Për tetë vjet, një person me ngjyrë me një baba kenian emri i mesëm i të cilit është Husein, dhe që e kaloi pjesën më të madhe të fëmijërisë në Indonezi, drejtoi Shtetet e Bashkuara si president dhe komandant i përgjithshëm. Dhe, ndërsa kjo ndodhte, gati një e treta e vendit mendonte se ai ishte musliman. Në vend të jetë një shkak shqetësimi, kjo më jep një ndjesi të vogël gëzimi.
Ngjyra e lëkurë së Barack Obamës, emri i mesëm arab i tij, “musliman-llëku” i tij i dyshuar nuk penguan votuesit amerikanë ta shndërronin atë në personin e dytë më të fuqishëm, e më me ndikim të kombit. (Vendi i parë është përgjithmonë i zënë nga Oprah). Në vend të kësaj, me miliona amerikane me vullnet votuan për një burrë që gjerësisht besohej se ishte musliman.
Karakteristikat e Obamës e bënë atë një simbol që do të zgjasë, një fener shprese për miliona fëmijë, si unë dikur. “Përkatësia etnike” e jona na bëri ne të vendosim në dyshim faktin nëse Amerika do na pranonte ndonjëherë përveçse si “ndihmësa”, si minoritete të shënjuara, apo si “mikun më të ngushtë etnik” dhe në vend të gjithë këtyre të na ftonte të merrnim role kryesore dhe të dilnim në skenë si protagonistë të rrëfimit amerikan.
Madje, edhe kur disa republikanë me qëllim dhe në mënyrë të vazhdueshme, hoqën dorë nga gjithë ndjesia e turpit dhe mirësjelljes, duke nxitur të ashtuquajturin komplot “të vendit të lindjes”, me pretendimin se presidenti Barack Obama ishte i paligjshëm për shkak se nuk kishte lindur në Shtetet e Bashkuara – populli amerikan sërish i dha atij votën popullore në vitin 2008 dhe në vitin 2012. A nuk është impresionuese kjo?
Obama e ka bërë gjithnjë të qartë se ishte një i krishterë, por kurrë nuk e distancoi veten nga muslimanët në përgjigje të thashethemeve fallco për besimin e tij. Intervista e tij kryesore u dha për televizionin “Al-Arabiya” në vitin 2009. Pak muaj pasi u bë president, ai mbajti një fjalim në universitetin e Kajros, me synimin për të rregulluar dhe rinisur marrëdhëniet me komunitetet muslimane që vuajtën luftërat e gjata e të panevojshme në Afganistan dhe në Irak.
Më pas, në vitet e fundit si president, ai më në fund hyri në një xhami amerikane për herë të parë, duke mundur në këtë mënyrë edhe të dhënat e hyrjes në xhami të shumë muslimanëve që unë njoh. Së fundmi, ai i dha fund programit të urryer Nseers që ishte përdorur nga administrata Bush për të deportuar mbi 13 mijë emigrantë, pjesa më e madhe burra muslimanë dhe arabë.
Nuk po bëj auditin e presidencës Obama apo politikave të tij të brendshme e të jashtme plot të meta, arritjeve dhe dështimeve të tij, premtimeve të pambajtura apo fitoreve afatgjata. Më shumë, ky është një vlerësim se në jetën time, isha në gjendje të shoh një shumicë të Amerikës të ngrihet mbi trashëgiminë e helmatisur të racizmit për të përqafuar si lider një njeri të tillë.
Sigurisht, rrapëllima e vdekjes e supremacisë së bardhë kundërgoditi me zemërim të egër. Ne jemi duke dëshmuar një tranzicion demokratik të pushtetit nga një politikan elokuent dhe dinjitoz në duart e një vulgari gjaknxehtë, të paturp e nervoz, anti-musliman që mund të hedhë në rrjetet sociale me mjeshtëri postime të mjera e ofenduese kundër ikonës së të drejtave civile, John Lewis, kundër vetë shërbimeve sekrete të vendit të tij dhe kundër muzikalit Hamilton, por gishtërinjtë e vegjël të të cilit nuk mund të prekin 140 karaktere për të kritikuar Vladimir Putinin.
Disa mund të thonë se kjo është një provë se racizmi dominon në ADN-në e Amerikës, e që nuk do të falet kurrë mëkati i zgjedhjes së një “burri musliman” të zi si president dhe që nuk do të harrojë të sigurohet se një gjë e tillë të mos ndodhë më kurrë.
Por, nëse e sheh nga afër me kujdes, vendi po ndryshon dhe me ngadalësi, por me siguri, po përqafon dhe po valëvit flamurin e ri të lëkurës shumë-ngjyrëshe. Gjatë zgjedhjeve të kaluara, Ilhan Omar, refugjate zezake, muslimane që mban xhihab, u bë zyrtarja e parë somalezo-amerikane që zgjidhet në detyrë.
Keith Ellison, muslimania e parë e zgjedhur në Kongres, ka dalë si një nga kandidatët kryesore progresive për të drejtuar komitetin kombëtar të demokratëve. Khizr dhe Ghazala Khan, prindërit e një ushtari të dekoruar me Gold Star dhe emigrantë pakistanezë, kritikuan ashpër Trump dhe u mbështetën nga veteranët në të gjithë Shtetet e Bashkuara.
Ëndrra amerikane mund të shndërrohet në një makth të vërtetë për shumë njerëz nën presidencën Trump, por për tetë vjet një burrë me ngjyrë me emër “të huaj” të cilin shumë e kujtonin musliman, u zgjodh dy herë për të ndihmuar që ajo ëndërr të bëhej realitet për miliona që ende kërkojnë frutat e saj.
Djemtë e këqinj, gratë grindavece, njerëzit etnikë të margjinalizuar, të harruar që u ngacmuan dhe u tallën nga Trump do të vazhdojnë të luftojnë për të. Ashtu si ne kemi bërë gjithmonë. Dhe, kush e di, ndoshta presidenti i ardhshëm mund të jetë vërtet një musliman.
*Wajahat Ali është shkrimtar, avokat dhe konsulent. Ai është autor i pjesës “Kryqtarët e brendshëm” dhe autori kryesor i raportit investigativ Fear Inc: Rrënjët e rrjetit të Islamofobisë në Amerikë. Opinioni u botua në gazetën londineze, “The Guardian”.
Përktheu: Juli Prifti – /tesheshi.com/
