Nga Ylli Pata
Shiu bie litar. Pas pak fillon dhe breshri, turma e njerëzve ngjeshet me njëri- tjetrin por më kot. Bëhen ujë deri në mish. Janë të gjithë në moshë mbi 50-tave. Një grua e moshuar kërkon të hyjë në sallën e shërbimit të klientit në bulevardin “Gjergj Fishta” në kryqytet, por një mesoburrë gjithë nerva vetëm i bërtet. “Çfarë do zonjë, përse çon zërin mbaj radhën”!, gjëmon burri me një kartë në qafë, që tregon se është i punësuar i një firme private sigurie. Që ka një emër të njohur “Ndreu”. Sikur edhe një deputet i Parlamentit ka të njëjtin mbiemër? E pyes ndërsa kërkoj të hyj për të paguar faturën mujore të energjisë. Por i them që gruan e moshuar duhet ta fusë. Bisedoj me të. Ajo ka një faturë të lartë energjie, rreth 13 mijë lekë të reja, ndërkohë që në shtëpi jetojnë vetëm ajo dhe i shoqi, të dy pensionistë. “Nuk kam as kondicioner dhe reflektori më është prishur”, flet zonja me një dialekt shkodran. Më në fund futet por një vajzë 30 vjeçe që punon tek shërbimi i klientit të OSHE e pret me këmbët e para: “Po jo moj zonjë, ti nuk e ke kontratën me emrin tënd, nuk je Hysni P, ti. Është burri im, ndodhet në spital i shtruar se është sëmurë me zemër. Të lutem ma bëj apelimin për mbifaturim se nuk i kam harxhuar aq. Jo moj zonjë sill prokurë ose të vijë vetë Hysniu. Po është në spital moj vajzë, je në terezi, është im shoq. Ja kartat e identitetit dhe certefikata familjare. Jo jo punë që s’bëhet”, ja prêt nëpunësja, ndërsa 60 vjeçarja shpërthen në lot, por nga inati: ‘Mor a jeni njerëz ju xhanëm”, dhe ikën me vrik. Kthehet dhe meqë tashmë krijoi një farë muahabeti me mua më drejtohet: “Të lutem më thirr një taksi të iki në spital të marr burrin”. Jashtë shikoj një mikun tim që parkon makinën. i them problemin dhe pranon të shoqërojë zonjën. Ajo na mbyt me bekime. Paguaj faturën dhe ulem në lokalin tamam tek dera e zyrës së OSHE. Pas 30 minutash vjen Landi, shoku im me Hysniun e drobitur dhe Vjollcën që zbresin me vrap.(nëse mund të quhet i tillë nxitimi i dy të moshuarve të lodhur e stresuar). Hysniu është i paqethur me flokët e bardhë sipas modelit të Dritëro Agollit. Afrohet tëk dera, por roja i sigurisë flet prerë: “ruani radhën, a shef se ka njerëz që kanë ardhur që në orën 7. Po unë kam ardhur e para”, flet e irrituar Vjollca. Roja e kap për krahu duke ia shtrënguar me forcë: “Mos më bërtit mua se të nxjerr jashtë”. Debatin po e dëgjoja nga tavolina ngjitur e lokalit, kafen e kisha pirë dhe po thithja me inat cigaren. Çohem nga vendi, nxjerr kartën e gazetarit dhe i them menjëherë: “Zotëri, e para ajo është jashtë, e dyta, mos i bërtit se ajo është kliente e kompanisë dhe jo kliente e jotja apo e zotit Ndreu. E dyta, je i detyruar ta fusësh brenda se ishte në radhë dhe nëse nuk e bën është shpërdorim detyre dhe ka Kod Penal për këtë punë, përveç të tjerave. Roja nuk pipëtiu, por hapi derën dhe rrugën për Hysniun e Vjollcën që të bëjnë aplikimin për mbifaturim. Burrit i ofroi edhe një karrike, ndërsa gruan e moshuar e la në këmbë. Dikush i foli dhe shkoi dhe mori një karrike tjetër. Vjollca nuk e ktheu kokën. Vajza e shërbimit, hapi një dokument në kompjuter dhe foli: “Nuk kishe pse ta merrje zotërinë, ne thjesht u mërzitëm se na bërtite”. Vjollca shqeu sytë, çoi dorën e djathtë në flokët e shkurtëra, të thinjura tërësisht dhe ra si thes mbi karriken që kishte pranë, por e preku vetëm në cep dhe u shemb në tokë. i shoqi i tmerruar i thërriste: “Vjollca, Vjollca! Gruaja ishte nxirë tërësisht. Dikush erdhi me vrap nxori nga xhepi një karamele ja futi në gojë dhe bërtiti: Një koka kola shpejt se na vdiq!. Gruas i kishte rënë sheqeri dhe nuk kishte bërë insulinën. Një punonjëse e bankës ngjitur solli një kanaçe me çaj të ftohtë që ja dhanë Vjollcës me vrik. Pas pak, gruaja u përmend, u ngrit me vështirësi e skuqur e tëra dhe nisi të flasë me sytë e përqendruar tek një orë në mur: “Foli djali me Edi Ramën, ka thënë që qytetarët do të paguajnë vetëm ato që harxhojnë. Kurse ne pensionistët do të kompesohemi plotësisht. Dritat na i paguan qeveria. Hysniu mori frymë thellë, u kapërdi dhe qeshi pakëz: “Mos u mërzit se do t’i themi në mbledhje të organizatës”. Duke mu drejtuar mua që tashmë u miqësuam më foli si të më kishte një njeri të afërm: “u tremba shumë. Ajo nuk duhet ta lërë insulinën pa marrë se e ka diabetin në gradë të lartë. Më kujton dhe mua për ilaçet. Po i iku petlla nga fatura. Aman o burr ku kemi ne 130 mijë lekë. Un aq e kam pensionin”! U ngritën dalë ngadalë dhe më drejtohet sërish: “Hajde burr të pimë një kafe të marrim veten. Vjollca do të hajë një trileçe sot se kemi rast. Shpëtuam paq!…”.
(tesheshi.com)
Very well written! The points discussed are highly relevant. For further exploration, check out: LEARN MORE. Keen to hear everyone’s opinions!