar” të varfërisë me 3 deri në 10 dollarë në ditë, rreth 93 milionë indonezianë jetojnë në varfëri.
“Rritja e numrit të milionerëve dhe miliarderëve, kur vendosen përballë një varfërie tronditëse, konfirmon se janë të pasurit ata që po përfitojnë “pjesën e luanit” nga performanca e mirë ekonomike e vendit, ndërsa miliona njerëz qëndrojnë në fund të zinxhirit, ose nuk llogariten fare”, thotë Oxfam.
Kur u zgjodh president në vitin 2014, Joko Widodo u zotua se do të vendoset prioritet ngushtimin e diferencës në pasuri, por më pas verbërisht ndoqi rrugën e rritjes ekonomike. “Rritja ekonomike është shumë e rëndësishme për administratën time, por për popullin tim më e rëndësishme është ngushtimi i diferencave”, tha Widodo në një intervistë me “Bloomberg” pak pas zgjedhjes së tij. “Kur ftojmë investitorët, ata duhet të sjellin përfitime për popullin tim, e gjithashtu, për vendin tim”.
Ndërkaq, organizatat e të drejtave të njeriut thonë se është shumë e padrejtë që personi më i pasur në Indonezi fiton më shumë nga interesat mbi pasurinë etij në një ditë të vetme sesa shpenzojnë qytetarët më të varfër për nevoja bazike gjatë gjithë vitit. Pabarazia në Indonezi po arrin nivel krize. Nëse lihet e paadresuar, diferenca e jashtëzakonshme midis të pasurve dhe të varfërve mund të minojë të gjithë luftën kundër varfërisë, të nxisë paqëndrueshmëri sociale dhe të frenojë rritjen ekonomike.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
