Rrjetet sociale vluan pasditen dhe mbrëmjen e së premtes nga promovimi prej grupimeve ekstreme anti-Rama të asaj që u quajt sfidim i tij, i arrogancës që e karakterizon, prej një çupërline nga ushtria e gazetarëve anonimë të terrenit, e quajtur Ambrozia Meta, pjesë e stafit të një televizioni të ri, FaX News, krijesë mediatike e përplasjes mes vëllezërve Hasanbelli.
Ishte një ekstazë pra që u shkaktua nga fakti se ai, monumenti i arrogancës, sidomos ndaj medias së cilës ia ka ngjtur mjeshtërisht, siç ai di, xanxën e rëndë “kazan”, gjithashtu një talent i lindur i hazër-xhevapit momental me një shqipe të pikturuar më shumë se të artikuluar, ra në një nivel për gjynah gëk-mëku me fraza të sforcuara dhe boshe, përballë një thjeshtësie krenare e plot profesionalizëm njëherësh në llojin e ndërtimit të pyetjeve, të një njomëzakeje me zero profil deri atë çast, pra e zhveshur nga çdo pushtet imponues.
Po ç’e sfidoi Ramën realisht, stoicizmi i vajzës apo lodhja e tij për të qenë në lartësinë e lindur të një përgjigjeje hem sfiduese e hem mesazhuese në sensin politik?
Të dyja sigurisht. Performanca e gazetares me qetësinë, ftohtësinë dhe krenarinë gjithashtu përballë hijes së rëndë të Ramës, sidomos nga forca e fjalës, u gjend përballë një lodhjeje të dukshme të ktyeministrit, psiqike më shumë sesa fizike, ardhur nga presioni politik i pazakontë i brendshëm i jashtëm.
Por a ekzistonte një tjetër version përgjigjeje nga Rama? Sigurisht që po. Edhe ai ndoshta ndihet ligsht tashmë që të tjera përgjigje mund t’i vijnë në mendje, por që aty asnjëra prej tyre nuk i fluturoi mbi kokë.
Njëra nga ato madje mund të kishte dhe mesazh të fortë politik, deri në pikën që Rama vetë do ta dëshironte t’i bëhej.
Cila?
Pyetja relale: “A nuk ka në PS përfaques që nuk kanë kushërinj ose vëllezër që merren me trafik droge që mund ta drejtonin këtë ministri?”
Përgjigja hipotetike: “Jo nuk ka. Nuk ka asnjë mundësi të ketë. Sado që ne të mundemi të kërkojmë e gjejmë engjëj brenda nesh për t’i bërë ministra, aq më tepër të Brendshëm, do jetë krejt e pamundur përballë kësaj opozite. Sepse kjo opozitë e ka në traditë, ardhur e krijuar nga një figurë jo thjesht ish-komuniste në krye të saj, por komunist sot e gjithë ditën, që ta luftojë e shpartallojë kundërshtarin duke e njollosur në biografi, me metodën e futjes në farë e fis për t’i gjetur aty, paskrupulltësisht, të afërmin apo evlatin me ndonjë cen, që më pas ta ekzekutojë siç di ajo ta bëjë, sepse fatkeqësisht vetëm kjo është e vetmja aftësi e saj. Dhe kësaj nuk i ka shpëtuar askush që është gjendur në pozitën e kundërshtarit politik. Ju jeni e re, por po të bëni një hulumtim gazetaresk që nga ‘90-ta e deri më sot, do vëreni se ekziston një kastë e re të përndjekurish politikë në pluralizëm, viktimë e modelit berishist të PD-së, që u ka punuar qindin mu pse i janë gjendur përballë si kundërshtarë. Ilustrim i kësaj janë emra si Gramoz Pashko, Azem Hajdari, Fatos Nano e sa e sa të tjerë, e padyshim edhe unë, që kam dhe një histori parapolitike shënjestrimi me ‘libër shpie’”. Dhe Fatmir Xhafaj, më shumë se vëllai i njeriu dikur me probleme me ligjin në shtetin fqinj, është në këtë rast viktimë e frymës dhe modelit të të bërit politikë nga krahu përballë, ku kundërshtari duhet çmontuar me çdo çmim, e që për sa kohë është kundërshtar, ai është një bishë e jo njeri. Ne thjesht kësaj here, presim ta zgjidhim ligjërisht këtë çështje. Më tepër, nga aspekti etik, nuk mund të bëjmë asgjë.”
E megjithatë Ambrozia meriton përgëzime. T’i shtohet rroga! /tesheshi.com/
