Në 25 vjet, shqiptarët jetojnë dhe me sindromin se çdo e keqe që u ndodh në jetën e tyre, gjigande ose lilipute, qenësore apo anësore, brenda apo jashtë tyrë, u vjen nga politika, nga qeveria, nga njeriu që udhëheq.
Dhe deri diku kanë të drejtë, sepse çdo zhvillim shoqëror në Shqipëri, kondicionohet vërtet nga politika. Kështu është strukturuar jeta në këtë vend, ku politika do i ketë futur duart patjetër e saj kudo, për të lënë gjurmët e saj, përgjithësisht jo të mira.
Por kjo bindje, kjo psikozë, prodhon hera-herës dhe naivitete, që përgjithesisht duhen marrë me të qeshur. Siç një deklaratë për shtyp e PD-së për rastin e administratores së kopshtit “Diren”, Anjeza Shabani, ku dhuna e shpalosur aty, e gjitha ajo skenë e marrëzishme, i dedikohej një njeriu: Edi Ramës.
Ja disa fraza të deklaratës:
Por kjo është më shumë se historia e një kopshti pa licensë ku dhunohet mizorisht një i mitur.
Krejt vendi, Shqipëria është në të njëtin realitet, ku Edi Rama, dhunon të dobtit, të pamundurit.
U merr atyre dhe qindarkën e fundit.
I përplas në varfëri e mjerim.
Në burgje e në errësirë.
Kjo lloj narrative, të kujton një ngjarje aty nga vitet ‘93-’94. Ishe nata e fundit e një prej festivaleve në TVSH. Dhe në atë hapësirën kohore ku juria vendos çmimet, një trio vokale intepreton një arie, të ngjashme me muzikën kishtare. Nga fundi i sallës u dëgjua dikush të reagonte, afërmendsh një tip gangoje, duke bërtitu: “Bravo Sale, na e bone kishë! Jepi motre!”
Pra, ishte koha që qeveriste Sali Berisha dhe naivisht çdo gjë i dedikohej atij, si në këtë rast, edhe zgjedhja në repertorin e trios, që spektatorit të trazuar iu duk si një përjetim kishtar.
Ne e kemi të qartë se në ç’vend jetojmë. E dijmë po ashtu se paligjshmëria është sistem jete, e ku nuk ka palë, politike jo e jo, që zotëron legjitimitetin të akuzojë për paligjshmëri një palë tjetër, sidomos kur ato vijnë nga mediat.
Por po ashtu, “Anjeza” si fenomen nuk është dhe aq ngushtësisht shqiptar, aq më pak ngushtësisht i kësaj kohe. Dhuna është diçka që gjendet brenda natyrës njerëzore, e që frenohet nga antikorpe të lloj-llojshme, sidomos etike, të ardhura nga një edukim i shëndetshëm dhe i mirështresëzuar në personalitet, i cili nëse nuk ekziston, të bën gjëmën. Siç dhe me Anjën. Dhe të gjitha këto, jo gjithnjë kanë të bëjnë me aspekte ligjore.
Kopshti “Diren”, edhe nëse do ishte i licensuar, nuk do ia kishte frenuar dot Anjës dorën për të rënë aq pamëshirshëm mbi kokën e fëmijës.
Sakaq, mund të ketë sa e sa kopshte të tjera të palicensuara, ku “Anja” brutale nuk njihet si fenomen, e ku shërbimi ndaj fëmijëve mund të jetë shembullor.
Sigurisht që një parti politike është e dënuar mos mendojë kaq ftohtë e kaq thellë. Por së paku mos vetëdënohet duke jetuar dhe ajo me sindromin populist, “bravo Sale, na e bone kishë”! /tesheshi.com/
