Me kë të ketë patur Meta nga “të tijtë”, në një shfrim të pazakontë, duke i etiketuar si “të palexuar”?
“…fatkeqësisht ka disa ‘pseudo-intelektualë’ dhe ‘pseudo-ekspertë’, të cilët jo vetëm kanë harruar të lexojnë libra, por as duan të lexojnë e të kuptojnë vendime të thjeshta, por tepër të rëndësishme për jetën dhe sigurinë e të gjithë qytetarëve në këto momente të vështira pandemie”, shkroi Meta, duke ofruar më pas shembullin e ligjeve të ashpra suedeze. Kjo, edhe si një alibi se nuk ka kurrfarë pajtimi të fshehtë mes tij dhe Ramës, aluduar pra pas dekretimit të ndryshimeve të kontestuara në Kodin Penal.
Me gjasë, meqë është mbrojtur juridikisht, e ka me ish-partiakun e tij, ish-ministrin Ylli Manjani. Ky i fundit është prej atyre që është rebeluar ndaj eprorëve politikë – Nanos, Ramës, e së fundi Metës – por kaq, deri këtu, pa mundur dot ta mveshë këtë tipar në dukje antikonformist edhe me cilësi të tjera që do e bënin imponues në publik, deri në aty sa të jetë një personazh edhe historik. Me fjalë të tjera, është i dënuar mos të jetë kurrë lider.
Në një reagim të tij ndaj Metës, ku ndërfut dhe opozicionin e tij ndaj qeverisë, kuptohet, me thirrjet për rrëzim, ai e përjashton veten nga aksioni politik sfidues.
“Në vijim normalja është që Edi Rama dhe modeli i tij politik duhen shkulur nga qeversja e vendit. Partia Socialiste ka nevojë të kalojë në opozitë. Kurthi psiqik se kush vjen nuk më josh aspak”, shkruan Manjani.
Nisur nga fjalia e parë, kush e ka penguar atë që të jetë ai që duhet ta rrëzojë? Ndërsa te fjalia e dytë, ai lë në injorim atë që në fakt është çështja më ulëritëse në politikën aktuale shqiptare.
Në 30 vite pluralizëm, nuk ka ndodhur kurrë si sot që një qeveri, a më saktë një kryeministër, të mos kenë asnjë rival të denjë që sinjalizon shpresë, vizion sfidues, aftësi triumfi në një garë elektorale. Kurrë!
Dhe kjo, bash nga fakti se një luzmë figurash politike, përfshirë dhe nga shoqëria civile, shkojnë deri te masturbimi akuzator ndaj Ramës, pa qenë të aftë t’i dalin ballaz e ta sfidojnë me votë. Ylli Manjani është njëri prej tyre dhe më i zëshmi. Nisur nga disa të dhëna, kontekste e premisa, ai duhet të qe sot një aspirant për kryeministër, ndërsa në realitet vetëkonsumohet në FB, duke u shkrirë me atë ushtri të frustruarish dhe ndër figura publike, që sot i falen vetëm rrjeteve sociale a studiove televizive për të ekzistuar.
Qeverisja e Ramës është ndër më të diskutueshmet në historinë e shtetit shqiptar, mbi cilësinë e standartet e saj, ngjashëm si ajo e Zogut, që për disa ka qenë me rol historik pozitiv sa i përket shtetformimit shqiptar, e për të tjerë ka qenë monstruoze.
Por që të dy përbëjnë shkolla politike në aftësinë për të ndërtuar lidership e për të bërë histori me të, të mirë apo të keqe, apo gjysma kështu e gjysma ashtu.
Ylli Manjani e të tjerë si ai, duhet ta kuptojnë se faji i Ramës është gjithsesi i limituar, pasi çfarë mbetet është ai i paaftësisë së tyre për ta sfiduar. Manjani e ka gjithë lirinë mundshme për ta bërë: i arsimuar po, pa njolla morale gjithashtu, me eksperiencë vendimmarrëse po, me përvojë politike po, i përfillshëm nga mediat po, me rrjete sociale po, më dëshirën për një Shqipëri të mirë po, i bindur se ai di më mirë punët e shtetit po…Pra si mungon asnjë gjë. Por në fakt i mungon një gjë thelbësore, ajo çka dhe realiteti e pasqyron qartë: nuk frymëzon dot! Ndaj, ai dhe të tjerë, dhe nuk shkojnë më tej se FB sot e një shkrim gazete dje. Shih, 20 vjet në politike, pa asnjë përballje elektorale nominale!
Janë kjo skotë koti, në krizë identiteti, idesh e frymëzimi për njerëzit, që shfryjnë rrjeteve e studiove pa qenë kurrë pjesë e imagjinatës shqiptare si lider të së ardhmes.
Ndaj, bëhuni gati për mandatin nr.3 të Ramës…/tesheshi.com/
