Kur presidenti Meta kumtoi ç’dekretimin e zgjedhjeve, të gjithë, zëra mediatikë e politikë, edhe mazhoranca madje, iu qasën aspektit juridik dhe konstitucional. Në fakt, më shumë se kaq, Meta shpalli dje, më qartë se kurdo, të qënit palë politike në meselenë e krizës. Sido që të jetë qasja juridike, të hënën pati një akt të pastër të njëanshmërisë politike nga Presidenti i Republikës, i shfaqur si lideri në hije, siç Berisha, i opozitës PD-LSI.
Thjesht ai finalizoi një skemë, një projekt, një plan, nis e gatuar që pas votimit me pahir të Reformës në Drejtësi, nga ku nis dhe çarja e madhe në koalicionin me Ramën.
Dhe në kushte Presidence, vënë aty po nga Rama në emër një etike politike, Meta bëri sikter çdo etikë të tillë, si ngahera, ç’prej kur u shfaq në sallonet e saj, duke i qëndruar besnik të vetmes shenjë që ka lënë e po lë, të vetmes shije; atë të njeriut që nuk dhuron asgjë, asnjë model, asnjë vlerë, por që sjell vërdallë shumëçka e gjithçka, me talentin e lindur të fshatarit ambicioz që këndellet duke parë se si i fut në sherr qytetarët, si hakmarrje për fatin e të mosqënit prej tyre.
Po si tha: “…një qeverisje që tenton të gjitha pushtetet…”. E tha duke qenë në Presidencë, me një pushtet të dhuruar nga socialistët!
Dhe këtë pushtet, jo të vogël, ai e ka kthyer në aneks politik të PD-LSI. Nëse deri dje e kamuflonte, por jo dhe aq, dje e bëri mëse të qartë pozitën e tij si një ndër skenaristët e djegies së mandateve. Nëse nuk do qe kjo, së paku do i lëshonte një apel opozitës për të mos e bërë këtë veprim.
Kujtohuni: nuk e ka bërë kurrë!
I përvëluar për Kushtetutën, demokracinë, vini re, Meta nuk ka bërë aktin më normal në këtë rast; që të bënte thirrje për mosdjegie mandatesh. Sepse në thelb, një akt i tillë është goditje ndaj demokracisë, në mos dhe ndaj kushtetueshmërisë së sistemit politik, bazuar në demokracinë me forcë lëvizëse votën.
Ai tha se u ka bërë thirrje palëve, por jo se ka ftuar palët në tryezë e ato nuk i kanë ardhur.
Më pas, vendosi pa konsultim me palët.
Nëse ka vërtet precedent shtyrjesh zgjedhjesh, qoftë me apo pa shkelje Kushtetute, nuk ka patur e nuk mund të ketë gjithsesi një vendim shtyerje pa konsultë e pa marrëveshje politike. Aq më tepër kur e bën këtë teksa një forcë ka nisur fushatën; e ka nisur bazuar në dekret presidencial, pra duke qenë tërësisht në rregull me Kushtetutën.
Pra, çfarë duhet të jetë debat, është ai mbi rregullat e lojës. Sepse, çfarë ka ndodhur në krizën e radhës shqiptare: pas 29 vitesh pluralizëm janë vënë në diskutim rregullat e lojës. Kjo sepse njëra palë ka vendosur të mos u bindet atyre. Dhe në këtë rast, presidenti është bërë palë me prishësit e rregullave të lojës, duke bërë dhe vetë diçka të tillë. Dhe kjo nuk ka nevojë për intepretim juridik, ndaj dhe është më e rënda se sa gjuha e ftohtë e ligjit.
Eshtë përvëluese sepse çon në kaos dhe anarki, na çon në një “Pranverë arabe”, ku ata të cilët menduan se vërtet ishte e tillë, masat nën delir, sot iu fut të dridhurat kjo fjalë – pranverë. Kjo vlen për Libinë, Egjiptin, Sirinë, e së fundi dhe Sudanin. Me një ndryshim pushtetesh ku ligjin e bën forca e jo etika e rregullat demokratike, ilaçi dehës ndaj së keqes nis e vihet në veprim pa llogaritur efektet anësore. Në fund, këto të dytat nis e diktojnë mbi trupin ku është ndërhyrë, që në vend ta shërojë e vdes atë.
Këtë kishte parasysh Erdogani kur në vitet e rënda të persekutimit politik si opozitar, nga një regjim e një elitë politike që kishte varur në litar një kryeministër, në kushte burgu nuk pranon as dhe një protestë në emër të tij.
Shfrytëzon sistemin, avantazhet e tij, i nxjerrë me forcë diktature dhe i rifutur demokratikisht aty, për të triumfuar më pas me…votë.
Vjen në pushtet pra pa asnjë trazirë politike e sociale, duke e legjitimuar pushtetin vetëm me anë të votës, duke qenë imponues vetëm me identitet të fortë politik dhe ofertë serioze politike. Ndaj ka legjitimitet politik prej sa është në pushtet, sepse në kushte opozitë nuk ka ndërmarrë asnjë akt destabiliteti, edhe pse nën persekutim të hapur, ai dhe familja e tij. Sekreti: shfrytëzoi e voli zgjidhjet që jep sistemi. Ka 100 defekte, ka 101 zgjidhje!
Për t’ju kthyer Shqipërisë, diçka e ngjashme po ndodh me realitetin tonë politik atje. E rrëzuan Omar al Bashirin, me forcën armëve sigurisht, por vendi nuk gjen qetësi e çdo ditë regjistrohen me dhjetra të vrarë. Kjo sepse një opozitë minore me profil komunist, nuk pranon të shkojë në zgjedhje dhe e kërkon pushtetin e gatshëm nga ushtria, e cila i thotë pikërisht këtë gjë: futu në zgjedhje dhe merre me votë! Por jo! Duke sajuar dogma e kauza, sidomos mbi të drejtat e njeriut, ajo do e pushtetin në tavolinë. Dhe gjithçka degjeneron në dhunë…/tesheshi.com/
