Giorgia Cozza
Ky është një artikull për të gjitha ato nëna që mendojnë se nuk mund t’ia dalin sepse ndihen nën presion nga komentet e ndryshme. Të cilat arrijnë t’i durojnë këshillat e atyre që u thonë se duhet qendruar larg fëmijës në mënyrë që të bëhet i pavarur dhe plot besim në vetvete. Dhe që shpeshherë, të tunduara nga lodhja e madhe, të cilën vetëm një nënë e di se ç’do të thotë, dyshojnë se mos ndoshta ndokush prej tyre mund të kish pasur të drejtë. Se mos ndoshta duhet ndjekur një instikt kafshëror edhe pse kafshë nuk jemi.
Shpeshherë e kam pyetur dhe une veten por kjo pikëpyetje zhduket menjëherë kur mendoj se sa shpejt kalon koha. Një ditë dua të hedh vështrimin pas pa pasur pendime.
Dhe në atë moment e marr në krah, edhe pse e rëndë në peshë tashmë, dhe e shtrëngoj fortë.
I dhuroj siguri dhe mbështetje në situata ku ndihet në siklet sepse pikërisht kështu bëhet më e sigurt në vetvete. E mbajmë të flejë pranë nesh sepse tani është koha e përkëdhelive dhe jo kur të bëhet 15 vjeç. Nuk ia mohoj kurrë ndihmën qoftë edhe nëse bëhet fjalë për t’ja zgjatur dorën për të zbritur ndonjë lartësi. Do të jem m’u aty kur të ketë nevojë për mua nëse duke më pasur pranë ndihet më e sigurt në vetvete.
Dhe rezultatet duken: e vogla ime po përballet me botën. Prej asaj lartësie tashmë zbret vetë. Ajo fije që na mbante të lidhura tashmë po shkrihet vetë dalë ngadalë dhe natyrshëm pa këputje të menjëherëshme.
Mos lejoni që t’ju rrëmbejnë këto momente afrimiteti dhe përkëdhelishë sepse janë një thesar më vete. Dhe nuk do të zgjasin përgjithmonë, përkundrazi …
Shijojini!
http://www.dindalon.it/2016/03/p-margin-bottom-0_31.html
/tesheshi.com/
