Nga Joseph Massad*
Në ditën e dytë të luftës midis forcave të rezistencës palestineze dhe pushtuesit izraelit, Sekretari i Mbrojtjes i SHBA-së Lloyd Austin urdhëroi aeroplanmbajtësen USS Gerald R. Ford, më i avancuari në arsenalin e SHBA-së – së bashku me një ekuipazh detar prej 5000 vetësh – të lundronte në territoret palestineze në Mesdheun lindor, në shenjë mbështetjeje për regjimin racist të kolonëve të Izraelit kundër popullatës palestineze autoktone.
Përveç kësaj aeroplanmbajtëseje, Shtetet e Bashkuara do të dërgojnë edhe USS Normandy, një kryqëzor me raketa të drejtuara të armatosur me armë detare, si dhe shkatërruesit USS Thomas Hudner, USS Ramage, USS Carney dhe USS Roosevelt. Shtetet e Bashkuara po punojnë për të forcuar skuadriljet luftarake F-35 – avionët luftarakë më të avancuar në botë – përveç skuadroneve luftarake F-15, F-16 dhe A-10 në rajon.
Ndonëse kjo mund të mos jetë gjë tjetër veçse një shfaqje force, nëse Shtetet e Bashkuara vendosin të përdorin bombarduesit e tyre kundër palestinezëve, regjimet arabe nuk kanë gjasa të kundërshtojnë – ose të jenë në gjendje të kundërshtojnë – sepse, siç tha Austin: “Administrata e Bidenit do të sigurojë shpejt Forcat e Mbrojtjes së Izraelit me pajisje dhe burime shtesë, duke përfshirë municione, dhe ndihma e parë e sigurisë do të fillojë sot dhe do të arrijë në ditët në vijim.”
Mbrojtja e kolonistëve dhe pushtuesve
Kjo nuk është hera e parë që anije amerikane apo evropiane dërgohen për të mbrojtur kolonistët në Palestinë. Përkatësisht, në vitin 1854, një grup fanatikësh të bardhë protestantë amerikanë të njohur si “Dicksons” themeluan “Koloninë e Misionit Amerikan” në Jaffa. Ata u rezistuan nga palestinezët që sulmuan koloninë e tyre në 1858, duke vrarë një numër të madh njerëzish.
Më pas Shtetet e Bashkuara dërguan një fregatë me avull, USS Wabash, e cila ngriti flamurin amerikan në brigjet e Palestinës, duke kërkuar nga osmanët që të sillnin vrasësit para drejtësisë. Gjermanët ndërmorën veprime të ngjashme dy dekada më vonë në mbrojtje të kolonistëve fanatikë protestantë gjermanë.
Gjatë Luftës Ruso-Otomane (1877-1878), anijet luftarake gjermane mbërritën në brigjet e Palestinës për të mbrojtur kolonistët fetarë gjermanë, të njohur si Templarët, në rast sulmi. Në këtë proces, konsulli gjerman i detyroi osmanët të njihnin kolonitë templare, të cilat ata i kishin refuzuar deri atëherë. Në fakt, Kalorësit Templarë shpresonin ta shndërronin Palestinën në një shtet të krishterë protestant, duke shpresuar se do t’i jepej Gjermanisë në fund të luftës, por ata u zhgënjyen.
Tre dekada më vonë, gjatë kryengritjes xhonturke të vitit 1908 në Kostandinopojë, fshatarët palestinezë sulmuan kolonitë gjermane. Gjermanët dërguan përsëri një anije luftarake në Haifa për të mbrojtur kolonistët në rast të sulmeve të mëtejshme.
Beteja aktuale
Disa javë më parë, në pritje të 50-vjetorit të tij, Izraeli lëshoi disa dokumente sekrete të mbetura në lidhje me luftën e tij të vitit 1973 me Egjiptin dhe Sirinë, të cilat nisën një sulm të befasishëm të Gadishullit të Sinait dhe Lartësive të Golanit për t’i çliruar nga pushtimi izraelit. Mijëra të dhëna zbulojnë diskutime qeveritare, konsultime ushtarako-politike, takime të komitetit të Knesset-it dhe korrespondencë me qeveritë e huaja për zhvillimin e luftës.
Në përgjigje të kërkesave izraelite për mbështetje ushtarake, Shtetet e Bashkuara kryen atë që u konsiderua transferimi më i madh i armëve në historinë e saj. Henry Kissinger, Sekretari amerikan i Shtetit dhe Këshilltari i Sigurisë Kombëtare në atë kohë, zbuloi të menduarit e qeverisë amerikane në një intervistë të fundit me Jerusalem Post, duke thënë: “Që në fillim ne ishim të vendosur për të parandaluar një fitore arabe. Ne ishim plotësisht të bindur që në momentin e parë se do të rivendosnim status quo-në”.
Ai më pas shtoi: “Ne i bazuam diskutimet tona të hershme për luftën në faktin se epërsia ushtarake ishte në favor të Izraelit dhe kur kjo nuk u arrit, u bë e nevojshme t’i përgjigjemi kërkesave të furishme të Izraelit për mbështetje ushtarake. Atëherë kishte dy probleme të veçanta; njëra ishte një luftë e drejtpërdrejtë dhe tjetra një betejë e zgjatur. Në një luftë të drejtpërdrejtë, Izraeli duhej të ndalonte përparimin e armikut dhe të fillonte një sulm përpara se të kishte një ndërhyrje të rëndësishme diplomatike amerikane, dhe unë i inkurajova ata ta bënin këtë – duke nisur një sulm në disa fronte – dhe ne thamë se nuk do të lëviznim diplomatikisht derisa kjo të funksiononte.”
Shtetet e Bashkuara dërguan menjëherë aeroplanmbajtësen Franklin Delano Roosevelt në Mesdheun lindor për t’iu bashkuar USS Independence, i cili tashmë ishte vendosur atje, dhe USS John F. Kennedy gjithashtu u urdhërua t’i bashkohej atyre. Kjo mbështetje u përforcua nga transportet masive ajrore amerikane të pajisjeve ushtarake së bashku me këshillat e Kissinger-it për izraelitët se si të vazhdonin luftimet dhe garancitë për mbështetjen diplomatike të SHBA-së.
Këto përpjekje u mbështetën nga media shumë raciste, anti-arabe dhe pro-izraelite amerikane, të cilat propaganduan fuqishëm një narrativë të viktimizimit izraelit që vazhdon edhe sot e kësaj dite. Propaganda ishte se Egjipti dhe Siria sulmuan vetë Izraelin, kur në fakt ata tentuan territoret egjiptiane dhe siriane të pushtuara nga Izraeli që nga viti 1967.
Dashuri dhe simpati raciste
Duke pasur parasysh këtë precedent të suksesshëm, amerikanët shpresojnë se mund të përsërisin atë që ndodhi në vitin 1973. E vërteta është se media amerikane, e cila mbrojti mbështetjen e fortë amerikane për regjimin sionist-racist, ishte paturpësisht e qartë që nga momenti kur forcat e rezistencës palestineze u hakmorën ndaj Izraelit, me mediat sociale që dominohen gjithashtu nga hipokrizia e tyre e zakonshme dhe simpatia raciste për viktimat e luftës izraelite, ndërkohë që heshtin për viktimat palestineze.
Ashtu si Kissinger, Sekretari aktual i Shtetit i SHBA Antony Blinken u zotua në ditën e parë të luftës për të “forcuar sigurinë e Izraelit” dhe gjithashtu theksoi “mbështetje të fortë të Shteteve të Bashkuara për të drejtën e Izraelit për të mbrojtur veten”.
Kjo fushatë anti-palestineze në Perëndim, e cila përfshin Gjermaninë, Francën dhe Anglinë, po vazhdon tani siç ka qenë që nga viti 1948. Ajo mbetet po aq e përkushtuar për të mbështetur koloninë izraelite të kolonëve dhe për të mposhtur palestinezët anti-kolonialë autoktonë, pavarësisht se çfarë ndodh.
Nuk është rastësi që këto vende janë ose koloni të kolonëve në vetvete, si Shtetet e Bashkuara, ose vende koloniale që krijuan koloni kolonësh për eprorët e bardhë – Namibia, Tanganyika, Rodezia, Afrika e Jugut, Algjeria, Tunizia dhe Kenia, duke u dhënë atyre mbështetje të plotë me shumë dhunë nga vitet 1890 deri në vitet 1980, kur rezistenca indigjene më në fund i ktheu përmbys.
Dhe që dikush të mos harrojë natyrën raciste, fanatike të Izraelit, ministri izraelit i Mbrojtjes Yoav Galant i përshkroi palestinezët, në ditën e tretë të agresionit në Gaza, si “kafshë njerëzore”.
Meqenëse Izraeli është kolonia e fundit e kolonëve në Azi dhe Afrikë, ende e qeverisur nga ligjet dhe institucionet raciste, Perëndimi e sheh mbijetesën e tij si shansin e fundit për Evropën dhe Shtetet e Bashkuara për të mbështetur racizmin dhe kolonializmin e kolonëve përtej kufijve të tij, dhe kundër “hordhive barbare“, siç quhen jo-evropianët, të cilët i rezistojnë sundimit kolonial dhe janë të vendosur për ta rrëzuar atë.
Edhe pse ndërhyrja e mundshme direkte ushtarake perëndimore dhe pjesëmarrja në luftë në mbështetje të Izraelit mund të jetë vetëm retorike dhe për qëllime propagandistike, ndjenjat raciste pas saj janë shumë reale.
Kjo përpjekje masive dhe e dëshpëruar e Perëndimit synon të parandalojë lirinë palestineze me çdo kusht, por nëse ditët e fundit kanë treguar diçka, është se kërkimi palestinez për liri dhe rezistenca e tyre ndaj shtypjes koloniale nuk mund të ndalet.
*Joseph Massad, një i krishterë jordanez me origjinë palestineze, është profesor i politikës dhe historisë moderne arabe në Universitetin Columbia në Neë York. Ai është autor i librave të shumtë, artikujve akademikë dhe jofiction. Librat dhe artikujt e tij janë përkthyer në dhjetëra gjuhë.
Joseph Massad e botoi këtë artikull në gazetën Middle East Eye.
