Pas masakrës së Selenicës është folur e derdhur lumë inati, e dhimbjeje natyrisht, shoqëruar nga mallkimi për vrasësin e tmerrshëm që shoi tetë jetë njerëzore.
Rezultantja e shumicës së komenteve në hapësirën virtuale është ose kthimi i dënimit me vdekje, ose ajo që vrasësi të ishte ekzekutuar nga policia sapo u pikas, sit ë thuash “pa gjyq”.
Pra, kërkohet që dhunës së njeriut që kreu krimin makabër t’i përgjigjej dhuna e shtetit. Një reagim që përgjithësisht ka ndodhur në gjithë historinë e njerëzimit.
Megjithatë, problem më shumë se tek represioni si mënyrë zgjidhjeje qëndron tek shtrati social që e ushqen dhunën, konfliktin, lehtësinë për të kryer krime kaq të tmerrshme.
Në historinë e shtetit shqiptar, edhe pse legjendat urbane përhapen si vaji në lakra, është vërtetuar se represioni edhe pse ka qenë në proporcion nga ana e shtetit, ai nuk ka mjaftuar për të ndalur kriminalitetin, e aq më pak edhe ngjarje të tilla makabre.
Në kohën e komunizmit, reagimi i shtetit ka qenë shumë i ashpër ndaj krimeve të rënda, por gjithsesi nuk u arrit të ndaleshin, edhe pse ishin më pak, për arsye edhe të logjistikës që njerëzit kriminocidë zotëronin. Armët e zjarrit u kthyen në një “fuqi” plus e kësaj force të tmerrshme të errësirës pas ndryshimit të regjimit.
Por dhe në shtetin post-komunist, edhe pse ka pasur reagime të forta shtetërore ndaj ngjarjeve të rënda, nuk është ndaluar furia e dhunës.
Është folur shpesh ditët e fundit për ngjarjen e Libofshës të vitit 1992, ku dy persona masakruan pesë vetë të një familjeje, duke vrarë edhe një foshnjë.
Të dy autorët u varën në mes të Fierit, ku u lanë 24 orë për të dhënë një mesazh represiv ndaj krimit.
Por a u ndaluan krimet edhe pas atij dënimi “shembullor”?
Thuhet shpesh, sidomos nga njerëz që përkrahin PD-në se pati një ndalim krimesh për disa vite – pra përgjatë qeverisjes së parë të saj – por në fakt statistikat thonë të kundërtën.
Pikërisht në ato vite, u “ligjërua” gjakmarrja si “drejtësi”, e cila u kthye në një fenomen të rëndë dhe plagë sociale kryesisht në malësinë e Shkodrës, madje tragjikisht hyri edhe në qytet.
Ashtu ndodhi edhe pas vitit 1997, kur armët dolën sheshit dhe vrasja mori dhenë.
Edhe pse shteti ka vrarë mjaft autorë krimesh makabre, si p.sh nga masakra e Beratit 1998, por edhe më tutje, ngjarjet dramatike nuk u ndalën.
Ku qëndron kleçka?
Ndoshta te fakti se vrasja apo dhuna është kthyer në një mjet për të zgjidhur problemet apo mosmarrëveshjet në shoqëri. Kjo pasi shteti prej vitesh nuk gjendet në mesin e njerëzve, por është kthyer në një mekanizëm për të përfituar prej njerëzve.
Nga ana tjetër, është gjuha politike e dhunshme ajo që shërben si pilulë injektimi për një mjedis dhune në komunikimin ndërnjerëzor.
Po ashtu, në thelb të kësaj dhune është padrejtësia dhe pabarazia në ndarjen apo administrimin e të drejtave dhe lirive.
Prona, produkti bazë i së drejtës njerëzore është çështja më e pazgjidhur, ose më mirë të themi më e keqzgjidhur në vend, duke mbetur si një minë e pashpërthyer në të gjithë territorin.
Shqiptarët që kanë marrë tokë nga i “tmerrshmi” 7501 nuk e gëzojnë atë, pasi nuk kanë as tapi por as nuk kanë të drejtë ta shesin apo tjetërsojnë.
Tokat më të mira në vend, ato të ish-NB-ve apo fermave u tjetërsuan egërsisht si në xhungël, duke përfituar në bazë të dhunës më i forti apo më i fuqishmi politikisht.
Ndërkohë edhe vendimet e gjyqësorit në vite kanë kontribuar në thellimin e kësaj padrejtësie.
Pabarazia e skajshme, ose standardi i dyfishtë që shteti përkrah më “të fuqishmin” dhe jo “qytetarin” si koncept kushtetues, është një tjetër minë e paplasur që ndodhet në çdo cep të territorit të Republikës.
Ngjarje si e Selenicës ndodhin herë pas here, por shoqëria në vend që të merret me shkakun që pjell këto monstruozitete, ndërsen dhunën e represionin shtetëror si zgjidhje.
Ndoshta mund të dalë një efekt i përkohshëm por që normalisht do të zgjasë pak… /tesheshi.com/
