Si anëtar i lëvizjes Neodan, Jasper Jones kapërceu hendekun estetik midis ekspresionizmit abstrakt dhe artit Pop në fund të viteve 1950. Ai ka krijuar më shumë se 40 vepra me temën e flamurit të Shteteve të Bashkuara, e para prej të cilave ishte në vitin 1954 në moshën 24-vjeçare, dy vjet pas shkarkimit të tij nga ushtria amerikane.
“Flamuri”, 1954-55, ishte në shfaqjen e tij të parë solo në galerinë legjendare Leo Castelli në New York në vitin 1958.
Alfred H. Barr Jr., ish-drejtor i MoMA-s, atëherë drejtor i koleksionit, donte të merrte “Flamurin”, por Komiteti i Koleksionit të Muzeut si dhe Bordi i Administrimit vendosën të mos e blinin atë, sepse kishin frikë se kjo do të ofendonte ndjeshmëritë patriotike.
Kjo vepër e veçantë e vitit 1958 përshkruan flamurin e 26-të të Shteteve të Bashkuara, me secilin nga 48 yjet dhe 13 shiritat e përkthyer në një stil grafik të guximshëm. Ergo-koment për festën, por edhe një kritikë ndaj patriotizmit amerikan. Në pamje të parë duket si një paraqitje e thjeshtë e flamurit amerikan. Megjithatë, pas një studimi të kujdesshëm, zbulohen detaje të tilla si se ngjyrat e vijave nuk janë tradicionale e kuqe, e bardhë dhe blu, por nuanca të heshtura dhe gri, duke krijuar një ndjenjë paqartësie dhe pasigurie. Por tekstura e saj është gjithashtu intensive, me goditje dhe pika të dukshme, duke i dhënë veprës një ndjenjë fizike, pasi artisti përdori metodën e pikturës encaustike.
“Flamuri” u krijua nga artisti pas solos së tij të parë, në kontekstin e gjuetisë së shtrigave të McCarthy në Amerikën e Luftës së Ftohtë dhe lëvizjes për të drejtat civile. Disa shikues lexojnë në të krenarinë ose lirinë kombëtare, ndërsa të tjerë shohin vetëm imperializëm dhe shtypje. Megjithatë, Jones ishte një nga artistët e parë që prezantoi dikotomitë që u përfshinë në simbolin kombëtar. Kur u pyet nga kritikët nëse vepra ishte një flamur i pikturuar apo një pikturë flamuri, ai u përgjigj të dyjave.
Ishte një vepër aq e kërkuar sa Leo Castelli nuk e shiti, por e vari në shtëpinë e tij në Manhattan deri në vdekjen e tij më 21 gusht 1999. Djali i tij, Jean-Christophe Castelli, ia dha hua Ambasadës së SHBA-së në Paris gjatë mandatit të ambasadorit Felix G. Rohatyn, ku u shfaq në ekspozitën “Les Années Pop” (15/3-2/7/2001) në Qendrën Pompidou dhe më pas u huazua në Muzeun e Artit Modern të San Franciskos.
Më 18 mars 2010, Sandy Heller, konsulent arti i biznesmenit Steven A. Cohen, njoftoi se puna ishte blerë nga Castelli, të cilën ai e konfirmoi, duke shtuar se kushtet e marrëveshjes ishin “rreptësisht konfidenciale”.
Megjithëse çmimi nuk u diskutua publikisht, ekspertët me njohuri për detajet thonë se ai arriti rreth 110,000,000 dollarë, që është shuma më e madhe e shpenzuar ndonjëherë për një vepër nga një artist i gjallë. /tesheshi.com/
