Gazeta e njohur amerikane Politico publikoi listën e sivjetshme të njerëzve më të fuqishëm në Evropë dhe shpalli personin më të fuqishëm në këtë kontinent – Giorgia Meloni, kryeministre e Italisë.
Politico shpjegon se si, në më pak se një dekadë, liderja e partisë së krahut të djathtë Fratelli d’Italia, Meloni, “kaloi nga liderja e ultranacionalistëve në zgjedhjen kryeministre të Italisë dhe duke u vendosur si një figurë me të cilën Brukseli, dhe tani Uashingtoni, dialogon e negocion”.
Kjo gazetë amerikane kujton hapat e parë të aventurës politike të Meloni-t, që nga militantizmi në degën rinore të Lëvizjes Sociale Italiane neofashiste dhe lavdërimi i diktatorit Benito Musolini deri te “një politikane e mirë që bëri gjithçka për të mirën e Italisë”.
Që nga zgjedhja e saj në 2022, kryeministrja italiane ka trajtuar çështje politike si migrimi dhe të drejtat e LGBTQ+, të cilat ndryshe do të kishin tërhequr dënimin nga Brukseli. Në vend të kësaj, reagimi i liderëve të BE-së ka variuar nga indiferenca tek miratimi, me shumë njerëz që e përqafonin Melonin si një politikane e këndshme që lulëzon në të dy anët e Atlantikut.
“Meloni bëri bujë në mbarë botën kur u bë kryeministrja e parë femër e Italisë, por pak parashikuan se ajo do të qëndronte gjatë në detyrë”, shkruan gazeta amerikane, duke shtuar: “Por gjatë dy viteve të fundit, Meloni e ka konsoliduar qeverinë e saj si një nga më të qëndrueshmet që kanë ekzistuar në Italinë e pasluftës. Megjithëse vendi është i ngarkuar me një borxh kombëtar prej 137 përqind të prodhimit të brendshëm bruto, parashikimi ekonomik nuk është aq i keq sa t’i trembë investitorët e huaj të tërhequr nga qetësia e pazakontë politike”.
Kryeministrja Meloni përdor në mënyrë rutinore gjykatat për t’u mbyllur gojën kritikëve, duke ngritur padi për shpifje, nisur që ylli i muzikës Brian Molko – i cili e quajti atë një “fashiste” gjatë një koncerti të vitit 2023 – te një mësuese që e quajti atë “neo-naziste” gjatë një debat në klasë.
Meloni ka përdorur gjithashtu fuqinë e saj për të shënjestruar grupet minoritare si komuniteti LGBTQ+, të cilin kryeministrja e quan një “lob” që po përpiqet në mënyrë tinëzare të imponojë “ideologjinë e saj gjinore” në vendin e saj. Menjëherë pas marrjes së detyrës, qeveria e saj ndaloi kryetarët e bashkive të lëshojnë certifikata lindjeje për fëmijët e lindur nga nëna surrogate ose për çiftet lezbike që përdornin fekondimin artificial.
Në tetor, koalicioni i saj miratoi një ligj që dënon personat që kanë një fëmijë nëpërmjet një surrogateje kudo në botë me një dënim maksimal prej dy vjetësh burgim dhe gjoba deri në një milion euro.
Përfundimi është se erërat aktuale politike drejtojnë velat e Melonit. Me të fortët tradicionalë në Paris dhe Berlin, efektivisht në pozita të dobëta, kryeministrja italiane përfiton nga një vakum pushteti që i lë hapësirë asaj për të promovuar politikat e saj. Në një kohë kur ajo ishte e dobët për liderët tradicionalë të BE-së, ajo u pozicionua efektivisht si një urë lidhëse midis të djathtës ekstreme, prania e së cilës në qeveritë evropiane po rritet vazhdimisht, dhe liderëve liberalë demokratë që e shohin atë si një përfaqësuese të pranueshme të një lëvizjeje që ata nuk e kuptojnë plotësisht. /tesheshi.com/
