Publicisti dhe analisti Fatos Lubonja është shfaqur te Zëri i Amerikës, ku nuk ka ngurruar të fshikullojë klasën politike për ikjen e pafund të njerëzve prej vendit, me të njëjtin ritëm që ikin sirianët prej luftës.
“Lufta në thonjëza që kemi ne është situata e një politike që bën një luftë civile, pa armë, për të rrëmbyer dhe për të grabitur popullsinë. Dhe këtu është katandisur politika. Dhe kjo luftë civile, pa armë, që bën elita, oligarkia, ka krijuar një situatë ku njerëzit janë ata që e pësojnë të parët, sepse janë ata që grabiten dhe që ju vritet shpresa, dhe besimi,” thotë në fillim i pakompromisi Lubonja.
Pasiguria për të ardhmen, ankthi, mungesa e drejtësisë, e meritokracisë, papajtueshmëria me korrupsionin, janë shkaqet, sipas Lubonjës, që i bëjnë njerëzit të ikin, “…njerëzit ndjejnë se jetojnë në një vend ku nuk ka drejtësi, ku nuk ka meritokraci, ku puna e ndershme nuk paguhet, por paguhet puna e pandershme, paguhet puna e atij që bën militantin e partisë dhe që pastaj shfrytëzon pushtetin për të bërë korrupsion, dhe kjo godet dhe një pjesë tjetër që e ka të vështirë të jetojë me këtë lloj korrupsioni, si të thuash, që nuk është në gjendje moralisht, por ndoshta edhe materialisht, për t’u futur në këtë sistem, ku çdo gjë paguhet, dhe çdo përfitim paguhet në formën e ryshfetit a në një korrupsion galopant e kapilar.”
Ai flet për ikjen e të shkolluarve, për ikje të trurit, por edhe për mpirjen e atyre që jetojnë ende në Shqipëri, se si ata kështu u lënë terren të lirë banditëve. “Ne kemi një ikje të trurit, të energjive fizike, kemi dhe një ikje të brendshme, të njerëzve të cilët gjithnjë e më shumë ua lënë pastaj terrenin në dorë këtyre banditëve, që pastaj e shfrytëzojnë këtë, e gëzojnë këtë. …Kemi rreth vicioz… Në rreth vicioz, ikja favorizon paradoksalisht mafien në Shqipëri.”
Shtet të dështuar e cilëson ai vendin ku ne jetojmë, dhe ikjen e përshkruan si një hemoragji që vijon prej kohësh: “Statukuoja nuk është as statukuo, por është një rënie e vazhdueshme e shpresës, e besimit, e sigurisë në jetën, që krijon ikjen, krijon ankthin dhe ikjen. Shtet i dështuar, në një farë kuptimi. Dhe shtet i dështuar ishte dhe shteti i Enver Hoxhës. Nuk është se vijmë nga një shtet i suksesshëm. Kjo është një hemoragji e vazhdueshme që krijon një anemi të tmerrshme të vendit.” /tesheshi.com/
